 |
| Even bijkomen... |
 |
| Joepie! |
Vanwege haar loopsheid, loopt ze al twee weken aangelijnd. Haar dagelijkse stoeipartijen met een Mechelse herderpup Arno, staan sindsdien ook op een zeer laag pitje. Na een week van opvallend anders gedrag, tegen het ziek zijn aan, begon ze weer wat op te knappen. Ze wist zich duidelijk geen raad met zichzelf. Ze is aan de beterende hand. Ze is weer speelser geworden en vraagt geregeld om los te mogen. Ze gaat dan verwachtingsvol voor me zitten met een vragende kop : "Toe nou baas!" Ze heeft ruim een week bloed gedruppeld. Niet veel, of beter : nogal weinig. Ze had een hekel aan haar broekje, maar die hoefde dus maar een paar dagen te dragen.
Vanmiddag was het zover. De zon brak door en het was droog. Ik besloot haar op een rustige plek maar weer eens los te laten. We wandelden naar de Oostvaardersdijk tegenover de vestiging van Mammoet. Daar ligt een grote zandvlakte. Het was stil. Er liep geen hond. Toen ik haar riep, keek ze me verbaasd aan. Alsof ze wilde zeggen : "Het zal toch niet?" Toen ik haar halsband pakte om de gesp los te maken, hield ze het niet meer. Een vermanend 'zit!' was voldoende om haar in toom te houden. Maar zodra de halsband los gleed, stoof ze weg. Ze maakte rare bokkensprongen en kwam terug met een afwachtende houding. Helaas had ik niets meegenomen, geen bal, geen frisbee. Maar er lag wel een tak. dat was voldoende voor Fenna om flink te gaan rennen. Na verloop van tijd ging ze steeds vaker in het gras liggen hijgen. Om haar niet direct te veel te belasten, besloot ik weer naar huis te wandelen. Hijgend, met een lange tong uit haar bek, liep ze rustig naast me. Totdat ze een andere hond zag. Het was Bitchy. Die kent ze goed en opeens was er weer energie. Maar eenmaal weer thuis, plofte ze neer na eerst haar dorst gelest te hebben. Ze viel tevreden en moe in een diepe slaap.
