Geef je ouders maar de schuld

Mijn eigen sores oplossen...

In mijn jeugd zal ik best wel ook weleens zo gedacht hebben. Maar als tiener kwam daar een verandering in. Ik ergerde me soms aan het geklaag van iemand in mijn directe omgeving, die vond dat hij naar een verkeerde school was gestuurd. Door zijn ouders. In mijn herinnering en beleving was dat toen een logisch besluit. Als je kind niet kan meekomen op een bepaald niveau (een paar keer blijven zitten), dan moet je als betrokken ouders een andere weg voor hem kiezen.
In plaats van achteraf jaren lang te klagen, had het betreffende kind die tijd en energie natuurlijk ook alsnog in de 'gemiste' opleiding kunnen steken. Maar het is gemakkelijker om je ouders de schuld te geven.
Dit is slechts een voorbeeld, maar zo zijn er veel meer situaties op te noemen, waarin met het vingertje wijzen heel erg gemakkelijk en comfortabel is. Je hoeft dan ook niet bij jezelf te raden te gaan. Jezelf confronteren met je eigen ikkie kan nogal heftig zijn. Ik heb mijn ouders nooit iets verweten. Hoewel, die zekere voorkeur voor bepaalde kinderen vond ik wel soms pijnlijk. Het gaf me een gevoel, dat ik in hun ogen op de een of andere manier niet voldeed aan bepaalde eisen. Dus lag het aan mij. Maar daar ben ik inmiddels overheen.