Te jong om gelukkig te zijn

Soms raak ik verdwaald tussen scholieren. De jongelui boffen maar met hun onderwijs. Die kunnen later met recht zeggen, dat ze onderwijs genoten hebben. Ondanks de andere tijd waarin ik leef, hoor ik toch ook oude vertrouwde zaken. Zoals : wat zal ik later gaan doen? Welke richting zal ik opgaan? Ik weet niet wat ik eigenlijk wil ( de meest gehoorde uitspraak). Tja, dat heb ik ooit ook gedacht. Ik heb gewerkt, gestudeerd en geprobeerd iets neer te zetten. En nu? Aan al die boekenwijsheid heb ik nu hoegenaamd niets. Tenzij een student mij iets over de leerstof vraagt. Ik ben nu met mijn handen aan het werk en hoef niet na te denken. Ik doe vaak alleen dingen die ik leuk vind en dan moet ik er ook nog zin in hebben. 'Willem, wat zou jij doen in mijn plaats?, vroeg een student mij laatst. 'Van het leven genieten en proberen gelukkig te zijn', zei ik. Maar het sloeg niet bij hem aan. Daar was ie nog te jong voor. Veel te jong. Hij ging liever met al zijn twijfels naar school.