Als ik in de rij ga staan bij welke kassa dan ook, het is altijd wat. En daar heb ik me lang geleden maar bij neergelegd. Ook als er niets is, komt het voor. In dergelijke gevallen roept iemand : "Komt u maar!" omdat er een kassa bij komt. En als ik dan van rij wissel, dan is de telrol op of doet de scanner het niet. Bij de C1000 in de Jol trof ik het weer niet. Mevrouw voor me stond weliswaar in de rij, maar bleef inkopen doen. Toen ze aan de beurt was, besloot ze toch maar voor de pizza aanbieding te gaan. Dus even naar de vriezer en drie dozen eruit gehaald en in haar wagentje gestopt. Ze staat even te teuten en dan pakt ze een pak pannenkoeken uit haar kar en legt deze doodleuk in de vriezer! Terwijl haar inkopen gescand worden loopt ze weer weg en komt met twee rood gekleurde pakken terug. In ruil daarvoor doet ze nu een pak poffertjes van de band in dezelfde vriezer. De caissière wacht geduldig, zij het met gefronst voorhoofd. Als ze moet afrekenen kan mevrouw haar bankpas niet vinden. Lastig als je bij een kassa staat waar alleen gepind kan worden. "Kunt u mij overhevelen naar de andere kassa, want ik heb wel contant geld", vraagt ze. Nee dus. Achter mij klinkt een zucht. De caissière maakt aanstalten om haar boodschappen apart te leggen. Maar dan vindt mevrouw opeens toch haar pas.
De dames achter mij mopperen hoorbaar. Als ik omkijk, zie ik een opgemaakt botox hoofd boven een bontkraag uitsteken. Haar hals vertelt me dat ze minstens 70 moet zijn. "Vanavond het weer Halloween", zegt ze zuchtend. "Ik zou niet weten hoe ik op dat feest moet verschijnen", treurt ze opzichtig verder tegen haar zwijgende vriendin. Ik wilde tegen haar zwijgzame vriendin mompelen : Had een paar botox-beurtjes overgeslagen, dan kon je vanavond zo de straat op." Maar ik werd gered door de caissière : "Wilt u zegels, meneer?" Ik zeg : "Graag, want zonder mag ik niet thuiskomen."
