Solliciteren

1972

Altijd weer spannend als ik ging solliciteren. Ik gebruikte daarvoor een zo goed als vast patroon. Natuurlijk eerst de advertentie goed lezen en de functie-eisen van vacature vergelijken met mijn eigen cv en wensen. Dan proberen meer te weten te komen over het bedrijf. Dat was zonder internet nogal lastig. Maar die extra kennis kwam altijd positief over en leidde tot specifieke vragen. En tot slot via de telefoon wat vragen stellen aan iemand die dicht bij het vuur zit. Dan de sollicitatiebrief (kort en krachtig) met het cv. Het cv weer aangepast op de functie-eisen, zodat de match direct opvalt. Als ik een schriftelijk antwoord kreeg toegestuurd, met mijn naam verkeerd gespeld of een volledig verkeerde naam, was het voor mij al over en uit. Dan stuurde ik een kort doch vriendelijk briefje met de bekende afsluiting : ik wens u veel succes met uw verdere zoektocht. Bij mij nekt die onzorgvuldigheid zo'n bedrijf.
Zo kreeg ik eens een reactie met de aanhef : Geachte heer Oudheusden. Het gebeurde me een paar keer dat het bedrijf zelf niet goed voorbereid was op het gesprek. Dat is slordig maar heeft het voordeel dat ik de regie van het gesprek naar me toe kon trekken. Er zijn ook vreemde personeelsfunctionarissen die mijn cv naast hun functie-eisen hielden en vervolgens begonnen af te vinken en te mauwen over ontbrekende kennis en/of ervaring, die nota bene niet echt essentieel was. Zo'n opmerking pareerde ik altijd met : "Tja meneer, ik wil natuurlijk zelf ook iets nieuws leren." Gezeur over leeftijd ('u past niet in de samenstelling van de groep', mag overigens niet!) vertaalde ik in 'zeer ervaren'. Kortom : overal een positieve draai aan geven. Zo'n telefoongesprekje vooraf is voor mij ook vaak nuttig gebleken. De interne situatie bleek net even anders te zijn dan men zelf dacht. Met die info kon ik het gesprek ook sturen. Soms werden confronterende vragen gesteld. Zoals : noem uw sterke en zwakke punten. Daar deed ik nooit moeilijk over. Na afloop even de boel samengevat weergeven inclusief de afspraak over een eventueel volgend gesprek. In mijn geval was dat altijd weer een dag vol testen en/of assessments. Ook vaak erg leuk om te doen.Omdat ik in de detachering werkzaam was, heb ik veel kunnen oefenen vanwege de vele intake gesprekken, die aan opdrachten vooraf gingen.
Jezelf aanprijzen dan wel verkopen is nog een hele kunst. Maar ook een heel leuke uitdaging. En als je je echt goed hebt voorbereid leidt het vaak tot een (glim)lach wanneer er tegenover jou aan de tafel iets raars / irrelevants gezegd wordt.