 |
| Mamma's Drie Musketiers |
Bij ons in de buurt, aan de Hoofdstraat in Leiderdorp, woonde in de jaren 50 Hansje. We noemden hem zo, maar hij was wel een kop of wat groter dan wij. Eigenlijk had hij gewoon Hans moeten heten. Zijn vader reed in een Reliant, een driewielig autootje met een fietsstuur erin. Dat wagentje zag ik soms in een schuur staan van een boerderij aan de Berkenkade achter Voordorp. Hansje was anders dan de rest. Dat kon ik zo al zien aan zijn uiterlijk. Hij sprak nogal onverstaanbaar. Maar op de een of andere manier vond ik niet dat hij anders behandeld moest worden. Dus ging ik met hem om als met mijn andere vriendjes.
Hans deed vaak onverwachte dingen. Soms haalde hij zomaar snoepgoed uit zijn 'drollenvanger'. Dan was ie weer eens bij Braam geweest. Ik heb zelfs gehoord dat ie een keer een hele rookworst in zijn broekspijp had verstopt. Hansje kon soms zachtjes over mijn wang strijken met zijn hand en dan opeens keihard knijpen. Want sterk was ie zeker. Of opeens aan mijn haar trekken. Hij bleef daarbij vriendelijk kijken. En als ik dan Au! riep, keek hij mij verbaasd aan. Ook sloeg hij onverwacht. Gewoon een klap en dat was het dan. Tot op de dag van vandaag weet ik niet waarom, maar ergens vond ik het gewoon. Het hoorde bij Hansje. Dus ik ontliep hem nooit, zoals anderen dat deden.
Hansje had ook momenten dat hij me omhelsde en knuffelde. Zo groot als ie was. "Ik vind je lief", zei ie dan.
Ik werd nogal eens gepest en het is een paar keer voorgekomen dat ik hem daarna tegenkwam. Dan omhelsde hij mij. Niet zomaar, maar met een bepaald gevoel van troost en dat er iemand is die om me gaf. Alsof ie voelde dat ik dat op dat moment nodig had. Ik had ook andere vriendjes en vriendinnetjes die me soms troostten, maar Hansje was wat dat betreft ook anders. Misschien is toen dat emotionele gevoel ontstaan ; van Hansje meegekregen.