Het geeft een vervelend gevoel wanneer je merkt dat je 'opeens' genegeerd wordt. Er wordt niets tegen je gezegd; betreffende mensen ontwijken je plotseling. Er is om een of andere reden een muur ontstaan. Heb ik soms een ernstige besmettelijke ziekte opgelopen of zo? Hoe dan ook, zo kan je ook vrienden en/of familie kwijtraken. Zeg maar ook een soort sterfgeval door een acute dood van een band die je voorheen met elkaar had. Een band die iemand anders voor je heeft doorgehakt, omdat ie iets van mening is of gehoord heeft. Denk ik, want zeker weten doe ik het niet. Erg vervelend.
Als het mij overkomt vraag ik meestal op de (heel soms) man of (meestal) vrouw af, wat er aan de hand is. Maar ik heb er de laatste tijd geen zin meer in. Dan maar wat minder vrienden, zelfs als het familie is. Ik bedoel, ik heb al zoveel verloren, dus een paar meer kan ook nog wel. Ik heb geen zin meer in gekissebis en ga het ook niet opzoeken. Soms neemt een echte vriend je in vertrouwen. Maar officieel weet ik van niets.
Ik hoop dat het hen goed blijft gaan. Om mij hoeven ze zich geen zorgen te maken. Ik zorg goed voor mezelf en kan iedereen nog steeds recht in de ogen kijken. Inclusief mezelf. Maar als ze onverwacht hier voor de deur staan, gaat ie gewoon open. Zo ben ik dan ook wel weer. Praten mag. Als ze maar niet langskomen om ruzie te gaan maken.