In de jaren 70 gingen wij net als velen door de knieën. Wie niet voor ouderwets en/of achterlijk uitgemaakt wilde worden, moest op z'n minst één kleed geknoopt hebben. Wij hebben in onze jonge onschuld daaraan meegedaan. We hebben een hoogpolig tapijt van zo'n 2 bij 2 meter geknoopt. Wat een werk was dat zeg! Dat noemde men toen een hobby. Voor mij was het een regelrechte straf. En of dat niet genoeg was hebben we ook nog een wandkleed geknoopt. Op dat witte kleed stonden twee prehistorische beesten afgebeeld. Die moesten met bruine woldraden worden geknoopt. De twee hadden een heel lange nek, waarschijnlijk bedoeld om ons nog langer op de knieën te houden. Die nekken korter maken mocht niet, want de afbeelding was nogal bekend. De afdrukken van het kale kleed staan nu nog in mijn knieën. Tussendoor moest de hele woning van groezelig wit in bruin met oranje en later in blauw met gebroken wit (bleek later hetzelfde als groezelig wit te zijn) geverfd worden. Toen was het weer mooier om onbehandeld materiaal te zien (afbranden en krabben) en kwamen schroten het huis binnen. Sommigen hadden dat spul overal opgetimmerd. Zelfs op het konijnenhok in de tuin. Arm konijn (te lange spijkers). Toen moesten de schroten eraf. Na het plamuren moesten de wanden met die speciale Histor aanbieding in Mediterraan geel en Middellandse Zee blauw getjet worden. Onze Noord Afrikaanse kennissen vonden het prachtig. Wij niet, maar we deden maar alsof. Na de schroten kwamen de steenstrips. En niet te vergeten de plavuizen. Aan een gewoon gezinsleven kwamen we nauwelijks toe. Uiteindelijk zijn we definitief door de knieën gegaan en hebben de trends gelaten voor wat ze zijn. Gewoon wit met hier en daar een restje van toen. Om alert te blijven. De kozijnen zijn inmiddels van kunststof. Een goede smoes om niet te hoeven schilderen in een andere kleur.
