Vandaag hebben we afscheid genomen van onze trouwe Citta Gilera. Ze dateert uit 1990, dus ze is een oudje. Maar wel een goed verzorgd oudje. In bijna originele staat verkerend, wat soms tot neerbuigende opmerking leidde vanwege de 'rare' kleur. De enige pech die we hebben gehad was een lekke band.
Zoals vaker met iets wat je weg wilt doen, is het noodzakelijk onderhoud de laatste keer nagelaten. Remmen nazien, ontsteking afstellen, carburatie reinigen, kabels smeren, achterlichtje repareren enz. zijn dus niet gedaan.
De koper vertelde spontaan over zijn jacht op een Citta. De tekst van de advertentie sprak hem direct aan. Geen cowboy verhalen over snelheid, opnieuw gespoten, topsnelheid, sportuitlaat, grote carburateur, race krukas en dito cilinder, maar gewoon een open een eerlijk verhaal over de technische staat van een standaard Citta en het dagelijks gebruik ervan. Samen hebben we haar op de aanhanger gezet. Daar werd de Citta vastgesnoerd met spanbanden. Even hoorde ik haar kreunen. Althans, zo leek het. Daarna was het : Bedankt en Veel succes en toen vertrok ze richting Hoorn. Een vreemd gezicht. Dat wel. Dag trouwe tweewieler!
