Als we in een snackbar staan te wachten, komt een echtpaar met een klein kind de zaak binnen. De vrouw begint gewoon in het Duits haar bestelling door te geven. De woorden 'patat' en 'frikandel' worden ook auf Deutsch gebezigd. De jonge vrouw achter de balie spreekt haar ook auf Deutsch aan. En toch zijn we in Holland. In het restaurant waar ik ooit gewerkt heb in Katwijk aan Zee, mochten we de Duitse gasten niet direct in hun landstaal aanspreken. "Altijd eerst in het Nederlands beginnen", was de opdracht van de eigenaresse. Ik heb weleens aan Duitsers gevraagd waarom zij het in ons land heel gewoon vinden Duits te spreken. Hun antwoorden waren telkens hetzelfde en niet echt verrassend. "Hollanders zijn toch altijd meegaand." De Duitsers beschouwen ons dus als slappe hap, die de poot niet stijf weten te houden. Altijd maar weer toegeven. Helaas hebben die Duitsers gelijk. Vandaar al die straatterreur. Denk ik.
