Ik kreeg Zorro als pup toen het niet zo goed met mij ging na het overlijden van mijn broer Ruud. Hij werd al snel mijn hulphond. En dat was maar goed ook, want ik leed daarna nog meer nare verliezen. Als ik buiten een zware paniekaanval kreeg, gedroeg hij zich waaks en dominant. Als het thuis niet goed ging kwam ie uit zijn mand om even bij mij te komen zitten. Dan leunde hij met zijn volle gewicht tegen mij aan. Op die momenten ging er van alles door mijn hoofd. Ik had vaak de gedachte dat ie mij dan gerust wilde stellen : "Het komt allemaal goed, baas."
Toen ik flinke stappen voorwaarts had gemaakt met mijn gezondheid, overleed Zorro. Plotseling. In zijn slaap. Dat was in 2010. Hij was pas zeven jaar. Nogal jong voor een bouvier. Ik kreeg het gevoel dat zijn taak erop zat en dat ik zonder hem verder moest. Weer een verlies.
Ik heb hem laten cremeren. Van de trieste gang naar het crematorium herinner ik me weinig. Samen zijn we na zijn crematie op de motor naar huis gereden. Zijn urn in mijn rugzak. Voor vertrek van het crematorium zei ik nog : "Houd je goed vast, Zor!" Samen op de Seeley. Een gek gebeuren overigens, nu ik er zo over schrijf. Maar zo ging het. Zijn urn staat weer in de tuin. Vanuit het raam kan ik hem zien. Hopelijk hij mij ook. Kan hij zien dat het weer goed met mij gaat. Bedankt Zor! Tot ziens.