Verliezen lijden -5-

Omdat ik het vertrouwen in het UWV volledig had verloren, ging ik zelf op zoek naar bezigheden. Het UWV ervoer ik eerder als zware last dan als hulpmiddel. Zo meldde ik me als vrijwilliger bij een zorginstelling. Maar na een maand moest ik afhaken, omdat mijn korte termijn geheugen niet functioneerde. Ik moest mezelf telkens controleren : heb ik het gas uitgedraaid?, heb ik de deur op slot gedaan?, waar heb ik de sleutel gelegd? enz. Erg lastig en beklemmend als je op dat moment voor een minder valide cliënt bezig bent.
Omdat ik veel buiten moest zijn en met mijn handen moest werken, begon ik met het opruimen van zwerfvuil. Dat beviel veel beter. Ik heb me toen ook aangemeld als postbode bij Selekt Mail. Ik begon met de bezorging in twee wijken. Later voegde ik nog twee postbedrijven aan mijn bezorging toe. De ruime tijdspanne waarin de post gesorteerd en bezorgd moest worden beviel erg goed. Het sorteren ging mij niet goed af. Daar hielp Sonja mij mee. Helaas overleed in die periode vrij onverwacht mijn een jaar oudere broer. Weer een klap. Het jaar daarop overleed mijn moeder en daarna mijn zwager, de man van mijn oudste zus. Het leek telkens net alsof ik bijna uit de put was en weer een stuk naar beneden donderde. Na drie jaar post bezorgen heb ik er een punt achtergezet. De cao kwam los en men had bij Selekt Mail dermate gemanipuleerd met de bezorgtijden, dat ik voor hetzelfde werk slechts voor de helft betaald werd.
Ik moest de post ook binnen een veel korter tijdbestek bezorgen en er kwamen meer dwingende regels. Dat alles kwam mij erg beklemmend over. Gedurende die post periode heb ik mijn korte termijn geheugen flink getraind : namen van geadresseerden in combinatie met huisnummers en/of soort brievenbus onthouden.
Mijn vrijwilligerswerk had ik inmiddels verlegd naar Vluchtelingenhulp. Maar helaas kwam ik in een voor mij nare werksituatie terecht. Alsof ik een vaste medewerker was geworden, maar ook een cliënt. Hahaha! Mijn directrice vroeg mij geregeld : "Wordt u al geholpen, meneer?" Vreemd, want we zaten vaak samen 's morgens aan de koffietafel. Ik moest ook cursussen volgen, wat met mijn slecht korte termijn geheugen niet te doen was.Een volledig onterechte en ook onbeleefde terechtwijzing, nota bene in bijzijn van een cliënt, deed mij besluiten te stoppen bij Vluchtelingen en Nieuwkomers hier in Lelystad.