Niet gratis en toch voor niets

Omdat ik een vraag had over mijn bankrekening, heb ik de website bezocht. Toen ik na wat zoeken en speuren geen informatie kon vinden, besloot ik gebruik te maken van de zoekmogelijkheid. Maar ook die gaf geen duidelijkheid. Ik besloot het 0900 nummer (10 cent per minuut) te draaien voor informatie. Een vriendelijke vrouwenstem vertelde mij, dat ik met mijn vraag naar mijn bank moest. Dus reed ik gisteren op de fiets richting de bank. Het is al weer heel lang geleden dat ik daar binnen was. De bank is nu van binnen nagenoeg kaal. Een paar tafels o.a. om internetbankieren mogelijk te maken, een geldmachine en een pinautomaat. O ja, en een receptie.
Terwijl ik mijn beurt afwachtte hoorde ik een mevrouw zich beklagen over de lange wachttijd. De receptioniste bood daar excuses voor aan en zei, dat een of ander gesprek uitgelopen was. De klant vond de uitloop van ruim 20 minuten wel erg lang. Toen ik aan de beurt was, kreeg ik te horen dat ik voor mijn vraag een afspraak moest maken. Ik zei nog gekscherend : "Prima, als ik maar niet zo lang hoef te wachten als mevrouw daar." Maar mevrouw zei geruststellend, dat het een incident was.
Vanmorgen was het zover. Ik stampte door een koude straffe wind richting de bank. Bij de entree besloegen mijn brilglazen. Loerend door de mist liep ik verder, deed mijn bril af en poetste hem schoon. Ik werd weer vriendelijk begroet, dit keer door een andere receptioniste. Ze ging mijn komst melden bij de bankmedewerker, waarmee ik een afspraak had. Zo'n 20 minuten later dan afgesproken, werd ik opgehaald door de medewerker. Hij bood mij iets te drinken aan en wilde mijn documenten zien. Die moest ik meenemen, zo werd mij een dag eerder verteld dus ik had die mooi bij me. Het gesprek was erg kort van duur, want men kon niets voor mij betekenen. Ik had met mijn vrouw langs moeten komen..... Ik vertelde de overigens zeer vriendelijke medewerker even vriendelijk over mijn speurtocht, mijn twee bezoeken aan de bank met dit resultaat. Hij bood zijn excuses aan en beloofde dit item mee te nemen in het eerst volgend werkoverleg.

Een paard uit de Ikea kast

Bij de Ikea heeft men gehaktballetjes geserveerd, waarin paardenvlees zit. Tenminste, dat vermoedt men. Als dat klopt, dan is dat vervelend voor met name de paardenliefhebbers onder de klanten. Zo'n bedrijf kan daar niets aan doen, want dat vertrouwt net als ik het etiket op de verpakking. En daar staat dus niet op, dat de inhoud stiekem ook paardenvlees bevat. Dit keer in de balletjes, voorheen in kant en klare pasta's. Er zijn veel meer producten die zich lenen voor dit soort gesjoemel. Zoals de frikandel en de kroket, berenklauw, burger, Mexicano enz. Zelfs de kipnugget zou best een paardnugget kunnen zijn. Het betreft allemaal producten van zeer fijn gemalen gesepareerd vlees. En dan zijn er nog de smaakstoffen. Met de toevoeging van smaakstoffen kan men zelfs een ui naar een sinaasappel doen smaken.
Ik heb me vaker afgevraagd waar al die verschrikkelijke paardentransporten vanuit Oost Europa naar landen als Frankrijk en Italië eigenlijk voor bestemd zijn. Ze verdwijnen na een bestiaal transport ergens in de consumptieketen of een of ander meer.
Wat eten betreft ben ik niet kieskeurig. Of beter, ik ben een vuilnisbak. Toch keek ik gisteren vreemd op, toen ik in mijn kroketje een mensenhaar aantrof. Dat vlees zal toch niet.....??  Ik bedoel, er worden steeds meer personen als vermist opgegeven.

Wat gij niet wil dat u geschiedt....

Flevoland mag dan klagen over de werkwijze van minister Plasterk m.b.t. de superprovincie, hier een voorbeeld, te lezen op de teletekst pagina van de lokale omroep, zoals het er vaak in deze provincie aan toegaat :

Een jood in verzet

Een meneer heeft een boete gekregen, omdat hij geen id-kaart kon tonen. Zo'n kaart moet men tonen indien men in overtreding is. Meneer kreeg een proces-verbaal voorgeschoteld, wegens het niet bij zich dragen van een id bewijs. Geheel conform de geest van deze tijd pikte meneer dat niet en bracht de bon voor de rechter ter sprake. Meneer betoogde dat hij als Jood op de sabbat niets bij zich mocht dragen. Wel een keppeltje maar zeker geen id-kaart. Helaas voor hem en gelukkig voor anderen stelde deze rechter de Nederlandse wet boven zijn Joods geloof. Eerder oordeelde een andere rechter anders. Die vond het geloof zwaarder wegen dan de wet. Zo zie je maar weer, het kan verkeren.
Het is mij bekend, dat in Israël op de sabbat militairen, politie en beveiligers gewoon wapens e.d. dragen. Maar ja, wapens zijn natuurlijk heel andere dingen dan die stigmatiserende, levensgevaarlijke id-kaarten. Maar misschien sla ik de plank helemaal mis. Ik ben per slot van rekening geen jood.

Lekker geen bal gedaan

Vandaag heb ik geen bal uitgevoerd. O nee, ik heb wat boodschappen gedaan en dus gefietst. Het was aanzienlijk aangenamer buiten dan een paar dagen geleden. Toen vroren de oren bijkans van mijn grijze kop. Ondanks mijn bijna nul-prestatie kijk ik zeer tevreden terug op deze dag. Vraag me niet waarom, want zoiets heb ik niet vaak eerder meegemaakt.
Zelfs in de super, waar iemand een winkelwagen met een goedkope tube tandpasta in de rij bij de kassa had geparkeerd en daarna is gaan winkelen, kon mijn humeur niet stuk. De vrouwen die achter de kar in de rij stonden beperkten hun reactie tot gemopper. Een keek zo chagrijnig, dat haar make-up ervan barstte. Of waren het gewoon rimpels? Dat weet ik vaak niet bij vrouwen. Ik bedoel of het gezicht echt is of niet. Toch duwde het rimpelhoofd de kar telkens een stukje naar voren. Ik heb die kar maar de rij uitgeduwd tot schrik van de duwende vrouw en tot opluchting van de dames daarachter.
Toen ik de boodschappen in mijn te kleine tas propte (vers brood is wat dat betreft heel erg meegaand), kwam een man aan die de uitgerangeerde winkelwagen vulde met wat producten.  Hij keek boos om zich heen, mopperde of schold hard op, terwijl hij de wachtenden een voor een aankeek. Zonder succes, want in de rij werd naar alles behalve hem gestaard. Meneer vult bij de rubriek Nationaliteit geen Nederlandse in, dus begreep ik van zijn boze woorden gelukkig niets.
Misschien was deze lege dag ook zo bedoeld. Niets doen en weinig tot niets meekrijgen. Heerlijk!

Oudjes in/naar Almere

In Almere gaat de politie strenger toezien op mensen die zich met een scootmobiel voortbewegen. Over een aantal van de gemotoriseerde oudjes wordt geklaagd vanwege de relatief hoge snelheid, waarmee zij structureel door het winkelend en wandelend publiek  rijden.
In voetgangersgebieden en winkels is sprake van een zeer lage snelheid waarmee mensen zich te voet verplaatsen. Sommige turbo-scoots rijden daar drie keer zo hard, wat als erg onveilig en onplezierig wordt ervaren.
Ook hier in Lelystad rijden mensen rond in scootmobielen , met een relatief hoge snelheid. Niet alleen in winkelgebieden, ook in de winkels zelf. Hier en daar zijn stickers aangebracht om deze oude coureurs te attenderen op hun nare gewoonte.
Een ander bericht over oudjes in Almere betreft de verhuizing van Huize Patria in Bussum (waar oom Guus R. verblijft) naar het Almeerse. Het zorgcomplex voor Indische Nederlanders aan de Ceintuurbaan is sterk verouderd. Ik ben daar een aantal keren geweest en vond het er erg benauwd propperig. Maar wel een gezellige, leuke Indische sfeer. Zo senang sèh! De naam Patria refereert overigens aan de repatriëring (een eufemisme voor op transport stellen). Men hoopt in het nieuwe gebouw in Almere dezelfde oosterse sfeer te creëren als in Bussum.
Hier in Lelystad zouden we ook een soort Indische wijk krijgen, de Warande. Maar door de strenge vorst van afgelopen jaren is het een kille, typische Hollandse wijk geworden. Of was het de crisis? Ik weet het niet meer.

Glasvezel in huis

Eerst kreeg ik een brief met dag en tijd waarop de kabel in huis getrokken en een kastje in de meterkast geplaatst zou worden. Vorige week werd ik gebeld of ik de afspraak kon nakomen. Netjes dus. Vanmorgen stonden de kabelaars niet tussen twee en vijf in de middag, maar om half elf voor de deur. Ze stelden zich keurig voor en vroegen of het gelegen kwam. Ze waren veel sneller dan gedacht, want veel mensen bleken ondanks de afspraak toch niet thuis te zijn. Geen paniek, want de boel was zo vrijgemaakt om de mannen in de meterkast en kruipruimte hun gang te kunnen laten gaan. Aan de jongeman die de kruipruimte in moest heb ik gelijk even gevraagd of hij een blik wilde werpen op de daar aanwezige water-, gas- en elektriciteitsleidingen en de rioolafvoer. Ja, als ie daar toch is hoef ik het niet te doen. Meneer was erg te spreken over de kwaliteit van de 

Kwaliteit?

kruipruimte : droog en mooi schoon. Naar zeggen is dat niet bij alle woningen aan de Ringdijk het geval. Sommigen zijn kletsnat.
Alles bij elkaar zijn de beide mannen drie kwartier bezig geweest. Buiten was een ander tweetal bezig de bestrating weer in orde te maken. Een van de monteurs vroeg of ie even de stofzuiger mocht gebruiken. Kijk, daar hou ik wel van : de boel schoon achterlaten. Maar ik wimpelde zijn verzoek vriendelijk af, want ik moest toch nog met dat zuigding door het huis. Na een handtekening mijnerzijds vertrokken de mannen weer. Het kastje zit keurig gemonteerd tegen de wand. Ik heb weleens andere meterkasten gezien.

Daar gaan we weer

Hoera, we voetballen weer!

Zoals verwacht verkeert het voetbal ondanks het drama in Almere al weer in dezelfde roes van agressie en onfatsoenlijk gedrag. De KNVB doet daar zelf driftig aan mee. Die vindt het doorgaan van een wedstrijd belangrijker dan de begrafenis van een lid van een jeugdelftal. Was het niet 'zonder respect geen voetbal?' Nee dus. The football-show must go on! In Zeist is men blijkbaar liever druk bezig met de kritische uitspraken van AZ trainer Gertjan Verbeek, dan met het sportieve welzijn van een complete vereniging. en dan heb ik het nog niet eens over de nabestaanden. De KNVB krijgt net als de UEFA en Fifa steeds meer trekken van een totalitaire organisatie, waar tegenspraak en/of kritiek niet geduld wordt en het arbitrale trio en de bemanning in Zeist heilig zijn. Er is een groot gebrek aan empathie in Zeist.

Voetbal is en blijft voor mij een mannelijke sport (sorry dames), die met de nodige emoties en consequent toegepaste regels is omkleed. Het voetbal is door de decennia heen vergroeid tot een van bovenaf geregelde sport, die volgens zeer dynamische en subjectieve toegepaste regels beoefend moet worden ten koste van respect en fatsoen. En dus ook ten koste van het kijkgenot. Erger : het hedendaags voetbal roept agressie op. Niet alleen in, maar ook rond de velden. Zoals afgelopen weekend weer bleek, toen PSV verloor van Feijenoord. Ik dacht : "Daar gaan we weer. Almere is al weer vergeten."

IJskoud en een warme bakker

Moderne bakkerij

Aan het IJzzelmeer

Gisteren reed ik over de dijk van Lelystad naar Enkhuizen. En nee, onderweg geen rare dingen meegemaakt. Wel kou! Kijkend naar de oever van het IJsselmeer, zag ik basaltblokken met mooie witte koppen van ijs. Door de harde wind stond er een flinke golfslag. Het opspattende water bevroor op de keien en het riet. Dat leverde een fraai gezicht op. Dus ben ik op een parkeerplaats gestopt en even naar het water afgedaald. Maar wat was het koud zeg! Ik moest schuin naar beneden om op het fietspad te komen. Toen weer een stukje over spiegelgladde keien. Inmiddels waren mijn handen steenkoud en had ik moeite met het bedienen van de camera. Maar het is me toch gelukt wat plaatjes te schieten. Daarna ben ik rap de auto ingekropen om me weer op te warmen en mijn reis te vervolgen. Mijn reisdoel was Anna Paulowna, waar ik rond het middaguur arriveerde. Na een warm onthaal -al bijna 40 jaar standaard daar!- wat bijpraten met koffie en een stuk taart ben ik samen met Jan naar een open dag van de plaatselijke bakkerij geweest. Tot mijn verrassing bleek achter de rij winkels, die ik vanaf de Molenvaart vaak zag, zich een compleet winkelcentrum te bevinden. Vrij groot en divers van opzet met bekende winkelketens en toch ook weer knus, gezellig. Zo kan het dus ook. Jan vertelde dat hij als bankmedewerker zich met name met de financieringskant van de bouw van het winkelcentrum heeft beziggehouden. In de bakkerij kreeg ik weer nostalgische herinneringen. Immers, op Curaçao aan de Ilandweg woonden we vlakbij de Hollandse Bakkerij, waar de vader van onze vriend Royce werkte. Als ik op school zat rook ik rond half twaalf de geur van vers gebakken brood, die mijn maag behoorlijk deed knorren. Die broodfabriek had ook een inpandige winkel. Lopend door die fabriek had ik zicht op het bakproces. Dat had ik -50 jaar later- dus weer, maar dan een moderne variant. Geen gesjouw met zakken meel, zout enz. maar een geautomatiseerd systeem. Geen gekneed enz. maar computergestuurde mechaniek. Ook de tijd en omgeving om het deeg te laten rijzen is anders; heel beheersbaar en veel sneller.  Aan het eind van de lijn wordt het deeg met de hand in de bakvormen gedaan (indien gewenst een knip erin, of vooraf door een bak met zaad gerold) en dan de oven in. Aldus de professionele toelichting van de medewerker. Natuurlijk werden ook taarten gemaakt en lekkers uitgedeeld. Heel erg leuk en interessant om na zoveel jaar weer eens in een bakkerij te kunnen zijn! Weer thuis gingen we aan de erwtensoep! Heerlijk! Aan alles komt een eind, dus ook aan deze leuke zaterdagmiddag. Bedankt mensen!

Sieneke's baby

Zangeres Sieneke wil zo snel mogelijk een baby, zo meldt het shownieuws. Tja, ging het maar zo. Een baby is toch geen kroket de je om de hoek even uit de muur trekt. Er zijn mensen die van mening zijn, dat het willen hebben van kinderen een egoïstische wens is. Gewoon omdat het kind zelf niets gevraagd wordt / kan worden. Anderen zeggen dat kinderen krijgen moet. In de Bijbel staat immers : gaat heen en vermenigvuldigt u! Er zijn mannen die dat erg letterlijk nemen en er flink oplos beuken. Hun vrouwen zijn vaak kinderfabrieken en hun dochters lijden er ook vaak onder.
Er zijn ook veel mensen met een kinderwens die (nog) niet in vervulling is gegaan. Daar staan veel ouders niet bij stil.
Zelf was ik al erg blij toen Sonja gewenst in verwachting raakte. Nog blijer was ik met een gezonde baby. Ik weet nog, dat ik in alle drie gevallen eerst het aantal vingers en tenen telde! Pas dan keek ik naar het geslacht. Zo keek ik er in die jaren tegenaan : als het maar gezond is. Zo'n kind op de wereld zetten is één, de opvoeding en zorg is een ander verhaal. Soms blijft de belangstelling en vreugde beperkt tot de babytijd. Soms wat langer en moet het kind op z'n / haar 18e de deur uit. Op eigen benen staan. Ook al is het er nog niet klaar voor. Nee, kinderen moeten er klaar voor zijn, om op eigen benen te gaan staan. En als het zover is, blijft de deur open. Zo hoop ik heel mijn leven van onze kinderen te mogen genieten.

Sommige vrouwen raken ongewenst zwanger en laten de vrucht verwijderen. Anderen zijn daar fel tegen. Vaak zijn laatstgenoemden daar niet consequent in. Want als het met vuur en zwaard beschermde embryo geen hetero blijkt te zijn, keert men zich alsnog tegen hem/haar.
Laatst vroeg iemand mij hoe het leven zou zijn, zonder kinderen. Ik kon hem daarop geen antwoord geven. Ik zie slechts meer tijd om met elkaar dingen te doen en op de motor te rijden. Meer tijd om je eigen ding te blijven doen. Misschien minder snel grijze haren en eerder gewend aan de stilte om je heen op oudere leeftijd.

Motorclub in het nauw

Neef Frans op zijn Harley

In Leiden moet een motorclub met een vreemde naam, Trailer Trash Travellers (vrij vertaald het reizende woonwagentuig) een clubhuis verlaten. In het clubhuis huisde voorheen een andere motorclub, MC Pegasus. Maar die club is verdreven en het bestuur van de Pegasus is na geïnfiltreerd te zijn door leden van de TTT een heel andere route gaan rijden. Een criminele route. De machtsovername was een soort overval, maar de MC Pegasus liet het er niet bijzitten. Ze spande een rechtszaak aan en de rechter stelde de MC Pegasus in het gelijk. Toen ik het nieuws las moest ik ongewild denken aan de overname van het buurthuis hier in Lelystad Haven. Maar ook aan een vakantie in de Ardennen.
Daar, in de Ardennen, had een lid van een motorclub een camping gekocht. Na een tijd kreeg hij bezoek van leden van een andere motorclub. Of beter motorbende. Ze wilden de camping overnemen. Maar de eigenaar gaf geen krimp. Hij loste een paar schoten op het tuig, dat er heel snel vandoor ging en niet meer terug geweest is. De kogelgaten waren nog te zien bij de ingang van de camping.
Van dat verhaal geloofde ik slechts één ding niet : er heel snel vandoor gaan op een Harley. Lijkt mij onmogelijk!

Ganzen verdwenen

In Bulgarije zijn zo'n tien jaar geleden naar schatting plotsklaps tienduizenden roodhalsganzen verdwenen. Niemand weet waar ze zijn. De Bulgaren hebben lang gezocht, maar geen gans gevonden.Ze hebben nu aan Britse wetenschappers gevraagd hen te helpen met het onderzoek naar de mysterieuze verdwijning. Normaal overwinteren deze watervogels in Bulgarije en trekken daarna weer weg. Na die trek tien jaar geleden, zijn ze niet meer teruggekeerd. Sommigen denken dat de enorme groep plotsklaps naar Azië is vertrokken. Anderen denken aan veranderingen in het milieu. Weer anderen verdenken jagers van de verdwijning. Dat laatste lijkt mij sterk, hoewel..... de kwestie rond die verdwenen Roemeens paarden gaf wel een verrassende uitkomst.

Digitale gezelligheid

sms'je

Er verschijnen steeds meer foto's op het internet, die laten zien hoe het tegenwoordig met de gezelligheid gesteld is. Terwijl een groot deel van de genodigden aan tafel naar hun mobieltje zitten te staren, vermeldt de bijgaande tekst dat het erg gezellig was. Zelf heb ik een heel andere voorstelling van gezelligheid. Dat is meer in direct contact met elkaar.
Ook het gemak waarmee men de hoogste prioriteit stelt aan het mobieltje vind ik storend. Zo ben je met iemand in gesprek en opeen grijpt die gesprekspartner naar het mobieltje en begint met iemand anders te praten of te tikken. Net alsof men het gesprek alles behalve interessant vindt. Een soortgelijke reactie zie ik bij veel moeders als het om kinderen gaat. Het kind gaat voor alles. In mijn jeugd moest ik wachten tot de volwassenen waren uitgesproken of dat een pauze werd ingelast. En dat vind ik toch meer getuigen van fatsoen. Maar ja, ik ben nu een ouwe zak en dat was dus allemaal vroegâh.
En dan al die pratende, soms scheldende mensen op straat. Als ik dat hoor en om me heen kijk, realiseer ik me dat die scheldpartij niet voor mij bedoeld is, maar voor degene aan de andere kant van de draadloze lijn. Vooral in gevallen waarin men handsfree belt, is het een vreemde gewaarwording als mensen ogenschijnlijk in zichzelf lopen te praten. Overal mag ik meegenieten van de hardop geuite privézaken. Tot echtelijke ruzies, loverboy verhalen en misbruik aan toe. Sinds kort beschik ik ook over zo'n veegding. Gekregen hoor. Hij staat meestal uit. Ik zet hem alleen maar aan op afspraak. En dan is het slechts voor hooguit een uur. Ik hoef niet te weten dat iemand in een winkel staat, een ander de bus heeft gemist of weer een ander net zijn gat heeft afgeveegd en vergeten was zijn mobieltje voor wc papier te verwisselen.

Een donor ontmantelen

Als ik aan beurt ben, neem ik plaats aan de balie. Een tijdje geleden was ik hier ook en het toeval(?) wil, dat ik door dezelfde medewerkster word geholpen. En ook vandaag is ze niet echt opgewekt. Terwijl ze mij zwijgend helpt en wat opzoekt, valt mijn oog op een folder op de balie. Een folder met een voor mij enorm lastige vraag erop. Stel die iemand heeft mij net naar het leven gestaan? Of het betreft een dronken automobilist die mijn kleinkind net niet geraakt heeft en tegen een boom is beland? Het kan ook zijn dat die man uit pure ellende zich volgegoten heeft. Lastig, zo'n vraag.
Als ik de folder thuis opensla zie ik dat het gaat over donorschap. Ik vind het voor mij nog steeds een lastige vraag. Als ik op dit moment een nier zou mogen afstaan aan iemand die daar om verlegen zit, dan sta ik daar zeker niet afwijzend tegenover. Tenzij het iemand is wiens levensstijl mij niet aanspreekt. Ik bedoel : ik vind niet dat ik een inbreker weer gezond moet maken. Maar het afstaan van organen na mijn dood, is toch net even anders. Ben ik dan werkelijk dood, of maak ik de verwijdering op een of andere manier toch mee? Een rare vraag, maar toch. En laat men mij doodgaan, zodat men snel wat organen kan overnemen, of wordt er toch voor mijn leven gestreden? Misschien ben ik teveel doordrenkt van de situatie, waarin men al heel snel over met name oudere zieken zegt : verdere behandeling heeft geen zin.
Het meest lastige is de gedacht, dat na mijn dood in mijn lijf wordt gesneden om bepaalde onderdelen te verwijderen. In de IT wereld noemt men dat kannibaliseren. Bruikbare onderdelen uit een computer verwijderen, om die voor reparaties in te zetten. In de autobranche heet het sloperij. Ontmantelen is ook zo'n woord. Maar dat klinkt aanzienlijk vriendelijker. Ontmantelen. Ik laat me na mijn dood ontmantelen. Mijn jas laten uittrekken. Nee, klinkt niet vervelend. Ik ga maar eens proberen om aan dat woord te wennen en de medische wereld meer te vertrouwen. Ik weet niet welk van de twee het lastigste voor mij zal zijn. Overigens weet ik niet eens wat de Bijbel daarover zegt. Maar volgens mij zal Onze Lieve Heer tegen de goede dingen geen enkel bezwaar hebben.

Help, een UMTS mast!

Rechts vooraan komt de mast

In de FlevoPost, een huis aan huis krant, van deze week prijkt een artikel op de voorpagina over het wel en wee van een UMTS mast in een woonwijk.
Zoals wel vaker gebeurt in Lelystad, heeft de gemeente een instantie (in dit geval een provider) toestemming gegeven een UMTS mast te plaatsen. Daarna worden de inwoners geïnformeerd en mogen zij bezwaren indienen. Niet dat het laatste enige zin heeft, want de boel is al in kannen en kruiken.
Wat mij opvalt in het bericht is een aantal zaken. Op de eerste plaats dat de gemeente Lelystad geen beleid heeft op het gebied van dit soort stralingszaken. En dat terwijl de technologie op dat gebied al een tijd booming is. Lelystad loopt haar inwoners wat betreft dit stukje gezondheidszorg en welzijn straal voorbij. De rol van wethouder Fackeldye is in mijn ogen zeer bedenkelijk. Hij wast zijn handen ogenschijnlijk in onschuld. Met zijn Pilatus houding is hij wel bereid om nog eens om de tafel te gaan zitten met de provider, terwijl hij weet dat het zinloos is. Dat had Pilatus Fackeldey natuurlijk al in een veel verder stadium moeten doen. Er zal ongetwijfeld weer veel geld achter zitten, wat voor onze arme gemeente heel aantrekkelijk is. Maar ja, gezondheid en welzijn zijn onbetaalbaar. Toch?  Ik ben het oneens met de landelijke visie op de stralingsgevaren. Die zegt dat het allemaal best wel meevalt. Die uitspraak is gebaseerd op rapporten, die samengesteld zijn door instanties die een duidelijke link hebben met onze overheid. Niet bepaald objectief dus. Andere landen zijn wel overtuigd van de schadelijke gevolgen voor de gezondheid. Maar ja, die hebben blijkbaar bij de verkeerde instanties hun onderzoeken laten plaatsvinden. Het rapport of advies dat Lelystad heeft gevolgd, is duidelijk in haar voordeel.
Terugkerend van mijn fietstochtje naar het industrieterrein Oostervaart, ben ik via het Wold park langs de wijk Wold gereden. Daar zag ik aan de rand van de bebouwing het spandoek hangen. De locatie is wat mij betreft wel heel erg dicht bij de woningen. Zowel naast als recht tegenover de toekomstige UMTS mast staan vrijstaande woningen op nog geen 50 meter afstand. Maar zoals met zoveel zaken, zullen we pas over 40 jaar meer weten over de negatieve effecten van zo'n UMTS mast. Ik zeg maar zo: ik wil graag met de bus, maar dan wel een met een schone motor.

Over euthanasie en geloof

Tijdens de laatste spirituele avond in de Petruskerk kwam tijdens de bespreking over doodgaan ook euthanasie ter sprake. Ik merkte dat veel van mijn RK gespreksgenoten daar faliekant tegen zijn. Een enkele uitzondering daargelaten, maar ik zag aan de anderen dat ze daar veel moeite mee hadden. Immers, God heeft hen het leven gegeven en alleen Hij mag het ons weer afnemen was hun redenering. Die is trouwens gebaseerd op de bijbel, waarin zelfdoding uit den boze is. Ik weet zelf vanuit mijn manier van geloven nog niet precies of vanuit het christelijk geloof euthanasie wel of niet mag.

Ik vertelde op mijn beurt over de euthanasie van mijn broer Ruud, aan het eind van zijn slopende ziekte die darmkanker heet. Na de verschrikkelijke diagnose, dat hij niet meer beter zou worden heeft hij met zijn dierbaren en een welwillende huisarts gesproken over euthanasie. Hij wilde dat ook met de dominee doen, maar die weigerde. Ruud dacht veel na over zijn naderende einde. Hij kon zich niet voorstellen dat hij zelf een besluit zou nemen om aan het infuus te gaan om een zachte dood te sterven. Hij vroeg mij ernaar. En voordat ik het wist zei ik : "Straks zal je opgelucht en blij dat besluit nemen." Naarmate het einde naderde begon hij heel onzeker te worden over de laatste stap : euthanasie. Ik zat naast zijn bed, toen hij zijn bezorgdheid uitsprak. Ik zei dat iedereen het goed vond en begrip zal hebben voor zijn keus. Maar toen stak hij zijn trillende, magere vinger omhoog en vroeg : "Maar vindt Hij ervan?" En toen gebeurde er iets vreemds. Zonder enige aarzeling zei ik op heel geruststellende toon : "Ruud, Hij is een God van liefde en niet van pijn." Mijn broer glimlachte opgelucht. Zelf denk ik vaak terug aan dat moment. Niet alleen omdat het mijn broer geruststelde, maar vooral de manier waarop ik(?) het antwoord had gegeven. Zonder nadenken en op een blijkbaar voor hem zeer geruststellende manier. Ik had niet eerder over zo'n vraag nagedacht. Op dat moment leek het voor mij, alsof iemand anders het antwoord gaf. Niet ik.

Toen het zover was en Ruud afscheid nam, deed hij dat op een bijna vrolijke manier. Dat was een heel vreemd voor mij, omdat hij zoveel pijn leed. Ruud had hij mij gevraagd de dominee uit te nodigen. Maar door de telefoon zei de geestelijke weer, dat hij pertinent niet zou komen. Toen ik hem vroeg om dan niet als dominee, maar als mens te komen, bleef de starre duivel (ja, ik ben er nog steeds erg teleurgesteld over) bij zijn weigering. Mijn broer was ook erg teleurgesteld. Een paar maanden na zijn overlijden ontdekte mijn moeder, die een trouwe kerkganger was, dat de naam van Ruud niet op de herdenkingslijst stond van de overleden gemeenteleden. De namen op die lijst zouden tijdens een speciale herdenkingsdienst opgenoemd worden en er zou een kaarsje voor hen aangestoken worden. Mijn moeder heeft hemel en aarde moeten bewegen om de gedoopte Ruud toch op die lijst te krijgen, zodat ook hij in de kerk herdacht zou worden. De starre dominee ging uiteindelijk over stag. Die bijzondere kerkdienst heb ik samen met mijn moeder bijgewoond.

KNMR en Smal Agt 2

Tijdens mijn fietsronde trof ik vanmiddag zowaar de KNMR reddingsboot aan in de Bataviahaven. Ik herinner me nog mijn aanwezigheid tijdens de introductie van de komst van de KNMR naar Lelystad. Die vond toen plaats in de brandweerkazerne.
Het is daarom leuk om na zo'n presentatie de boot echt in het water te zien. Dat betekent, dat het toen gepresenteerde stappenplan inderdaad in volle gang gezet is.
In diezelfde haven zag ik het mij bekende schip Smal Agt 2 liggen. Op het achtersteven staat als thuishaven Den Dolder vermeld. Wat vreemd, want Den Dolder ligt bijkans in op de Veluwe. Maar in die plaats bevind zich een speciale jeugdinrichting (Den Engh, een rijksinstelling) voor kinderen met gedragsproblemen. Die konden een maritieme opleiding volgen op dit schip. Maar door de teruglopende belangstelling voor de scheepvaart, de jeugd zit 's avonds liever thuis, was men genoodzaakt het schip te gaan verkopen. Jammer, vooral omdat het ook aan het uiterlijk van het schip te zien is : achterstallig onderhoud. Toen het schip nog in de vaart was voor opleidingen, lag ze geregeld hier in Lelystad. In herinner me slechts een geval, waarin een aantal bemanningsleden zich heeft misdragen, toen een jongeman mishandeld werd daar bij de haven. Vaak speelden ze een potje voetbal op het speelveld.

Vluchten naar Duitsland

Ferien in der Heimat

Soms bekruipt mij het gevoel dat ik dit land maar moet verlaten. Time for a change! Eerlijk gezegd weet ik niet waar dat gevoel op gebaseerd is. Ik weet wel dat het bij mij opkomt, wanneer ik aan mijn pensionering denk. Elders genieten van mijn pensioen misschien? En als ik aan emigreren denk, dan denk ik niet aan Canada, Australië of Thailand, maar telkens aan Duitsland! Erg hè? Zou dat soms komen vanwege het Duitse bloed in de Sebo tak? Ben ick (dan toch) van Duitschen bloet? Maar ja, die Sebo (oorspronkelijk Szabo) kwam ergens in 1600 uit Hongarije. Maar misschien verklaart dat mijn goulash tic. Aan de andere kant, zou Duitsland ook weer juist een mooie, vooral verzoenende keus kunnen zijn. Mijn vader zou het 'flauwekul' vinden
Het kan ook zijn dat mijn emigratie drang ontstaan is en gevoed wordt door de nare ervaringen die ik heb meegemaakt. Vluchtgedrag zou je dan denken. Misschien wel. Vluchten voor de werkelijkheid, vluchten voor de herinneringen en vluchten voor de toekomst. Vluchten naar Duitsland.

Een wip maken

Ik ben van plan komende periode een dagje naar Amsterdam te gaan. Nee, mijn uitje heeft niets te maken met de Pvd A en CU stemmen die opgaan, om de prostitutie te gaan verbieden. Gewoon een dagje Amsterdammen. Toen ik op de Herengracht werkte, liep ik van en naar het station. En ja, natuurlijk ook via de Wallen. Ik moest altijd glimlachen om al die toeristen, die zich ongemakkelijk en vaak stiekem vergaapten aan de dames achter de ramen. 'Bah!', riepen velen met rode oortjes en soms kwijlende mond.
Genoemde partijen willen in dit land de prostitutie gaan verbieden. Seks mag, zolang je er maar niet voor betaalt. Een etentje, uitje, doos bonbons, een thuis, dikke kus of bos bloemen wordt overigens niet gezien als betaling. Net zo min als een keer in het huishouden helpen. Hoor ik daar een zucht van opluchting?
Er zijn helaas veel negatieve verschijnselen rond prostitutie. Zoals mensenhandel, gedwongen prostitutie, ziektes enz. Maar veel van die uitwassen komen we ook tegen als we Oost Europeanen in de bouw of champignonteelt aan het werk zetten. En die activiteiten worden niet verboden. Men zou de bijverschijnselen moeten bestrijden.
De hedendaagse prostituee heeft inmiddels al een flinke administratie bij te houden voor de lokale overheid. En als het aan de regering ligt, komt daar nog meer bij.  Wat dat betreft is het net de hedendaagse agrariër, die meer achter zijn computer dan op zijn trekker zit.
Er zijn en blijven nu eenmaal vrouwen die hun lichaam tegen geld willen aanbieden. En er blijven mannen die daar graag op ingaan. Dus wordt prostitutie straks allemaal stiekem (en vaak gevaarlijker) en doen we net alsof het er niet is. Net als in Zweden. Na de daad betaal je daar voor de koffie met wafeltje 75 euro. En anders zet je straks in een kamer wat materialen en gereedschap klaar en zeg je tijdens een controle, dat je les geeft. Je leert klanten een wip te maken. Tegen betaling natuurlijk 75 euro exclusief 6 euro administratiekosten. De bureaucratie moet immers ook betaald worden.

Mist en Tahoe Telor -2-

Voor de Tahoe Telor (eieren) gebruiken we een blok tahoe dat in kleine blokjes (1x1 cm) wordt gesneden. Een fijn gesneden ui, drie teentje fijn gesneden knoflook, 2 theelepels djahé, 3 eetlepels daon bawangg moeda, 3 eetlepels fijngesneden koetjaï, evenveel selderij, een vol schoteltje taugé,, een eetlepel taotjo, 2 eetlepels ketjap, hard gekookte eieren, een kopje bouillon, wat zout, boter en klapperolie.
Bereiding :
Eerst wordt de tahoe in de klapperolie gebakken. Haal ze eruit en laat ze afkoelen. Daarna bakt men de gesneden rode en witte uien met de gember bruin. Vervolgens doet men hier de tahoe bij met de vermelde groenten. Als de groenten halfgaar zijn voeg dan de taotjo en de ketjap toe. Vervolgens de gekookte eieren. Men kan de gekookte eieren vooraf licht frituren. Hoeft niet per se. Halveren mag ook. Zachtjes roeren tot het gerecht klaar is.

Druk, druk, druk!

Gistermiddag zag ik zijn bus staan in de Schoener. Hij heeft het druk, ondanks (of dankzij?) de crisis. Er is veel vraag naar installatiewerk. Ben moet het vooral hebben van mond tot mond reclame. Hij levert blijkbaar goed installatiewerk; Warmtevraag gaat voor kwaliteit. Geen goedkoop gepruts dus, zoals ik dat onlangs aantrof in een huurwoning. Daar had een bekend installatiebedrijf uit Lelystad namens de verhuurder een boiler verwijderd en de cv ketel vervangen door een andere met geïntegreerde warmwatervoorziening. Er was een wirwar van afgedopte pijpen achtergelaten aan de muur. Net of iemand een kwak spaghetti tegen de muur had gesmeten. Er zaten ook hier en daar gaten in het stucwerk. Geen gezicht. En dan hebben die monteurs toch het lef een bedrijfssticker op die ketel plaatsen. Antireclame!
Ben gaat dus voor kwaliteit. Dat kost meer tijd en dus wat meer geld. Maar dan heb je ook wat. Hij heeft het zo druk, dat back office zaken (offertes, relatiebeheer, financiële administratie enz.) sinds kort onder druk komen te staan. Ook die zaken doet hij zelf. Ben is immers ZZP'er. Dus is het tijd om de werkwijze achter de schermen mee te laten groeien. En als straks daar iemand voor ingezet wordt, dan moet hij ook leiding gaan geven.
Veel zzp'ers denken dat hun technische skills voldoende zijn om aan de slag te gaan. Maar er is veel meer nodig. Je moet commercieel en zakelijk zijn, financieel inzicht hebben, over een organiserend vermogen beschikken, met mensen kunnen omgaan en kunnen plannen. Vooral dynamisch plannen, want de aanvragen komen als poepen opzetten. Veel failliete zzp'ers beschikten niet over de vereiste competenties. En dan zwijg ik maar over de financiële verantwoordelijkheid. Veel zzp'ers gaan failliet, omdat de ontvangen factuurbedragen opgaan aan allerlei privé zaken, zoals auto's, vakanties enz. Erg leuk, totdat de blauwe envelop in de bus valt.

Nobody is perfect

Kleine kinderen worden groot. Vanmorgen vertelde hij mij, dat hij afgelopen nacht om half een weer thuis was. Ik geloof hem hoor, want ik heb veel vertrouwen in Mike. Van zijn thuiskomst heb ik niets meegekregen. Ik sliep al en ben niet liggen wachten. Mike is oud en wijs en gelukkig ook stil genoeg om hem los te laten. Gelukkig heb ik ook geen last van negatieve gedachten. Dus lig ik niet in bed te denken : stel dat ie overvallen wordt, of dat ie in het water rijdt. Er kan van alles gebeuren en dat accepteer ik.
Dus heb ik lekker geslapen. Vanmorgen was ik weer op tijd op. Beneden gekomen zag ik dat Mike nog even van de bami had gegeten, die ik zondag had gemaakt. Lekker pittig, want daar houden we beiden van. Als Mike iets lekker vindt, dan vraagt hij hoe het klaar gemaakt is. Aan alles is te merken dat hij naar volledige zelfstandigheid groeit. En op een verantwoorde manier. Hij heeft zijn eigen kleedgeld, werkt, doet het op school goed en houdt zich aan afspraken. Straks heeft hij zijn rijbewijs en zijn einddiploma op zak. En dan komt de volgende fase : studeren. Net als op onze andere kinderen ben ik ook trots op Mike. Alleen die kamer van hem, oei, oei, oei. Maar goed ook, anders zou ik gaan denken dat Mike perfect is.

Over doodgaan

Tijdens de spirituele avond in de Petruskerk hier in Lelystad kwam de vraag op tafel hoe wij onze dood tegemoet gaan. Al snel ging het over het schoon schip maken. Toen ik de diverse verhalen had aangehoord, waarin het telkens over schoon schip maken ging, keek de gespreksleider naar mij. Ik zei dat ik reorganisaties van bedrijven altijd raar gevonden heb. Het was even stil. De gespreksleider keek in het rond. Toen vroeg iemand mij, wat ik met dat antwoord bedoelde. Ik zei toen dat je reorganiseren elke dag moet doen.
Het komt mij erg vreemd over wanneer je op de valreep belangrijke dingen gaat doen, waarvoor je eerder in je hele leven ruimschoots de tijd hebt gehad. Net zo raar als vlug een buskaartje kopen, omdat de controleur eraan komt. Nee, ik vind dat maar niks. Zo'n planning gaat geheel voorbij aan het feit, dat de dood op elk willekeurig moment van het leven kan opdoemen. Je kunt m.i. beter bij zijn en bij blijven met de mensen om je heen. Iets wat ik ook geleerd heb, hoor.
Zo heb ik met mijn ouders en broers geen momenten gekend, waarop ik dacht : had ik maar dit gezegd of gedaan. Ik was up to date met hen. Als het eenmaal zover is dat ik ga sterven, dan heb ik liever zo min mogelijk last van 'had ik maar' of  'ik moet nog..' gedachten. Voor de dood ben ik niet bang. Maar sterven, dat wordt volgens mij het moeilijkste moment van mijn leven.

Eli eli lama sabachtani!

ook een geloof...

Afgelopen weekend bekeek ik een programma waarin Bennie Jolink, de zanger van de band Normaal, werd geïnterviewd. Het geloof stond in dit tweegesprek centraal. Jolink vertelde over zijn kerkelijke opvoeding, die veel parallellen vertoonde met de mijne. Er was echter in zijn tienerjaren sprake van een ommekeer. Toen hij op 17 jarige leeftijd geconfronteerd werd met een verkeersongeluk, waarbij hij een vriendin verloor (een dronken man reed expres op de groep jongeren in), was dat voor toen al twijfelende Jolink het bewijs dat God niet bestaat. Zijn boosheid ging zo ver, dat hij weleens een hoed gedragen heeft met de tekst 'God is een klootzak!' Jolink vond dat God hem in de steek had gelaten. Het doet me denken aan de periode waarin de kreet 'God is dood' populair was. Ik zag dat als een reactie op de veel te autoritaire manier waarop ons het geloof werd opgedrongen.
Ik heb meer van vergelijkbare situaties gehoord, waarin gelovigen in ongelovigen veranderden. Hun visie was daarin, dat een God van liefde, vrede enz. een mens zou moeten behoeden voor erge dingen. Dat God nooit een mens zo ernstig ziek zou kunnen maken en hem zo zwaar doen lijden voor zijn dood. Of hem op jonge leeftijd al laat sterven. Of een oorlog zou doen laten uitbreken.
Telkens weer heb ik me altijd verbaasd over dergelijke meningen. Als ik zo zou denken, dan kan ik me ook afvragen, waarom God ons een mes of geweer heeft laten uitvinden of een auto of alcohol, drugs enz.  waarmee of waardoor men anderen iets ernstigs kan aandoen. Of waarom God mensen telkens rommel in het milieu laat gooien. Ik vind dat wat al te gemakkelijk. Oké, zelfs Jezus vroeg aan het kruis waarom Zijn Vader hem had verlaten. Ook zo'n moment van twijfel.
Niet alleen het goede, ook het kwade zit in ons. Het is aan ons zelf om daar mee om te gaan, met voor velen hun geloof als uitgangspunt. Het is de interpretatie van de bijbel door de gelovige die bepaalt hoe we met elkaar omgaan. Pakken we het zwaard op of reiken we een hand? Daar heeft God niets mee van doen.
Zelf heb ik nergens gelezen dat ik na de zondagsdienst de wc in de kerk moet schoonmaken, of de afwas moet doen of alle kerkbanken moet rechtzetten. Ook niet dat ik elke woensdag op reis moet om dan in Heerlen en dan in Groningen of Middelburg te moeten zijn om mijn geloof te betuigen. Ook niet dat ik mijn medemens moet lastigvallen met mijn overtuiging. Al die franjes en moeten, dat hebben gelovigen zelf verzonnen. Maar ook dit hoef je van mij niet te geloven. Want geloven doet ieder voor zich.

De wereld draait dol

Soms, heel soms kijk ik naar het tv programma 'De wereld draait door'. Maar het gekakel van presentator Mathijs vind ik vaak hinderlijk. Hij laat zijn gasten niet uitpraten en dat vind ik jammer. Mathijs is duidelijk aan tijd gebonden en heeft blijkbaar de opdracht om in die tijd zoveel mogelijk woorden te persen. Zeg maar Mathijs moet productie maken. Ik vind het knap dat zijn gasten en de kijkers thuis zijn stortvloed aan woorden kunnen bijhouden. Ik vaak niet.
Waar ik me ook aan stoor is het taalgebruik. Zo hoorde Mathijs zeggen : een meisje die.... Volgens deze import Nederlander moet het zijn : een meisje dat. Ik hoorde ook : "Hij heeft een prijs gehad". Dus ik dacht gelijk : "Die prijs heeft ie dus niet meer. Jammer dat hij die prijs niet heeft gekregen of ontvangen."
Volgens Mathijs is het ook 'een aantal mensen hebben...' Maar ik zeg en schrijf 'een aantal mensen heeft...' Ik hoor wel meer uitspraken, waarvan ik geleerd heb dat ze niet correct zijn. Zelfs politici of mensen die verantwoordelijk zijn voor communicatie maken soms in mijn oren ernstige fouten. Op lager niveau hoor ik vaak : hun hebben. Dat is net zo fout als te zeggen : ons hebben. Of wat te denken van 'overnieuw' beginnen, in plaats van 'opnieuw beginnen' of 'overdoen.'
Op bepaalde sociale media schrijven mensen over 'me vader het', terwijl men bedoelt te schrijven : 'mijn vader heeft...' Maar dan heb ik het over een heel laag niveau. Die halen ook 'kunnen' en 'kennen' door elkaar. In Leiden hoorde ik op de kermis een jochie schreeuwen : 'Ik mot een ijssie!'. Zijn vader vroeg aan de ijsverkoper, wijzend naar de kleine etterbak : 'Mag ik een ijssie voor zijn?' Toen dacht ik : 'Voor zijn wat?' Voor zijn goede taalgebruik of zijn gedrag?

Mist en tahu telor -1-

Groningen (west)

Zaterdagochtend, rond een uur of negen, ben over mistige wegen naar mijn tante Pieng gereden. Via de A6, passeerde ik de rampzalige Ketelbrug. Afgelopen weken zijn de brugdekken vervangen, maar of die het aantal ongelukken en storingen zullen gaan doen verminderen is nog maar de vraag. Het schijnt dat zo'n brug slimmer moet zijn dan de mens die hem bedient, anders gaat het fout. Ik kwam er heelhuids overheen. Achter mij reed een lesauto, waarvan de leerlinge niet bepaald zeker van haar zaak was. Ze reed nogal slingerend, ging opeens op de linker baan rijden en bleef daar lang hangen en stuurde na zo'n vijf minuten zonder mij in te halen weer terug naar rechts. Haar stuurbewegingen waren tamelijk hoekig. Ze reed een paar keer met twee wielen over de vluchtstrook en over de middenstreep. Uiteindelijk begon ze aan een inhaalmanoeuvre en schroefde de snelheid van 100 op naar zo'n 120 km/uur. Ik vond het bedenkelijk. Ik bedoel ze reed vrij onzeker en zwalkend en om dan nota bene in de mist zo hard te gaan rijden, dat is in mijn beleving niet slim voor iemand die zo onzeker rijdt. Wat ook niet slim is, is om met dit mistige weer te gaan bumperkleven of geen verlichting te voeren. En dat waren er nogal wat.
Voorbij Joure was het zicht vrij normaal. De zon probeerde door te breken toen de A7 richting Groningen nam. Luisterend naar The Traveling Wilburys en John Fogarty bereikte ik veilig Groningen, waar ik de A28 nam. Een kort stukje maar, want bij de afslag Haren verliet ik de snelweg.

Mist en tahu telor -2-

Niet zo'n snuffelaar als Fenna

Als ik op de plaats van bestemming aankom en de auto voor de woning parkeer, zie ik tante al in de huiskamer staan. Timmie ligt in de vensterbank. Ik loop achterom en in de keuken begroeten we elkaar warm en hartelijk. Samen aan de koffie praten we wat bij. Timmie is inmiddels op mijn schoot gesprongen en ligt er comfortabel bij. Als ik hoor dat tante Timmie nog moet uitlaten, bied ik aan dat voor haar te doen. Timmie begrijpt niets van het afwijkende ritueel, maar gaat wel gemakkelijk met mij mee.
Samen wandelen we naar het park. Timmie trekt weliswaar aan de riem om her en der zijn poot op te tillen, maar deze baas huldigt het standpunt : het is mijn hond en uw heg. Ophouden dus, Tim!
Het beestje slaakt een zucht van verlichting als hij in  het Boermapark eindelijk zijn poot mag optillen. Ik sta verrast te kijken naar de krachtige straal, die onder zijn buik vandaan komt. Timmie?? TIM zal je bedoelen! Het leek wel of de druk in zijn blaas enorm was, maar ik zag de omvang van Tim niet zichtbaar afnemen. Dat beest spoot bijna een meter ver!
Al kuierend door het park tilde Tim nog 9 keer zijn poot op, met na de 3e keer een poephouding als afwisseling. Tim mag dan een reu zijn, hij snuffelt niet zo erg als Fenna. Tim is ook niet bang voor grote honden. Hij kan ze goed inschatten. Tim is een hond met ballen. Denk ik, want ik heb er niet naar gevraagd.
Weer terug in de keuken gaan we tahu telor maken. Voor de niet-Indo's : omelet met tofu. Dat heb ik niet eerder gedaan en ook niet eerder gegeten. Ik ben zeer benieuwd!
De bereiding is vrij eenvoudig. Tante klopt 4 eieren en begint dan de tahu on hele kleine blokjes (0,5 cm) te snijden. Maar dan gaat (gelukkig voor haar en mij) de telefoon en neem ik het werk over. De blokjes tahu gaan bij de geklutste eieren. Precies op tijd, want het telefoongesprek is voorbij en tante kan weer aan het werk. Ze doet twee eetlepels fijn gesneden prei erbij en wat klein gesneden (noorse) garnalen. En dan wat knoflookpoeder. Er zijn diverse mogelijkheden om dit gerecht te maken. Zo kan je de tahu ook eerst licht frituren en kan bijvoorbeeld taugé toegevoegd worden. Maar dat doen we dus niet. Alles wordt met een garde goed gemengd tot een gevuld beslag. Daarna wordt in een koekenpan met wat olie een aantal schepjes in de pan gedaan, die elk een apart omelet vormen. Net als bij een gewoon omelet op tijd omdraaien. De omeletjes worden met een speciale saus gegeten.

Mist en tahu telor -3-

De saus die we bij de tahu telor maken is gebaseerd op ketjap (kecap). Tante voegt een eetlepel pindakaas aan de ketjap toe, een mespunt tamarinde en een teentje knoflook. De knoflook wordt eerst even in hete olie geschroeid. Er gaat wat fijn gesneden selderij bij, een of twee kleine pepers (hoe heet wil je het hebben) en wat petis. Er gaan ook wat gebakken uitjes bij. Alles wordt goed fijn gewreven totdat het een geheel is. En dan is het tijd om te proeven. Ik smeer wat saus op mijn stukje omelet, net zoals men boter op een boterham smeert. En dan neem ik een hap... mmmmmm! Heerlijk! En snel en eenvoudig te bereiden. Ik moet me inhouden om niet direct de schaal te plunderen. Tante heeft intussen wat rijst en haar altijd zalig smakende zwarte kip opgewarmd. Samen gaan we met een bord op schoot in de huiskamer eten, terwijl Timmie waarschijnlijk uit frustratie een knuffel begint te slopen.
Ik heb Mike beloofd op tijd terug te zijn, dus nemen we rond half vier afscheid. Het weer is droog en licht bewolkt. Op de A7 komen we in een wegversmalling terecht. Eerst waarschuwingsborden, borden die inhalen verbieden en borden die de snelheid moeten temperen naar 70. Dan zie ik in de verte een fel oplichtende pijl, die aangeeft rechts voorbij te rijden. Er wordt aan de weg gewerkt. stapvoets glijdt de kleine file voorbij de versmalling. Ondanks al die waarschuwingen en verboden, rijden toch mensen gewoon links om op het allerlaatste moment te willen invoegen. Voor mij zie ik hoe zo'n verkeershufter de auto voor mij gewoon wegdrukt, terwijl erachter ruimte genoeg is. Er zijn ook automobilisten die de vluchtstrook gebruiken om de korte file in te halen.
Zonder verdere bijzonderheden bereik weer de Ringdijk, waar ik ruimschoots voor de afgesproken tijd de huiskamer weer binnenstap.

Valse schaamte

Crematie, begrafenis of lasagne?

In de lasagne van de Euroshopper zit paardenvlees. Oh!, dacht ik. Dus toch. Telkens als ik dat spul at, moest ik piesen als een Roemeens paard. Ach, dat weet ik dus ook weer. Ja, wij kopen dus ook producten van de Euroshopper. Ik weet nog dat de AH hier om de hoek veel klanten verloor omdat Appie besloot geen goedkope producten, zoals die van de Euroshopper, meer aan te bieden. Appie was even vergeten dat het hier Lelystad Haven heet en geen Bloemendaal of  Blaricum. En dus liepen veel klanten weg, op zoek naar hun Euroshopper producten.
Veel mensen schamen zich goedkope producten te kopen. Zelfs als de kwaliteit beter is, of het doel dat eigenlijk eist. Met dat laatste bedoel ik dat ik geen duur T-shirt ga kopen om hem vervolgens met de tekst "I love horsemeat" (alles moet hier in het Engels) te bekladden. Op naar Zeeman of Wibra dus, lekker goedkoop. Daar koop ik ook die mooie witte sportsokken om mee in de tuin te lopen.
Ik denk dat door die valse schaamte veel mensen de paardenvlees-lasagne niet durven terug te brengen. Het kan ook zijn, dat het hen geen (rund- of paardenvlees-) bal  kan schelen wat er in die lasagne zit. Al vind ik die kaas er soms verdacht uitzien. En wat zijn die zwarte pikkeltjes eigenlijk? Op het etiket staat ook niet alles. Ik heb van exact eenzelfde product, ik herinner me alleen dat het in een glazen pot zat, eens de lijst met ingrediënten die in het Duits en Nederlands vermeld stonden met elkaar vergeleken. Die Duitsers kregen veel meer dan wij!! Als extra kregen de oosterburen ingrediënten met een geheimzinnige codenaam. Ongezonde rotzooi vanwege oud zeer? En dat zo lang na de oorlog?
Op zich smaakt paardenvlees echt niet verkeerd. Het is vaak schoner dan dat van de volgespoten steroïde runderen. Het paard wordt echter door veel mensen als een soort huisdier gezien en zo'n beest is niet om op te eten. Althans niet letterlijk. Anderen noemen hun knol zelfs een edel dier. Onzin, want dat geloof je tot je een doodschop van dat beest hebt gekregen. Of totdat het beest een stuk uit je arm heeft gebeten met z'n lelijk geel gebit.  Toch kan ik me voorstellen dat als zo'n paardenliefhebber geregeld lasagne van de Euroshopper heeft gegeten, hij daar nu een kater aan overgehouden heeft. Zo'n iemand moet maar denken : Hoera, weer een huisdier erbij!

Blade Gunner Pistorius

Verboden voor fotomodellen

Beng!! Beng!! "O sorry schat, ik dacht dat je een inbreker was". Zo moet het gegaan zijn, toen blade runner Pistorius zijn blonde vriendin Steeva Steenkamp, een model, in hun woning neerschoot. De Zuid Afrikaanse atleet Pistorius is bekend geworden vanwege zijn deelname aan de Paralympics. Zijn beide benen zijn geamputeerd en vervangen door zogenaamde blades, stalen kunst benen. Met deze blades won hij twee gouden en een zilveren medaille en vestigde o.a. wereldrecords met hardlopen. Aan de politie vertelde hij dat hij dacht te maken te hebben met een inbreker en daarom schoot. Zelfs zonder bril zou ik een inbreker kunnen onderscheiden van een blond fotomodel, maar ja ik heb geen kunstbenen. Tenzij ze net naar een fotoshoot was geweest waar ze als inbreker verkleed op de foto moest en zich niet had omgekleed en zo naar huis is gegaan. Maar dat schijnt niet het geval geweest te zijn. De politie gelooft zijn verhaal niet en gooide Pistorius in het gevang. Dan voel je je als een sprinkhaan in een potje, lijkt me. Dat Beng, beng en neergeschoten worden door een vriend, komt me erg bekend voor :

De vervuilde wereld

snapshot film Chris Jordan

Het stelt niet zoveel voor zou je denken : een plastic dopje in het milieu. En toch beseffen veel mensen niet hoeveel schade dat soort klein afval aan de natuur veroorzaakt. Ik weet dat in de zeeën veel afval gedumpt wordt. Dat heb ik met eigen ogen kunnen zien, tijdens de bootreis van Amsterdam naar Curaçao. Aan het achtersteven van de Prins der Nederlanden zag ik hoe dagelijks een stroom afval in zee werd geloosd. Als jonge tieners spraken wij daar al onze schande over uit. Voorzichtig, want we leefden in een autoritaire omgeving.
Deze week attendeerde mijn zwager Jan van B te A mij op een natuurfilmpje van Chris Jordan. In dat filmpje, dat te toont Chris schitterende opnames van watervogels. Maar dan opeens slaan die prachtige sfeerbeelden abrupt om in afgrijzen. Hij laat half vergane dieren zien, die een enorme hoeveelheid aan plasticafval in hun lijfje hadden zitten. Er zijn ook beelden van stervende dieren, als gevolg van het binnen krijgen van plastic. Erg triest.
Van die film heb ik een snapshot gemaakt om te zien hoeveel plastic n zo'n gestorven dier, in dit geval een meeuw, zit.
Ach, het is maar een dopje, zakje of elastiekje. Maar bij elkaar is het een regelrechte moordaanslag op de natuur.
Wie de film van Chris Jordan wil zien kan onderstaande link kopiëren :

http://www.chrisjordan.com/gallery/midway/#CF000313%2018x24

Uitkammen of uitdunnen

Langs de Lage Dwarsvaart, vlak bij de Noordersluis was een aantal mensen met oranje hesjes in het bos bezig. In dat bos hadden vorige week een paar Almeerse inbrekers zich verscholen. Twee werden opgepakt, de derde ontkwam. Nu was daar een graafmachine bezig en hoorde ik het geluid van kettingzaken. Bomen werden gesnoeid en/of gerooid en de walkant werd weer zichtbaar.
In dat hoekje van het bos, grenzend aan het terrein van de fabriek van Heembeton, bevond zich jarenlang een illegale camping voor daklozen. Ik heb daar een keer een kijkje genomen. Het was daar net alsof die campinggasten graag op een vuilstort verblijven. Wat een kolere bende zeg! Weliswaar onttrokken aan hte blote oog, maar slecht voor het milieu. Zelfs gebruikte tentjes liet men daar achter.
Soms zag ik wasgoed hangen aan bomen en struiken of aan een waslijn van aan elkaar geknoopte stukken draad, touw en schoenveters. Gedurende mijn wandeling over het fietspad daar heb ik geen hulpeloos kermende inbreker aan de grijper van die machine zien bungelen.
Ik ga er alsnog van uit, dat men het bos en dan met name de walkant aan het onderhouden is.

Capuchonverbod niet nodig

Veel overvallen, geweldsdelicten, fraudegevallen en inbraken worden door bewakingscamera's op beeld vastgelegd. Helaas zijn de daders vaak onherkenbaar vanwege het dragen van een capuchon. Nu gaan er stemmen op om het dragen van capuchons te verbieden, zodat mensen herkenbaar zijn als ze bijvoorbeeld de winkel of een bus binnenkomen. Als motorrijder mag ik niet met mijn helm op mijn grijze knar tanken. Ik heb daar volledig begrip voor en zet hem eerst af. Dat doe ik ook als ik even wat moet kopen of zo. Ik zet ook altijd mijn zonnebril af, omdat ik het bedekken van mijn ogen als ik iemand spreek niet fatsoenlijk vind. We moeten elkaar in de ogen kunnen kijken. Daarom kan ik niet wennen aan mensen, die met een zonnebril op in gesprek zijn met anderen. Zelfs als het donker is. Ik ken dat alleen van Jules de Corte, Ray Charles en José Feliciano, maar die mannen waren/zijn blind.
Ondanks alle problemen vind ik een verbod op het dragen van een capuchon onnodig. Als men aan alle potentiële en feitelijke criminelen zou vragen zich met een capuchon op het hoofd in het openbaar te vertonen, dan krijg je de hele criminele wereld inclusief de linkse partijen op je dak. Op dit moment dragen velen van hen uit vrije wil een capuchon en zijn als zodanig gemakkelijk te herkennen en eventueel uit preventief oogpunt op te pakken.

Gastvrij voor jezelf

Elke dag een schoon blad

Gebrek aan spiritualiteit kan een mens behoorlijk gaan opbreken. Helemaal als zo'n iemand het voorste deel van de hersenen mist. Dat deel bestuurt het geweten, de zelfreflectie. Maar ja, dan kan je nog altijd bestuurder of directeur worden.
Sommigen mensen gaan op zoek naar zich zelf. Ze vragen zich af : wie ben ik? Ik heb zelf de ervaring, dat ik mezelf dagelijks tegenkomt. Dus dat zoeken is voor mij helemaal niet nodig. Het is een kwestie van dagelijks bewust bezig zijn. En als ik mezelf tegenkom, dan zet ik de deur open en nodig ik mezelf uit om binnen te komen. Dan praten we met elkaar, terwijl we elkaar diep in de ogen kijken. Soms rijzen vragen op : heb ik dat goed gedaan of niet? Of had ik dat beter kunnen laten? Waarom deed ik dat? Vond ik dat leuk? enz. Soms zitten we samen te janken. Ik geef toe dat ik zodoende wel wat te streng voor mezelf ben geworden. Dat is niet de bedoeling. We hebben het niet alleen over serieuze zaken, maar ook over de leuke dingen in het leven. En dan lachen we samen. Anderen noemen dat binnenpret. Veel mensen herkennen zichzelf niet als ze zichzelf ontmoeten. Of zien zichzelf helemaal niet. Anderen schrikken als ze zichzelf ontmoeten, maar dat komt omdat ze elkaar heel lang niet gesproken hebben. Dat is jammer, maar kan ook leiden tot langdurige gesprekken en een opgelucht gevoel. Het is louter een kwestie van bewuster leven, jezelf accepteren en willen verbeteren. Het klinkt wat simpel, maar het blijft allemaal toch lastig hoor. Gastvrij zijn voor jezelf.

Gram Parsons & Emmylou Harris

Good old Gram Parsons kwam in contact met Emmylou Harris via Chris Hillman. De mannen kennen elkaar o.a. van The Byrds en Flying Burrito Brothers. Ze zong een aantal duetten op Gram's lp Grievous Angel die midden jaren 70 werd uitgebracht. Toen Gram overleed (D.O.D) traden wij in het huwelijk en ging Emmylou solo. Emmely's haren zijn inmiddels zilvergrijs. Net als de mijne.

Omroepster klaagt

Take time to know him.......

Waterschap Zuiderzeeland

Vorig jaar berichtte de afdeling Communicatie van het Waterschap Zuiderzeeland, dat een oud hevelhuisje gerestaureerd en zo bewaard voor de volgende generaties zou worden. Zelfs ik, cultuurbarbaar bij uitstek, was daar blij mee. Vooral omdat hier in Flevoland alles wat enigszins te maken heeft met haar verleden, om mij onbelangrijke redenen (=geld)  moet verdwijnen.
Maar deze week kwam uit het dure,luxe ingerichte complex van het Waterschap een ander geluid : Het stukje geschiedenis op de IJsselmeerdijk wordt toch gesloopt. Restauratie gaat te veel geld kosten, aldus de afdeling Communicatie. Toen ik dit nieuws vernam dacht ik gelijk : eerst denken, dan pas doen. Maar bij het Waterschap doet men graag dingen. Soms tamelijk rücksichtlos.
Het Waterschap wil na de sloop een of ander staalconstructie op die plek neerzetten met waarschijnlijk een bordje met de tekst : "Hier stond iets heel moois, een stukje historie van Flevoland. Een hevelhuisje, dat water pompte naar de viskwekerijen. Dat nostalgisch huisje hebben wij, Waterschap Zuiderzeeland,  afgebroken."

Joritsma is bang

Kon geen passende foto vinden.....

Burgemeester Jorritsma van Almere heeft de nieuwsbende van Pownews de toegang tot haar(?) stadhuis geweigerd. Andere journalisten mochten wel binnenkomen om een bijeenkomst met de Bovag bij te wonen. Ik geeft toe, dat Rutger Castricum flink tekeer kan gaan en ook ik ben daar niet altijd even gecharmeerd van. Maar van iemand als Jorritsma verwacht ik dat ze als zeer ervaren bestuurder wat meer in haar mars heeft, zodat ze die Pownews lastpak verbaal de baas kan zijn. Niet dus. Mevrouw Jorritsma laat zich leiden door haar angst. Of is het zelfbevrediging van Jorritsma? Het zou ook zomaar aan de achternaam van Rutger kunnen liggen. Er was al eerder een Castricum, waar met name bepaalde Lelystedelingen erg veel moeite mee hadden. Die (Joris van) Castricum heeft namelijk in een boek op realistische wijze zijn jeugd in Lelystad in wording beschreven. En dat paste niet de visie op vrijheid van meningsuiting en/of democratie van bepaalde mensen. Tot hen zeg ik nogmaals : wie zijn geschiedenis niet wil kennen, is gedoemd tot herhaling van fouten en kent geen toekomst.

Flevolandse krokodillentranen

Minister Plasterk heeft met de provincie gesproken over de plannen om Flevoland te doen opgaan in een superprovincie, waarin Noord Holland, Utrecht en Flevoland opgenomen gaan worden. De mensen in het niet crisis conforme provinciehuis zijn daar tegen en mochten hun zegje doen. Later gaf Plasterk in het tv-programma Pauw & Witteman zijn visie op de superprovincie en 'vergat' daarbij de visie van de Provincie te belichten. Gevolg : verontwaardigde reacties uit het Provinciehuis hier in Flevoland.
Ik kon een glimlach van leedvermaak niet onderdrukken. Politici die een koekje van eigen deeg krijgen en vervolgens quasi teleurgesteld of misschien zelfs verontwaardigd krokodillentranen met tuiten huilen.
Noem mij eens een eerlijke politicus. Het zijn doorgewinterde manipulators. En die zitten ook bij de Provincie hoor, kijk maar eens naar de kwestie rond de Oostvaarderswold. Daar waren en zijn nog steeds serieuze tegenstanders, maar naar hen heeft de Provincie ook nauwelijks geluisterd en is ze met haar eigen verhaal aan de haal gegaan. Net zoals Plasterk dat nu ook doet. Ik heb het verder maar niet over de gemeentelijke plannen, die ook vaak op dergelijke manier uitgevoerd worden : de zaak is intern voorgebakken en dus definitief.
Wij burgers hebben dagelijks te maken met overheden die gewoon hun eigen zin doordrijven en maling hebben aan serieuze bezwaren. Daarom doet het mij goed als politici ook eens zo'n naar gevoel over zich krijgen dat aangeeft dat je bedonderd wordt. Een gevoel dat ontstaat als er niet naar je geluisterd wordt en je beseft dat je de shit gelaten over je heen moet laten komen.

My hero

Altijd maar druk in de weer geweest voor de kinderen. Nauwelijks zelf op de voorgrond getreden. Zwijgend over het nare verleden in het Jappenkamp en vertrouwend op haar sterke geloof. Van het tropisch paradijs naar het kille Nederland gegaan.Alles moest op z'n Hollands, want we moesten integreren. Dus geen woord Maleisisch geleerd en slechts een keer in de week rijst. Haar aanpak had succes. Ik kwam goed terecht. Mijn moeder is een held. Ik zal haar altijd dankbaar blijven.

Respect voor docenten

Uit het Haagse wordt geroepen dat het tijd wordt om docenten van onderwijsinstellingen te respecteren. Mij is verteld, dat je respect moet verdienen. Dus zeg ik : "Docenten aan het werk!"
Op mijn lagere school kreeg je een draai om de oren als je geen u of meester of juffrouw (geen juf!) zei. En wie niet luisteren wilde, moest maar voelen : klabats! Dat bracht ook geen respect, maar een mix van haat en angst. Ook niet goed.
Het waren de docenten zelf, die na de invoering van de Mammoetwet van mening waren, dat de termen 'meester' en 'juf' vervangen moesten worden door hun voornamen. Ook het woord "u" werd verbannen. Ik vind dat woorden als 'meester', 'juf', 'meneer' en 'mevrouw' en 'u' enige afstand scheppen. Er is ook het fenomeen waarin volwassenen die elkaar helemaal niet kennen elkaar tutoyeren (een woord uit het Frans afkomstig en staat voor jij en jou -tu en toi- zeggen). Ik vind het altijd fatsoenlijk wanneer iemand mij vraagt of wij elkaar mogen tutoyeren. Bij voorbeeld tijdens een sollicitatiegesprek. Zo'n vraag getuigt van fatsoen en geeft een vertrouwelijke sfeer aan. In menige situatie hoor ik jij en jou, waarin die naar mijn idee niet gewenst is. Zoals in veel advertenties en wanneer bij voorbeeld een politieagent mij aanspreekt. Ik spreek hem aan met 'u'. Tenzij ik hem heel goed zou kennen. Maar zo vaak ben ik niet met de politie in aanraking geweest.
Respect moet je verdienen en kan je o.a. afdwingen door gedrag, gezag en/of kennis. Dus het invoeren van u en meneer of mevrouw zeggen leidt tot niets.
Onze oosterburen hebben o.a. daarom een hekel aan sommige Nederlanders. Ze vinden hen onfatsoenlijk, omdat we hen 'dutzen' of wel met jij en jou aanspreken. In Duitsland worden mensen vanaf een jaar of 16 aangesproken met Sie (u). Gewoon uit respect. Hier zegt men ook vaak u als men boos is. Dat is bedoeld om extra afstand te scheppen.

De paus geeft het op

De RK kerk te Zoeterwoude

De paus gooit eind deze maand de handdoek in de ring. Nogal laat gezien zijn zwak presteren gedurende zijn verblijf in het Vaticaan. De man heeft in de wereld nauwelijks indruk weten te maken en hield zich, bij gebrek aan charisma en vernieuwing, star vast aan de oude RK-leer. Lekker veilig en niets nieuws zeggend. De man heeft gedurende zijn ambtstermijn constant op de tenen moeten lopen, omdat hij overal net te kort in schoot. De momenten waarop hij wel had kunnen excelleren (kindermisbruik, financiële chaos en bedenkelijke cultuur in het Vaticaan en homo beleid), liet hij helaas schromelijk liggen. Iemand noemde de paus een theoloog van wereldformaat. Maar de wereld zat daar niet op te wachten.Die wilde een leider. Sinterklaas is hem gedurende zijn bewind duidelijk voorbij gestreefd.
Er zijn bisschoppen die graag de nieuwe paus willen worden. Als men straks in het Vaticaan slim is, worden die ambitieuze mijters overgeslagen. Het gaat niet zozeer om ambitie, maar om gedragen te worden. Maar de RK kerk is nu eenmaal gewend aan oplegging van bovenaf. Wie weet grijpt de nieuwe bij voorkeur Afrikaanse of Latijns Amerikaanse paus wel zijn kansen.

Oud en chagrijnig

Er zijn soms nieuwsberichten waarin melding gemaakt wordt van mishandeling van bejaarden in verzorgingstehuizen. De oudjes worden geslagen en/of ruw behandeld.
Aan dergelijke berichtgeving moest ik een tijdje geleden denken, toen ik zo'n hulpbehoevend bejaard persoon opzocht. Mevrouw is gedeeltelijk verlamd en heeft last van allerlei kwaaltjes. Ze slikt dagelijks een doos medicijnen. Ze is behoorlijk chagrijnig en vindt het heel gewoon om het verzorgend personeel een grote monde te geven en hen het bloed onder de nagels vandaan te halen. Ze wil op haar wenken bediend worden : "als ik bel, moet je binnen twee minuten bij mij zijn!" en niets deugt. Achter de rug van het personeel om, maakt ze hen zwart. Wat zeg ik? Pikzwart!
Ze krijgt heel sporadisch bezoek van haar kinderen, maar dat heeft ze verdiend. En als die geweest zijn, heeft ze alleen negatieve verhalen over hen. Ze is gewend met de vingers te knippen en op haar wenken bediend te worden. Maar in een verzorgingstehuis zijn meer patiënten en is weinig personeel.
Soms zou ik haar eens een flinke klap voor haar grijze hoofd willen geven. Maar dat doe ik niet. Dat laat ik het liefst aan het personeel over. Maar ja, die mogen alleen verzorgend optreden en zeker geen corrigerende tik uitdelen. Dus laat het personeel zo'n naar mens soms vallen. Figuurlijk gesproken. Ik vind het daarom erg knap, dat er nog steeds verzorgenden zijn die dit soort mensen tolereren en met veel geduld blijven helpen. Chapeau!

Almere kent meeste verkeershufters

en daarna gewoon met een zakje even opruimen

Volgens RTL Nieuws kent de stad Almere de meeste verkeershufters. Als al het hufterig gedrag bijeen geveegd wordt, is Den Haag koploper. Daar wonen de meeste allround hufters. Amsterdam die grote stad barst van de wildplassers. Voor alle duidelijkheid, hier wordt gesproken over getelde overtredingen. Hufterig gedrag dat onbestraft is gebleven, is dus niet meegeteld. Dus de hufterigheid zal flink groter in omvang zijn. Wat ook niet meegeteld is, is het hufterig gedrag van ambtenaren i.c. gemeenten. Logisch, want daar is geen officiële registratie van. Dat gedrag wordt vaak bewust verzwegen, omdat slachtoffers later misschien nog eens ergens een vergunning voor nodig hebben.
En Lelystad? De meeste hufters hier rijden asociaal rond : 1.550. Volgens het onderzoek zijn er geen naaktlopers (= ook hufterig gedrag!), maar volgens mij zijn die er wel. Vandalisme staat hier ook hoog genoteerd net als wildplassen en dronkenschap. Wat mij opvalt zijn de zeer lage cijfers voor hondenpoep 11(!) en afval (293). Opvallend weinig als ik om me heen kijk en mijn oor te luisteren leg. Ergo : de Milieuhandhaving van Lelystad moet maar eens echt aan het werk in plaats van sec in autootjes rondkarren. Maar ja, dat roep ik al een paar jaar.

Sambal baai?

Vanmiddag, na mijn bezoekje aan de Hanzeborg, heb ik voor het eerst loempia's gemaakt. Ik heb gekozen voor een wat gemakkelijke werkwijze. Ik heb de vellen niet zelf gebakken. Dat zelf bakken is nog een hele kunst, want dat heb ik mijn lieve mamma een paar keer zien doen. Dus die heb ik kant en klaar uit de toko gesleept. De vulling heb ik wel zelf klaargemaakt. Met voornamelijk witte kool en taugé als groenten en met kip. Geheel volgens het bami recept, maar dan zonder de mie en het accent op de groenten. Met dit weer was het koud laten worden van de vulling in no time gebeurd. Gewoon even de pan in de sneeuw gezet.
Voor het dichtplakken van de loempia's heb ik maar een beetje beslag gemaakt van tarwebloem. De (diepgevroren) vellen zijn vrij sterk. Het vullen en opvouwen had veel weg van kleuterschoolwerk. Het deed me ook denken aan de jaren 80 toen we de Indo King als klant hadden. Bij dat bedrijf zaten honderden vrouwen in een grote hal loempia's,  vlammetjes en andere snacks te vouwen.
Ik twijfelde of ik de loempia's in de frituurpan of in een wok zou bakken. Het kon zijn dat zo'n velletje kapot zou gaan en dan lag de vulling in de pan. Ik heb toch maar de frituurpan gepakt en de loempia's bleven heel. Lekker goudbruin gebakken en daarna met wat chilisaus geproefd. Ik bedoel helemaal opgegeten. Twee zelfs. Oef! Ze smaakten ook zo heerlijk.

Kunst in de Hanzenborg

Fransje, Sophie en Bertie

Fransje plukt niet alleen appels, maar is ook een bekend kunstenares. Afgelopen week stuurde deze apple picking lady mij een uitnodiging voor een expositie in de Hanzenborg. Kort gezegd, de Hanzeborg is een vrij nieuw verzamelgebouw voor oudjes in allerlei soorten en maten, die daar verwend worden met allerlei voorzieningen. Van zwembad en recreatieruimten tot kapsalon.
Om 13.30 uur vond de officiële opening plaats. Bij de entree kreeg ik een looproute die mij langs de kunstwerken moest leiden en een fiche voor een gratis consumptie. Toen ik de goed gevulde zaal binnenliep, werd ik aan mijn jas getrokken door Sophie. Ze was daar met haar man. Een knap uitziende vent. Sophie zit vol verrassingen. De exposerende kunstenaressen, er waren geen mannen onder hen (die zijn veel te nuchter, denk ik), werden een voor een geïntroduceerd. Ik moet nog steeds wennen aan bepaalde uitdrukkingen. Zo zei de (ook lady) speaker : Bertie van Zijl hangt hier om de hoek en Fransje Tweebeeke hangt in het voorste deel van het gebouw. Gelukkig waren er ook beelden bij, anders was ik in paniek terstond uit mijn stoel gesprongen. Ik hoorde ook een kunstenares zeggen, dat haar schaduw in het water was gevallen. Dat vond ik erg knap. Tja, allemaal verwarrend en soms tamelijk wazig voor mij. Een van hen, Ina de Munnik, was na diverse afwijzingen voor de Kunstacademie maar zelf aan de slag gegaan. Een doorzetter dus, wier kunstwerken er erg mooi uitzagen. Knap hoor! Na de toespraak kreeg ik van de dames een rondleiding, terwijl er op diverse plaatsen muziek te horen was. Vol bewondering keek ik naar de vooral abstracte doeken. Ik vroeg aan Sophie : "Zou het jou opvallen als dat doek ondersteboven opgehangen zou zijn?" Maar volgens Sophie doen de kunstenaars dat al tijdens het schilderen : het doek geregeld draaien. "Ah, dus toch", zei een cultuurbarbaar (ik dus) quasi deskundig terwijl hij zijn kin masseerde. Het deed me wel op diverse manieren naar de doeken kijken. En ik moet zeggen, dat ik er telkens weer iets anders in zag. Er waren ook doeken, met voor mij meer herkenbare zaken zoals gezichten en dieren. De expositie was over meerdere verdiepingen verspreid. Ook de schildersclub van de Hanzeborg deed mee aan de expositie. Dames, dank voor de interessante en leuke middag!

Burgemeester Rodenboog heult met de NAM

De gemeente Loppersum heeft voorgesteld een speciaal NAM loket te openen, zodat gedupeerden van de aardschokken samen met de NAM schadeformulieren kunnen invullen.
Ja, ja, het gesjoemel is direct begonnen nota bene onder leiding van de burgemeester.  NAM is de aangeklaagde partij en zal dan een gedupeerde helpen met het indienen van een schadeclaim? Dat gelooft toch zeker niemand? Of zijn sommige gedupeerde Groningers zo dom? Het is wel weer iets typisch des overheids : altijd de soortgenoten (ambtenaren) inschakelen in geschillen. Zo heb je altijd een voorsprong.
Of zoals Jan Mulder schetste : staat zo'n Nam mannetje naast mij naar de enorme scheur in de muur van ons huis te kijken, zegt ie : "Heeft u soms mollen in uw tuin?"
In dergelijke situaties geeft het geen pas om met dit soort misleidende initiatieven te komen. Een burgemeester onwaardig!
Om gemanipuleerde situaties te voorkomen, kunnen gedupeerden beter onafhankelijke schade-experts inschakelen. Het initiatief van burgemeester Rodenboog riekt mij wat erg veel naar gas. Als men in militaire dienst gas! gas! gas! riep, dan moesten wij direct veiligheidsmaatregelen treffen en vooral aan ons zelf denken en zeker niet met de vijand gaan praten.

Carnaval in Lelystad

De muziek stond loeihard. Misschien om al die ontbrekende kinderen alsnog wakker te krijgen.