Afscheid van Roemenië -3-

Bijna vier uur wachten....

Na in Boekarest te zijn aangekomen, ben ik toch maar even bij de bagagetransportband gaan staan kijken. Mijn koffer is weliswaar doorgelabeld (is geen Hollands woord) naar Amsterdam, maar je weet maar nooit. De koffer bleef alsnog buiten beeld. Ik moest nog wel even mijn ticket laten controleren. Dus toog ik naar de balie van KLM. Daar zat niemand. Ik dacht slim te zijn, door naar de balie van Tarom te gaan. Immers, die maatschappij had de tickets geregeld. De dame achter de balie keek mij nors over haar dikke zwarte montuur aan en wees na mijn vraag zonder een woord te zeggen naar de balie van de KLM. Ze ging stug verder met haar papierwerk. Ik liep terug naar de KLM balie en nam een afwachtende houding aan. Toen stond de Tarom mevrouw op en sjokte naar de KLM balie waar ik stond te wachten. Ze begroette mij op een manier alsof ze mij voor het eerst zag en mij zelfs aardig vond. Dit keer werd mijn vraag vriendelijk beantwoord. Ik moest me melden bij check-in balie nummer 14. In Boekarest heb ik bijna 4 uur moeten wachten op de verbinding naar Amsterdam. Ik plofte eerst op een bankje neer. Vraag me niet hoe het kwam, maar ik zat schuin tegenover een kapelletje. "Altijd Jezus in de buurt", dacht ik nog. Ik stond toch maar weer op. De fraaie iconen trokken natuurlijk direct mijn aandacht en ik glipte naar binnen. Vreemd genoeg overviel mij direct een rustig gevoel. Even overwoog ik te bidden voor een veilige vlucht, maar ik vermande me. Ik moest optimistisch blijven en voor nu vooral in KLM mensen te geloven. Een haast duivelse opdracht. Voor mij zag ik Christus met een opengeslagen boek. De beide bladen waren met een paar woorden vol geschreven. Een echt bijzonder handschrift had Hij niet. Een schrift op zo'n manier vol schrijven mocht ik vroeger niet. Alles keurig tussen de lijntjes en zonder lege stukken. Schriftjes waren immers duur. Hij zal dit geschreven hebben toen ie nog klein was.
Er kwamen geregeld mensen binnen, die een kruisje sloegen en op de knieën in gebed gingen. Het waren enkel vrouwen. Ik moet wel toegeven dat deze Christus een knappe man was om te zien en dat Roemeense mannen een groot vertrouwen in zichzelf hebben.
Toen ik na het fotograferen de tijd op de camera controleerde, zag ik dat er een halfuur voorbij was gevlogen. Ik deed nog een schietgebedje en heb het kapelletje verlaten. Daarna ben ik de luchthaven gaan verkennen. Tijdens mijn rondgang werd ik besnuffeld door een loslopende herdershond. Op zijn rug droeg hij een tapijtje met de tekst 'Drugs'. Een hond die met drugs ventte? Zoals de St Bernhard met rum (of is het tujca?). Zijn baas liep in burger en deed net alsof de hond niet bij hem hoorde. Je weet wel, net zoals bepaalde eigenaren hier doen als hun hond rottigheid uithaalt. Even dacht ik aan een grapje, door te doen alsof ik liep te blowen. Maar mijn belangstelling voor de vertrektijd van mijn vliegtuig woog net even zwaarder dan die voor Roemeense politiebureaus en gevangenissen.