Op de een of andere manier heb ik iets met Duitsland. Al vanaf jonge leeftijd. Ik ging vaak met mijn vriendje Ambroos en zijn ouders mee naar Duitsland op vakantie. Zijn vader is van origine Duitser. We gingen meestal naar Ratingen, een plaatsje ten noorden van Düsseldorf in het Wupertal gebied. Ik weet niet of mijn gevoelens voor dat land toen zijn ontstaan of dat ze vanwege mijn verre voorouders (Ditlof von Sebo -voorheen Szabo- uit Nienburg an der Weser ging in 1800 naar het verre Indië) als zaadjes in mij schuilen. In mijn jeugd ben ik op verschillende manieren met Duitsers omgegaan. In de naoorlogse jaren moest ik -op aangeven van volwassenen- Duitse toeristen negeren of zelfs de verkeerde weg wijzen als ze naar Katwiek an See of Sjeveniengen vroegen : 'Hier umdrehen und dan immer geradeaus' was mijn eerste Duitse zin. En dan reden ze terug naar het oosten. Als ze tankten mocht ik de ruiten van hun auto niet schoonmaken. Aan de andere kant hielp ik een Duitse buurman. Een oude, zieke man die alleen woonde. Ik had het idee dat hij ooit soldaat is geweest. Ik deed boodschappen voor meneer Büro, zoals hij heette. Stiekem, want ik mocht er geen ruchtbaarheid aan geven. Tijdens mijn middelbare schooltijd werkte ik in een restaurant, De Vette Os, in Katwijk aan Zee. De Duitse gasten vond ik vaak erg bot, maar dat deed geen afbreuk aan mijn gevoel voor het land. Op school scoorde ik zeer hoge cijfers voor de Deutsche Sprache und Literatur. Ook tijdens mijn militaire diensttijd ben ik veel in Duitsland geweest, zij het onder andere omstandigheden. Later heb ik altijd genoten van de vakanties in Duitsland. Vooral het landschap spreekt mij erg aan. De paar keer dat ik daar (Münster en Düsseldorf) werkte was het minder. Duitsers zijn erg hiërarchisch ingesteld. Dus toen daar een mooi getinte jongeman, die gewend was in een democratische omgeving te werken, 's morgens naar koffie vroeg was de boot aan. 'Sie müssen zuerst arbeiten!', werd mij op venijnige toon toegeroepen. Natuurlijk ben ik ook veel aardige Duitsers tegengekomen. Afgelopen zomer ook weer. Met mijn Duits is het redelijk gesteld. Ik kijk geregeld Duitse tv programma's zoals Tagesschau en Sportschau. Voor die Manschaft heb ik grote bewondering. Die blijven voetballen tot de laatste seconde. Die mentaliteit spreekt mij erg aan. Omdat ik zelf een georganiseerd mens ben en voorstander ben van een doordachte, grondige aanpak (alles in één keer goed), ben ik misschien ook extra gevoelig voor de Duitse mentaliteit. Maar het gaat net niet zover, dat ik een Duits vlaggetje op onze voortent prik. Ook geen Indonesische of Hongaarse vanwege de familie Szabo. Ik vind wel goulash erg lekker. Vooral met witte rijst. Hoe dan ook, es ist mir klar : Ich bin ein Von Sebo.
