Bij Jamin

In de winkel van Jamin staat een klein dik jochie bij de balie. Hij heeft in zijn ene hand wat snoepgoed en in de andere wat geld. Als de lekkernijen op de kassa zijn aangeslagen, blijkt het ventje niet voldoende geld bij zich te hebben. Normaal gesproken ben ik dan niet beroerd om in dit geval 30 cent even bij te leggen. Maar dat joch was zo dik, dat de gedachte alleen al mij een schuldgevoel gaf. "Niet doen, Willem!", hoorde ik een stemmetje zeggen. Het jochie verdween naar achteren in de winkel en kwam even later met iets ander terug. Rekenen bleek niet zijn sterkste vak. Hij had iets van 70 cent teruggelegd en kwam met iets van 1, 25 euro terug. Dat schiet niet op. Of gokte hij op de rekenvaardigheid van mevrouw Jamin. Hij keek de Jamin mevrouw ongelovig aan, toe ze andermaal zei dat ie te weinig geld had. Maar de kassa liegt niet (denk ik) en dus liep het dikkerdje weer terug naar zijn snoephoek. Even later stond ie weer voor de balie. Zijn buik, die onder zijn shirtje uitpuilde, lag op de plank waar normaal iemand zijn boodschappentas neerzet. De Jamin mevrouw hielp hem weer en weer was ie te duur uit. De mevrouw knipoogde naar mij (vraag me niet waarom) en liep met het ventje mee naar achteren. Buiten hoorde ik zijn vriendjes ongeduldig roepen : "Hé Bolle, ben je nog niet klaar? Schiet eens op jôh!" Niet veel later kwamen beiden met een opgelucht gezicht terug bij de kassa. Maar voordat hij op zijn fietsje stapte, propte hij eerst de helft van het snoepgoed in zijn mond. Dat had hij beter niet kunnen doen. Hij gilde : "Wacht!!" en een straal gekleurde balletjes spoot uit zijn geopende mond en rolden over de straat. En zo kwam alles toch nog goed.