Vanwege een telecommunicatiestoring stond ik rond het middaguur op de Kiss & Ride bij Lowlands tevergeefs te wachten op een drietal passagiers. Lege accu's van mobieltjes blijken opeens een zeer lastig iets te zijn. Ze bleken zelf creatief aan een oplossing gewerkt te hebben en waren met de pendelbus naar Lelystad gereden. Maar niet getreurd, ik vermaakte me prima. Op de heenweg was weliswaar sprake van een file, maar geen langdurende. Ik bleef rijden en stond soms even stil. Ik moet bekennen dat over het halen en brengen goed is nagedacht. Ook bij de Kiss & Ride was het goed georganiseerd. De campinggasten moesten onder de bomen wachten en pas daar contact zoeken met hun chauffeurs. De Aan- en Afvoertroepen bestond grotendeels uit mensen met grijze haren dan wel kale hoofden en een zorgzame, plichtsgetrouwe instelling. Ook wel ouders genoemd. Er werd volgens een bepaald patroon gereden, geparkeerd en weer weggereden. Zonder opstoppingen veroorzaakt door auto's die in de weg stonden. Het terrein leek een slagveld. Veel zwerfvuil, voornamelijk geel plastic, en overal hoopjes mensen. Uitgeput, slaperig of gewoon nog slapend. Velen ingepakt in plastic en duidelijk last hebbend van de vochtige, luidruchtige nachten en de relatief lage temperatuur.Er werd weinig gelachen of gesproken. Ze waren op. Helemaal op. Ze keken stuk voor stuk verrukt op, zodra pappie en/of mammie in beeld kwam. Zo rondkijkend zag ik dat het hele logistieke proces slim in elkaar gestoken was. In no time werden de tienduizenden afgevoerd.
En wat de drie bezoekers betreft : die lagen na thuiskomst onder de wol. Bekaf.