We zijn op de fiets naar Duitsland gereden. Da's vlakbij hoor. We volgden een route die door de bossen en over landweggetjes naar de grens leidde. Onderweg zag ik een bordje hangen. Omdat Duitsers tamelijk gehoorzaam cq volgzaam zijn, schijnt het zo te werken. Misschien had ons land eind jaren 30 ook dergelijke bordjes bij de oostgrens moeten ophangen. Had veel ellende gescheeld. Maar nu zitten we samen in de EU dus is er geen waarneembare grens. Als we de grens gepasseerd zijn, krijg ik een opgelucht gevoel. Net alsof er veel ellende van je afvalt. Of ben ik weer in der Heimat ook al ligt Nienburg a/d Weser een stuk noordelijker. Het zal wel aan mij gelegen hebben. In Duitsland worden de fietsroutes slecht aangeven. Of zijn ze in ons land zo goed? Het is een warme dag en het afwisselend fietsen in de zon en in de schaduw door de bossen, maakt de rit aangenaam. In de stad Vreden aangekomen, drinken we eerst een kop thee op een terras in der Stadmitte ook wel centrum genoemd. De bediening is erg vriendelijk, de thee groen en de hoeveelheid schaduw van de parasol ruim voldoende. Er heerst een ontspannen sfeer. Na de thee kuieren we wat rond, totdat Sonja een grote winkel opmerkt. Ook hier in Duitsland beslaat de koopwaar voor vrouwen 3/4 van de ruimte. Voor de mannen is ook een 'man-erger-je-niet' hoekje gereserveerd met oubollige kleding en een bankje, dat is alles. Nou valt het met mijn lieve Sonnepon reuze mee. De meeste vrouwen gaan voor schoenen, die verzamelen ze. Sonja heeft een verzameling leesbrillen, die je overal kunt tegenkomen. En toch vraagt ze geregeld : 'Waar is mijn bril?' Waarop ik stilletjes denk : 'Welke van de 123 zoek je?'Op de terugweg reden we door een mooi park, dat tegen het centrum aanligt. Daar stonden prachtige beelden. Die zouden hier een kort leven beschoren zijn, vanwege de prijs van brons e.d.