Nostalgie française

Valt best wel mee met Frans

Het is altijd weer leuk om even op zolder te toeven. Eerst de was gedaan en toen even wat zitten neuzen in oude lp's, fotoalbums en boeken. Bij de laatste trof ik een Frans boek aan. Dat boek heb ik ooit gekregen als blijk van waardering van de culturele afdeling van de Franse ambassade voor mijn resultaten in de Franse taal. Oui, Oui, Wimmie was behoorlijk goed in die taal. Ik leek wel een (geïmporteerde) Fransoos.
Mijn eerste les Frans kreeg ik op de lagere school in klas 6. Ik vroeg me toen af wat ik met dat rare gebrabbel aan moest. Engels was toch veel belangrijker? Maar die taal was vreemd genoeg alleen weggelegd voor de leerlingen, die naar de lagere technische school zouden gaan en voor de meisjes van de spinazie academie, ook wel huishoudschool genoemd. Die meisjes hadden blijkbaar een moeder thuis die geen klap uitvoerde of het hen niet wilde of kon bijbrengen
Het leuke van Frans vond ik de vervoeging van de werkwoorden en het gebruik van bijvoeglijke naamwoorden in combinatie met mannelijke en vrouwelijke zelfstandige naamwoorden. Parbleu, die grap had ik al snel in de gaten!
Later ben ik nog naar Frankrijk gegaan, om mijn Franse taal wat aan te scherpen. Maar dat voornemen pakte heel anders uit. Die Fransen vertikten het om op een rustige manier met mij te spreken, zodat ik ze kon volgen. Dus ging ik maar in gesprek met studenten. Die deden normaal, maar dat waren buitenlanders. Het was mijn eerste en laatste bezoek aan het land van stokbrood, wijn en vreemde snuiters. Ik correspondeer sinds 1970 in het Frans met Olga in Roemenië.
Maar mijn Frans is dermate verwaterd, dat ik behoefte heb aan enige opfrissing. De bedoeling is namelijk, dat ik dit jaar eindelijk weer eens het mooie land Roemenië ga bezoeken. Après plus de trente ans! Dat betekent dus niet : met de paraplu van tante Ans. Het is maar dat je het weet. O ja, dat boek heb ik nog steeds niet gelezen. Erg hè?