Verstrooid, vergeetachtig of dement?

Ik heb nogal moeite met situaties, waarin ik geconfronteerd word met een stukje van mijn recent verleden. Ik kan ze namelijk vaak niet meer reproduceren. Weet je, ik ben nogal vergeetachtig. En aan één kant gewoon en aan de andere kant Oost-Indisch doof. Vergeetachtig en Oost-Indisch doof ben ik altijd al geweest, van jongs af aan. Dat is met mij nog steeds het geval. Anderen vinden van niet.
Tijdens mijn werkzaam leven werd mijn Oost Indisch doofheid door anderen verklaard met : Willem is erg geconcentreerd bezig. Mijn vergeetachtigheid werd toen door hen als 'verstrooidheid' aangeduid. Maar ja, dat kwam omdat ik blijkbaar in hun ogen slimme dingen deed. Na mijn vijftigste werd het weer vergeetachtigheid. Die vermelding krijg ik tot mijn zeventigste, hoop ik.
Daarna wordt mijn rijbewijs ingenomen, omdat ik de medische keuring vergeten ben. Of omdat ik bepaalde vragen blijkbaar niet gehoord heb of dingen onthouden heb. Gevolg is dat mijn vergeetachtigheid de status 'dement' krijgt.
Als dat gebeurt, breken lastige tijden aan. Dan moet ik met zo'n status proberen met iemand een serieus gesprek aan te gaan. Me ergens over beklagen of aangifte te doen vanwege een beroving op straat, zal dan niet meer lukken. Om maar te zwijgen over het stellen van vragen over zaken die je gewoon bent vergeten.
Ik kan er onderuit komen, door er jong uit te zien en me daar naar te gedragen. Maar dat levert andere problemen op. Dan verklaren mijn kennissen en familie mij voor gek, want ze weten mijn leeftijd. En als dat gebeurt kan ik onder curatele geplaatst worden en krijg ik net als vroeger alleen zakgeld. Een gesloten inrichting als nieuw verblijf zou ook zomaar kunnen. Laten we wel zijn : ook ik moet in een hokje passen.

Ik geef toe dat ik op zeker moment een stukje functioneren ben kwijtgeraakt door al de ellende die ik heb meegemaakt. Na die zware klappen is mijn geheugen en prioriteitstelling selectief geworden. Ik vind veel dingen niet meer zo belangrijk. Dus ben ik daar ook niet mee bezig, ook al weet ik dat ze voor anderen wel belangrijk kunnen zijn. Ik heb nieuwe wegen gevonden om met mijn veranderde ikke om te gaan. Wegen, die voor anderen blijkbaar lastig te bewandelen zijn. Niet voor iedereen. Gelukkig niet. Er zijn er die mij wel willen blijven volgen en hopelijk blijven begrijpen. Ik ben verder alleen wat vergeetachtig, gewoon en Oost-Indisch doof. Altijd al geweest. En wie kent mij nou het beste? Ik ben toch zeker niet gek?