Gisteren vernam ik een heel andere achterliggende oorzaak van iemands verzamelwoede. De man in kwestie ging terug naar de lagere school waar hij een traumatische ervaring aan over heeft gehouden. Er ging zowaar een gevoel van herkenning door mij heen. Hij sprak over de mensonwaardige behandeling door de zusters op die school. Hij schijnt zelfs de school een keer in brand te hebben gestoken. Dat is bij mij bij een vurige wens en veel fantaseren gebleven. Maar wat had ik een hekel aan mij lagere school. Niet dat aan de Kastanjelaan sprake was van structureel mishandelen, maar de incidenten grepen mij erg aan. Op momenten dat fysiek geweld gebruikt werd (slaan, in mijn oren schreeuwen en aan mijn oor trekken) dacht ik telkens : "U mag dat gewoon tegen mij zeggen, dan luister ik ook wel." Achteraf gezien leek het alsof bepaalde leraren en leraressen een super kort lontje hadden. Er hoefde maar wat te geburen en : klats!! Dat maakte mij niet alleen boos, maar ook onzeker. Misschien kreeg ik daarom een heel opgelucht gevoel, toen ik zag dat mijn lagere school aan de Kastanjelaan in Leiderdorp gesloopt was.
