Nog “Een doos in de kast; én iemand ‘op de kast’.
Een beetje érg laat, deze reactie! (sorry). Maar ja, ..... de hoeveelheid tekst, en de productie-snelheid van
.jpg)
Onderstaande gebeurtenis speelde zich af in de tijd dat de draadjes Bruin, Blauw, Zwart en Geel/Groen nog Groen, Rood, Zwart en Grijs waren. Inderdaad het grijze verleden, en de lasdoppen waren nog van porselein, met een conisch gedraaid metalen, verend binnenwerkje. Heel anders dan de huidige lasdoppen want die lijken meer op een stukje “Engels drop” met gaatjes. De elektrotechnische afdeling van het bedrijf, waar ik als leerling-monteur mijn loopbaan begon, was niet alleen verantwoordelijk voor de werkzaamheden aan de proces-installaties maar verzorgde ook het onderhoud van de kantoorgebouwen, een trainingscentrum, een sportcentrum, en een aantal personeelswoningen. In het begin heb als hulpje van een 1e monteur heel veel ervaring opgedaan met het werken aan huisinstallaties maar daarbij heb ik in een woning eens een hele vreemde ontdekking gedaan waar iemand ontzettend (niet) blij mee was. Het is wel lang geleden maar ik kan het mij nog goed herinneren. De muren van deze woning waren van slechte kwaliteit en van een aantal schakelaars en wandcontactdozen (toen alles nog van het type 'opbouw') waren de pluggen en bevestigingsschroeven zodanig losgeraakt in de broze muur dat ze niet meer normaal vastgezet konden worden. Onze oplossing voor dit probleem was het verdiept in de muur aanbrengen van een blokje hout met schuine kantjes en dat vast te zetten met een beetje zand/cementspecie (hufterbestendig!).
Er moest dus met hamer en beitel eerst een sleuf in de muur gehakt worden met de afmetingen van het blokje hout en dat was een klusje voor mij. Hoewel ik voorzichtig te werk ging sloeg ik al na een paar klappen dwars door de muur heen en zag en hoorde brokken steen door het gat heen omlaag vallen.Dat was niet zo bedoeld maar in de spouwmuur kon dat immers geen kwaad?
Toen ik daarna in de donkere opening keek zag ik opeens iets vreemds liggen en pakte een handlamp om beter te kunnen zien wat het was. Ik was stom verbaasd en vroeg aan mijn collega/leermeester ,,...hoe kan er nou een tennis-racket, en de doos van een Philishave-scheerapparaat, in een spouwmuur terechtkomen!?
,,...Spouwmuur?, spouwmuur?...”; ,,...man!, dat kan toch helemaal niet want je staat toch in een binnenmuur te hakken ...!" (Ai!)
De vrouw des huizes kwam net langs gelopen en had ons gesprek opgevangen. Ze draaide zich met een ruk om, keek in het gat in de muur en zei met overslaande stem: ,,...Oh God man! ie zit bi-j mi-j in de kaste en doar stiet ok al mien serviesgoed in...!". (Oei!!!) Met kromme tenen volgde ik haar naar de kamer, aan de andere kant van de muur, en wachte vol spanning af over wat ik in de kast had aangericht met mijn gehak.
Toen de kastdeur geopend werd kwam er alleen een stofwolkje naar buiten maar in de kast bleken alle brokken steen nét náást haar kristallen glazen, en kopjes en schoteltjes terechtgekomen te zijn (Pfff!). Wonder boven wonder was er helemaal niets beschadigd en behalve de schrik, en de stenen en de stofbende in de kast, was het eigenlijk: "Eind goed, al goed"; tenminste, dat vonden wij!
Bij ons vertrek naar de werkplaats zeiden we: ,,...Nou mevrouw, nog bedankt voor de koffie en tot ziens he?...". We moesten n.l. nog terugkomen om de muur te repareren, verder af te werken, en nog een schakelaar en wandcontactdoos op ‘het houtje’ monteren.
Ze antwoordde met een onderdrukt, zuinig lachje en zei:,,Tot ziens?!,...Now, liever niet heur, van mi-j maa-j wél wegbliemm met al oen gebreek dwars deur de mure hén.
De leerling bleef nog even leerling, maar ”door schade en schande wordt men wijs...”, en “een ezel stoot zich ,,,,,,,,,,,?”; juist dat was ik, maar als het gezegde klopt heeft het ook weer zo z’n voordeel om af en toe een ezel te zijn.
Fan-tilator