Na het middaguur werd ik door Tibi opgehaald met de auto. Samen zijn we naar Pecica gereden. Beide portierramen wijd geopend, want het is erg warm. Na bijna 42 jaar (ik was daar in augustus 1971) arriveerde ik weer aan de grens van het dorp. Maar die lag nu ver van de oude kern. Ik herkende niet veel, om niet te zeggen zeer weinig. Tibi liet eerst zijn nieuwe kliniek zien, die in aanbouw is. Daar wachtte zijn moeder ons op. Met Yola reed ik eerst naar de Lidl en daarna naar het huis met de mooie herinneringen. Opeens stopten we. Toen pas zag ik vaag het huisnummer 11op de muur staan. Ik herkende de brede deuren en de poort niet, omdat ik ze nog met een groene kleur in mijn geheugen had staan. Nu zijn ze beige. Het huisnummer is nog zichtbaar, maar is gewijzigd. Want het dorpje is behoorlijk gegroeid. Ik herinner me nog veel van het huis en de tuin. Zelfs Olga's moeder moest af en toe even nadenken, toen ik de oude situatie beschreef.De kamer waar ik geslapen heb is een badkamer geworden. De overige kamers zijn nog hetzelfde. Ook de pomp, waar ik dagelijks mijn hoofd onder stak om me te wassen is er nog. Hij werkt niet meer. Het was 's morgens een vast ritueel. Naast de pomp stond een tafeltje met een metalen schaal, zeep en een handdoek. Olga pompte het steenkoude water over mijn slaperig hoofd. De tuin bestaat ook nog. Het aparte wc hok is verdwenen. Net als de varkensstal. Die is nu eigendom van de buren geworden. Ondanks de vele jaren ziet het geheel er goed onderhouden uit. Vanaf zondagmiddag ga ik daar een paar dagen logeren.