Ze is nog wat moe. Ze houdt haar oogjes dicht. Soms gluurt ze even tussen de half geopende oogleden door. Vandaag heeft Emma een extra lief shirtje aan met de fraaie tekst
Opa's lieveling. Nou, opa voelt zich gevleid hoor, kleine meid. Ik bewonder haar donkere haartjes. Haar kleine vingertjes klemmen zich rond mijn enorm grote wijsvinger. Ze slaapt vredig. Dat kan, want ze is zich nog nergens van bewust. Ik ben even jaloers op het onbeschreven blaadje in mijn armen. Ik zie zowel trekjes van haar mamma als van haar pappa. Ze is precies een maand op deze wereld en zichtbaar gegroeid. Volgens haar mamma doet ze het erg goed. Opa is trots op zijn jongste kleindochter. Na een slaapje krijgt ze trek. Dat is de vertaling van haar luid protesteren, dat boven uit haar bedje klinkt. Opa haalt haar uit haar bedje. Zodra ik haar in mijn armen heb, is ze weer stil. Voorzichtig loop ik met haar de trap af. Een beetje onhandig vanwege het besef iets breekbaars en onbetaalbaars in mijn armen te hebben. Oma heeft haar flesje al klaar. Ze drinkt op een opvallend rustige manier. Af en toe laat ze het speentje los en kijkt even om zich heen. Dan gaat ze weer verder. Als ze haar flesje zo goed als leeg heeft, is ze duidelijk wat energieker. Maar niet veel later vallen haar oogjes weer dicht. En in haar beginnend slaapje tovert ze van tijd tot tijd een tevreden glimlachje tevoorschijn. Als blijk van dank aan oma en opa.
