Mijn nieuwe baasjes vermaken zich met mij. Ik wil graag bij ze zitten, maar dat mag niet. Ik mag ook niet tegen de bank op staan. Ze zijn wel streng, hoor. Ze zeggen dat ik eet als een dijker. Zondagmiddag heb ik in de tuin in de zon gespeeld. Daarna werd ik in een hele hoge mand gezet. Met mijn halsband (wat een rotding!) met een riempje eraan om. We bleven zo even in de schuur staan. "Ik wacht tot ze rustig is", zei het baasje tegen de baas. Daarna begon ze met die fiets(?) te lopen. Dat vond ik wel raar, maar ik was niet bang. Na een korte wandeling, ging ze op dat trapding zitten en toen ging de wereld opeens veel vlugger voorbij! Ik was niet echt bang, maar lopen vind ik leuker. Als ik wilde staan, zei mijn baasje telkens : "Nee, zit!" Dat hield telkens op zodra ik ging zitten. Niet dat ik eruit wilde springen. Ik ben weliswaar een Friezin, maar niet eigenwijs en heel slim. Gelukkig stond een eindje verderop de wereld weer stil. In het gras mocht ik wat rondsnuffelen. Daarna werd ik weer in de hoge mand gezet en reden we terug naar huis. Wat een raar gedoe. Ik heb toch zeker pootjes? Thuis ging mijn baas aan de slag met 'koken'. Ik hoorde niet alleen allerlei geluiden, het begon ook vreemd te ruiken. Toen ik heel nieuwsgierig ging kijken zei hij : "Ja Fenna, we gaan straks nasi eten." Van dat soort brokken heb ik niet eerder gehoord. Het zal wel, rare stadse mensen.