De
muzieknoten van "Jingle Bells" hoor je ver vóór de Kerstdagen al zó
vaak, waar je maar komt, dat ze mij nu zoetjesaan 'de neus uitkomen'.
“Deci Bels” zijn andere Bells en Jingelen ook niet want ze hebben niets
van doen met Kerstmis. Wel met geluid, en toch hoor je ze niet. Raar
eigenlijk? Alexander Graham Bell, een Brits uitvinder, heeft de sterkte
van een geluid bepaald. Hij noemde de gemeten waardes decibels (dB(A)
en maakte daarvan een overzicht. Enige voorbeelden: ...10 dB: Vallend
blad in een rustig bos, ---105 dB: kettingzaag, ...170 dB: ontploffend
vuurwerk. Een decibel met een getal ervoor hoor je dus wél en soms is
het daarbij oppassen geblazen. Met de collega uit het vorige stukje,
over de dans- en de meeuw, had ik een poosje daarna een week
nachtdienst. Een paar keer per nacht maakten wij een van beiden een
visuele controle-ronde langs alle installatie-onderdelen en vandaag nam
ik de eerste ronde voor mijn rekening. Terwijl mijn collega de controle-
en regelpanelen in de gaten hield, en een pot verse koffie ging zetten,
ging ik naar buiten voor een half uurtje frisse lucht. Op de fiets,
want het verst weg gelegen installatie-onderdeel stond een heel eind
verderop. Langs het weggetje daarheen stonden op het laatste stuk geen
lichtmasten meer en het was daar aardedonker en ook doodstil. Het licht
van mijn fietslamp was net vol- doende om de weg te volgen en het
snorrende dynamowieltje was het enige hoor- bare geluid. Een beetje in
gedachten verzonken reed ik rustig naar mijn laatste controle-punt maar
opeens brak de hel los (of zoiets?!) en was het gedaan met de rust.
Vanuit de rechter grasberm klonk een hels kabaal en op hetzelfde moment
vloog er een bruinig wolkje vlak voor mij langs. Fel snirpend, en met
luid kleppe rende vleugels vloog vanuit de grasberm naast mij een
koppel* patrijzen omhoog, laag bij de grond, net voor mijn fietswiel
langs. ,,...Prrrrrrrrtttt..." klonk het keihard, als een houten ratel
vlakbij m’n oor, en na 2 seconden was het weer doodstil. Ik voelde mijn
hart in m’n keel bonken en van schrik viel ik met fiets en al
ondersteboven. Ik was mij kapot geschrokken en vroeg me af wie er nou
eigenlijk 't meest geschrokken was, de vogels of ik? Nadat ik het
omgeslagen stuur van de fiets had rechtgezet vervolgde ik mijn weg en
stapte even later de controlekamer weer binnen. ,,...Wat heb jij
nou...?, zei de collega, wijzend op mijn voorhoofd. Ik antwoordde met
een zoetzuur gezicht: een dB-b. Collega:,,Wat is dát nou weer?”. ,,Je
hoort em niet maar je ziet em dus wel?; ,,het is een deciBellen-bult”.Fan-tilator