Er was eens een spaarbank, een postkantoor, een verzekeraar, enz., waar je tijdens het boodschappen doen, of een bezoekje aan de wekelijkse markt, ‘gewoon even’ binnenstapte stapte om e.e.a. te regelen. Het was b.v. heel gebruikelijk dat je daar staande aan de balie, of zittend aan een tafeltje, een overschrijvingsformulier invulde en vervolgens netjes je beurt afwachtte. Ik ging ook nog wel eens met een zak vol muntgeld, vanuit o.a. het verenigingswerk, naar de bank om dat geld op een rekening gestort te krijgen. De zak werd dan geleegd in een bak van een sorteermachine die na veel geschud en gerammel een briefje uitspuugde met daarop het totaalbedrag van het kleingeld.
Je werd altijd vriendelijk te woord gestaan en soms kreeg je zelfs een kopje koffie aangeboden. Het voelde net als in het lied "Het Dorp" van Wim Sonneveld: ,,Ik was een kind en wist niet beter, dan dat dat nooit voorbij zou gaan". Maar het ging wél voorbij en eenmaal op gang ging het steeds sneller voorbij; met heel veel dingen. Toen ik eens per telefoon een afspraak wilde maken voor een bezoek aan mijn bank, vanwege het wijzigen van mijn hypotheek, drong dat pas goed tot mij door. De bankmedewerker aan de andere kant van de lijn vertelde mij dat een bezoek aan de bank niet meer nodig was omdat het wijzigen van een hypotheek in het vervolg telefonisch kon/moest! worden geregeld. Toen ik hem vertelde dat ik graag twee offerte's wilde hebben, één voor een "Anuïteiten Hypotheek" en één voor een "Aflossingsvrije Hypotheek", vertelde hij mij dat zoiets niet zomaar kon. Daarvoor moest ik nogmaals bellen; voor een tweede afspraak. Daar zakte mijn broek zogezegd van af en ik zei: ,,wat is dat nou voor ongein, ik heb U (jawel, nog steeds U) nú toch al aan de lijn?". Toen hij mij ook nog vertelde dat het afsluiten van een totaal nieuwe hypotheek óók telefonisch moest worden afgehandeld heb ik die man (denkbeeldig) bijna gewurgd, met het krulsnoer dat toen nog aan mijn telefoontoestel zat. Maar eigenlijk had ik ook medelijden met hem, vanwege de reorganisaties en bezuinigingen binnen het bankwezen. Het was afgelopen met zijn persoonlijke vrijheid. Niet meer 'er even lekker tussenuit' met een lease-ritje naar een regionaal kantoortje om daar een dagdeel de "boeren, burgers en buitenlui" uit de wijde omtrek van dienst te kunnen zijn. Maar, .... hij hád tenminste nog werk, weliswaar vanuit zijn ‘hokje”, maar dat gold niet meer voor steeds meer administratieve krachten. De banken, nutsbedrijven, en ook allerlei instanties maakten voor hun klanten/relaties een z.g. " Mijn .....-toegangscode" aan waarmee iedereen zijn eigen persoonlijke gegevens kon inzien, wijzigen en bijhouden, enz., Daardoor raakten steeds meer medewerkers van die bedrijven overbodig en ze werden de laan uitgestuurd, zónder “Gouden handdruk” wel te
Fan-tilator