Vanmorgen ging ik naar een computerzaak in de wijk Tjalk om wat geheugen voor de laptop te kopen. Het beestje heeft twee slots met elk 256 mb. Niet veel dus, om niet te zeggen bar weinig. Nu is het wel zo, dat zo'n 8 jaar geleden (toen ie nog nieuw was) sprake was van meer dan genoeg intern geheugen. Maar ook een laptop is een MS binnenvetter. Voor alle zekerheid heb ik een van de kaarten verwijderd en meegenomen. Vanwege eerdere ervaringen met die winkel. Er staat niet altijd personeel in, dat echt verstand van computers heeft. In de winkel word ik geholpen door een jongeman. Als ik het merk, model en type noem kan hij daar niets mee. Zegt ie. Op internet zijn allerlei sites die na ingaven van die gegevens keurig ophoesten wat je nodig hebt. Dus ik tover de oude 256 mb geheugenkaart tevoorschijn en de jonge heer weet dan wat ik nodig heb. Hij geeft mij twee kaarten van elk 1gb. Die grootte moet volgens de specificaties van de fabrikant van het laptop kunnen. Zo op het oog zien de kaarten er hetzelfde uit. Maar als ik thuis de nieuwe geheugenkaart in de laptop wil plaatsen, past ie niet! Grrr! De slots zitten wat vreemd ingebouwd. Een onder het toetsenbord en een aan de achterzijde, naast de harde schijf. Al met al aardig wat schroefwerk. Dus ik weer op de fiets (gezond!) en terug naar de winkel. Onderweg heb maar alvast wat frustratie van me afgetrapt, zodat ik de jonge heer vriendelijk te woord zou kunnen staan. De fout werd ruimhartig toegegeven inclusief excuses. Mij werd een keus voorgelegd : een kaart proberen die qua specificaties dicht in de buurt zat van de originele of geld terug. De andere kaart bleek met name op cruciale punten af te wijken en men gaf mij weinig kans op slagen. Ik koos eieren voor mijn geld of beter geld voor mijn kaarten. Daarna ben ik naar een andere winkel gereden, maar die kon mij ook niet helpen. In de derde winkel werd ik geholpen door een vrouw. Ze maakte meteen een goede indruk, omdat ze zag dat het een oud type geheugenkaart was. "Daarvoor moet ik even in de rommeldoos kijken", zei ze. Ze ging voor mij door de knieën en begon te graaien. In een doos met allerlei geheugenkaarten in de aanbieding. Ze vond twee kaarten á 10 euro per stuk. Maar ze zei direct erbij dat het misschien toch niet de goede konden zijn. Zeker weten deed ze het niet. Ik ook niet. Ze toonde mij de specificaties, maar ik besloot het toch maar erop te wagen. "U kunt ze gewoon weer terugbrengen als ze niet goed zijn", zei ze nog geruststellend. De kaarten pasten wel, maar mijn laptop werd er erg stil van. Of wel : die deed helemaal niets meer. Dus weer de oude erin gedaan en morgenochtend maar weer even terug naar mevrouw.
