Vandaag is onze Robbie jarig. Hartelijk gefeliciteerd, jongen! Ik noem hem nog vaak Robbie, ook al is ie inmiddels wat gegroeid. Ik moet tegenwoordig op een kruk staan als ik zijn mond moet schoonvegen. Sonja en ik zijn vanmorgen op de fiets even langs gegaan. Puk was home alone (aflevering 231 volgens Puk), want Carina was ook aan het werk. Toen ik de deur opende, werkte Puk mij grommend tegen de grond. Ik riep nog : "Ik ben het maar; opa!" , maar dat mocht niet baten. Net voordat hij mijn keel wilde doorbijten, riep ik : "Koekje?!" En dat hielp. Pfffft! Het werden er twee, want met één nam Puk geen genoegen. Terwijl Son een fleurig bosje rozen neerzette met een felicitatiekaartje en een traktatie voor Carina in de koelkast plaatste, heb ik Puk uitgelaten. We liepen een heel andere route dan Puk gewend was. Onderweg keek Puk mij telkens vragend aan, dus antwoordde ik telkens : "Nee zeurpiet, die oude gek is niet verdwaald!" Voor alle zekerheid tilde Puk toch maar geregeld zijn poot op. Hoezo vertrouwen? Robert zit deze week in een hotel, dus we zien hem weer komend weekend. Vandaar dus iets lekkers voor Carina alleen en dus geen sparerib schotel met kaarsjes van metworst erop. Maar die zal Robbie ongetwijfeld in het hotel bestellen. Vrolijke avond Robbie en de rest!
