Ondanks die instelling viel mij iets op. Er waren weinig mensen die mij bedankten voor mijn inzet. De meesten vonden het blijkbaar normaal dat ik geheel op vrijwillige basis bijna dagelijks in de weer was. Een paar uitzonderingen daar gelaten. Zo kreeg ik via het Buurthuis twee keer een presentje : een mooie pen en een bos bloemen. Dat vond ik heel positief en bemoedigend. De beheerder bood me soms ook koffie aan!
Als ik bij Ali Baba iets kocht, deed Ali altijd gul. Hij gaf bijvoorbeeld een extra schep of zakje friet mee. Hij wist namelijk dat ik ook rond zijn snackbar zwerfvuil opruimde. Ali zelf hield het daar trouwens zelf ook behoorlijk schoon. Zelfs mevrouw Gabi, die op de woensdagen gegrilde kip verkocht, gaf me soms iets mee. De eigenaren van Family Fitness gaven niet alleen blijk van hun waardering, ze boden me ook geregeld een kop koffie aan.
Maar van de supermarkten, eerst de AH later de Aldi, kreeg ik nooit iets te horen. Zelfs niet van de medewerkers aan de kassa, die mij dagelijks voor de winkel bezig zagen. Des te vreemder, omdat ze eigenlijk zelf verantwoordelijk zijn voor een schone omgeving van hun zaak. Daar deden ze weinig tot niets aan. Dat gold ook voor de kapperszaak. Ik heb nooit koffie of (korting op) een knipbeurt aangeboden gekregen. Het zelfde voor wat betreft het Gezondheidscentrum.Vanuit die optiek lijkt het ondankbaar werk. Maar wie geen verwachtingen koestert, blijft gewoon opruimen.