 |
| Mamma meet de kozijnen van 117 |
 |
| Baksteenfabriek Ouderzorg |
Het was mei 1964. Ik herinner me dat nog goed, want voordat ik met het schoolkamp van de Ulo meeging, woonden wij nog tijdelijk bij mijn opa en tante in de Koningstraat op nr 65. Bijzonder, want in dat huis ben ik geboren. Na terugkeer van het schoolkamp, moest ik naar ons nieuwe (huur)huis aan de Splinterlaan in Leiderdorp. De woningen waren net opgeleverd. Onze inboedel was uit de opslag gehaald. Die was daar in een grote zeecontainer bewaard na onze terugkeer van Curaçao een half jaar eerder. We betrokken een hoekwoning,
nummer 117. Een deur verder was een gezin komen wonen met vier dochters. Aan de andere kant van de brandgang was een gezin met vier kinderen : drie meiden met een grote broer. Veel gezinnen kwamen van flats uit het Zijlkwartier. Echte arbeidersgezinnen, waartoe ons gezin ook gerekend werd. De meiden om ons heen hadden ongeveer dezelfde leeftijd als mijn broers en ik. Maar wij waren met andere zaken bezig dan versieren en/of verkering : popmuziek en brommers! Tegenover ons huis was een stuk grond. We keken tegen de Grofsmederij en de steenfabriek van Ouderzorg aan. Achter ons huis werd volop gebouwd. Een compleet nieuwe wijk werd uit de grond gestampt. De groene weilanden maakten plaats voor straten en huizen. Leiderdorp groeide volop.
