Een vinger aan de pols

Al een aantal jaar hebben we contact met een echtpaar op leeftijd. Zij (88) is ongeneeslijk ziek en deels verlamd. Hij (92) was een paar jaar geleden nog behoorlijk vitaal, maar de laatste tijd begint hij wat warrig over te komen. Hij zorgt voor haar, doet boodschappen (meneer rijdt nog auto) en dergelijke, maar ook soms dingen die hij beter niet moet doen. Zoals het trap op en af helpen van zijn vrouw. Na lang praten en een paar valpartijen die gelukkig goed afliepen, heeft meneer eindelijk een traplift laten monteren. Door hun 'standvastigheid' (vaak aangeduid met eigenwijsheid) willen ze niet verkassen naar een serviceflat of aanleunwoning. Ze hebben ook nauwelijks hulp,want ook dat willen ze niet. Hun kinderen komen hooguit twee keer per jaar. De communicatie met het stel verloopt vaak lastig, omdat ze elkaar en zichzelf in hun verhalen en/of wensen geregeld tegenspreken. Vraagt zij : zou je heg willen snoeien?, zegt hij direct geïrriteerd : 'dat is niet nodig!' Om te voorkomen dat wij als enigen op de hoogte zijn van de situatie, heb ik contact opgenomen met Welzijn Lelystad. Dat geeft ons meer rust. We hebben inmiddels al bezoek gehad van Welzijn en die meneer heeft de laatste valpartij van haar aangegrepen om contact met de twee oudjes op te nemen. Hij bevestigde vandaag onze ervaringen en geeft toe dat het een lastige situatie is. Net als wij houdt ook hij een vinger aan de pols.