Kerkbezoek

Vanmiddag kreeg ik bezoek van iemand van de kerk. Mevrouw had een bloemetje voor mij meegenomen. Het werd een leuk gesprek. Ze kwam geen zieltje winnen, maar kennismaken met een nieuwkomer in het dorp. We spraken over mijn christelijke opvoeding, mijn geloof, mijn kijk op de kerk en mijn teleurstellende ervaringen met de kerk.
Terugkijkend in de tijd heb ik over het algemeen geen leuke herinneringen overgehouden aan huisbezoekjes van mensen van de kerk. Men ging met mij om, als ware ik een verloren schaap dat met de nodige dwang van een paar

drijfhonden weer terug moest keren in mijn hokje. De sfeer was daarom soms ook bijterig. Ze waren wel heel consequent in het sturen van acceptgirokaarten, voor de kerkelijke bijdrage en het lidmaatschap. Een keer kreeg ik een tabel voorgeschoteld waarop mijn jaarinkomen was omcirkeld en het bedrag dat ik op grond daarvan moest bijdragen aan de kerk.
Ik vertelde haar ook over mijn grootste teleurstellingen. Die betroffen de momenten waarop de dominee het volledig liet afweten ten tijde van de ziekte, het overlijden en de nagedachtenis van een van mijn broers. Meneer weigerde te komen, omdat mijn broer zich voorgenomen had euthanasie te plegen. Niet als dominee en ook niet als meelevend mens. Later stond mijn broers naam niet vermeld op een lijstje met overledenen, die in de kerk herdacht zouden worden.

En toch, als ik ergens anders ben, ga ik vaak een kijkje nemen in een kerk. Even wat warmte bijtanken en kaarsjes branden. In Roemenië heb ik ook een dienst bijgewoond in een Orthodoxe kerk in Nadlaç. Erg interessant. Maar weer actief lid worden, is een gedane zaak. Ik heb nooit gejammerd : "Eli Eli, lama sabachtani!" Maar ik ben wel erg teleurgesteld geraakt door mensen van de kerk. Maar de kerk blijft een mooi gebouw. Mevrouw had er vrede mee. Ze liet een telefoonnummer achter. Voor het geval dat.