We zijn tolerant

Een Marokkaanse meneer was zo succesvol met zaken doen, dat hij besloot een mooie villa te kopen. Helaas was er weinig aanbod, dus besloot hij te gaan bouwen. Op zijn zoektocht vond hij een mooi kavel, tussen een paar statige villa's.
Hij belde bij een van de villa's aan en vroeg aan de bewoner, een chirurg, of hij precies dezelfde villa op de kavel mocht bouwen. De chirurg vond dat geen enkel probleem. De Marokkaan maakte niet alleen een kopie van de villa, maar ook van de tuin van zijn buurman. Toen hij na een jaar zwoegen klaar was gaf hij een feestje. Ook de chirurg kwam even langs. Die was erg onder de indruk van de nieuwe villa. Hij vroeg zijn nieuwbakken Marokkaanse buurman : "Hoeveel is deze villa nu waard?" De trotse eigenaar glimlachte fijntjes en fluisterde : "Veel meer dan die van u." Toen de chirurg hem verbaasd vroeg : "Hoezo?", antwoordde de Marokkaan : "Wie mijn villa koopt, komt naast een chirurg te wonen."

Even Haarlem in

Hofje

Toen we Zandvoort achter ons hadden gelaten, besloten we even Haarlem aan te doen. Zo'n oude stad is altijd weer gezellig om rond te kuieren.
Bij het verlaten van het station van Haarlem, zagen we niet direct het centrum. Maar na een stukje lopen belandden we in een typische stadse omgeving met oude gebouwen, smalle straten en.... gezellige drukte. Bekende namen van pleinen en straten doken op. Tot dan kenden we ze alleen van het Monopoly spel. Haha! Er was een zaterdagmarkt gaande. We gingen eerst maar op een terrasje zitten om een kop thee naar binnen te werken.

Markt

Na een korte pauze liepen we het centrum in. Het is erg lang geleden dat ik voor het eerst en het laatst in die stad was. Dat was in 2004 geloof ik, toen ik een bezoekje bracht aan een leverancier van gammele informatiesystemen. Ik keek toen vanuit een hoog kantoorgebouw neer op het centrum van de stad en dacht toen : "Lijkt me een leuke stad!"

Rosse buurt

Op de terugweg namen we een andere route, die langs een oude kerk leidde.  Even dreigden we te verdwalen. Gelukkig was er iets in die kerk, waar de gastvrouw bij de ingang stond. "U gaat ons mooie Haarlem verlaten?", vroeg ze lachend. We waren op de goede weg, zei ze en legde ons de route uit. Even later stond ik opeens voor een rood verlichte etalage, waar een schaars geklede jonge vrouw achter het raam naar mij knipoogde! Gelukkig hing mijn camera aan een bandje om mijn nek, anders was ie pardoes op de grond gevallen. Was de armoede in Haarlem zo groot, of....? Ik zei tegen Sonja : "Het lijkt hier wel de Wallen." Ik werd terstond terecht gewezen. Het bleek het laatste raam te zijn van de rosse buurt rond de Begijnhof te zijn! De andere ramen was ik ongemerkt gepasseerd! Om even aan te geven hoe geconcentreerd ik naar al die mooie oude panden keek. Toch raar zo'n straatje bij een kerk. Of logisch? Een eindje verderop verraadde een plek met chaotisch neergezette fietsen, dat we in de buurt van het station waren aangekomen.
We hoefden niet lang te wachten en stapten op de Intercity naar Amsterdam. Vervolgens naar Lelystad en dan met de Sprinter weer naar Dronten.

De Historic Grand Prix

Dankzij een lief gebaar van voormalig klasgenoot Pieneke, kregen wij de beschikking over een tweetal toegangskaarten voor de Historic Grand Prix in Zandvoort.
Het toeval wilde, dat een winkelketen een aantrekkelijk aanbod heeft met zeer goedkope Dagkaarten. Voor nog geen 15 euro kan men de hele dag kriskras met de trein door het land reizen. Voor dat geld is een retour Zandvoort bijna gratis.
We vertrokken zaterdagochtend vanuit Dronten. Fenna ging niet mee. Voor onze kleine meid hadden we oppas aangeboden gekregen.
Met de Sprinter reden we lekker ontspannen naar Amsterdam. Daar stapten we in een Intercity over richting Haarlem. In die trein viel het op dat we veel meer beenruimte hadden dan in de Sprinter, waar we met de knieën tegen elkaar zaten. Maar de Sprinter was weer aanzienlijk stiller, dan de Intercity.
In Haarlem stapten we weer over richting Zandvoort. Het station bevindt zich op loopafstand van zowel het strand als het circuit. Er stond een behoorlijke bries, maar het was droog. In Zandvoort aangekomen was het eerst koffietijd met een appelbeignet. Een waardebon behorend bij de NS kaartjes, hielden ook deze kosten laag. Daarna liepen we naar het circuit.

-wordt vervolgd-

De Historic Grand Prix -2-

Op het circuit aangekomen liepen we maar gelijk even de eerste de beste paddock binnen. Ik vind het altijd weer de meest interessante locatie van menig circuit. En helemaal als ie vrij toegankelijk is, wat bij de meeste klassieke snelheidswedstrijden het geval is. Ik waande me weer in de vorige eeuw. De merken en modellen van de wagens riepen herinneringen op aan de jaren 60, 70 en 80. Ik hoefde net geen slabbetje om toen ik tussen de wagens door de ene na de andere bekeek.
De lucht was gevuld met de geur van brandstof en olie en niet te vergeten het enorme geluid van oude racewagens, die over het circuit hun rondjes draaiden.
Een prachtige Lotus met de typisch opstaande hoofdsteun bracht me terug naar de jaren 50. Een vriendje van mij had de auto in Dinky Toy uitvoering! Haha!
Na door de paddock geschuifeld te zijn klommen we omhoog de duinen in, op zoek naar een stek met mooi zicht.

-wordt vervolgd-

De Historic Grand Prix -3-

In het duingebied rond het circuit vonden we een mooie plek tussen twee bochten, de Arie Luyendijk- en de Kumhobocht. Op dat moment reden oude GP racewagens over het circuit. Ze waren vanwege hun hoge snelheid lastig te fotograferen. Maar wat leuk om die oude wagens van zo dichtbij te zien in hun bekende kleurstelling. De zwarte John Player Specials met goudkleurige letters, de groene Benettons, de rood-witte Marlboro's enz. En wat een herrie! We konden ons niet voorstellen dat het publiek daar een hele dag aanwezig kon zijn, zelfs met oordoppen. Geen oordoppen drogen de honden die sommige domkoppen hadden meegenomen! Maar ik zag ook een kinderwagen.... Er waren ook andere wagens, zoals de bekende tourwagens. De Opel GT's, BMW's, Alfa's, Ford Escorts enz. gaven ook acte de présence.

-slot volgt-

De Historic Grand Prix -4-

Nadat onze oren verzadigd geraakt waren, daalden we van de duintop af en liepen globaal naar de hoofdtribune. Daar bevond zich ook een paddock, maar nog groter dan de eerste. En wat een prachtig spul stond daar! Ik heb het nog steeds over de racewagens, want volgens mij waren er geen pitpoezen, wel veel pitkaters. Tja, het blijft een mannengebeuren, de autosport.
Er stonden ook een paar snacktenten, maar mijn honger was anders en nog niet gestild. Het was erg interessant om met name de techniek van zo dichtbij te bewonderen. Helaas mocht ik nergens even plaatsnemen achter het stuur. Er stond ook een rij racemotoren van bekende coureurs als Johnny Cecotto, Agostini en C.Saron. Wel allemaal Yamaha's, maar vooruit dan maar.
Tja, en toen was het toch tijd om het circuit met al dat fraais de rug toe te keren en via de boulevard naar het station te wandelen.

Gewoon even een adres wijzigen

Niet alleen bij de ABN AMRO, ook de ING vindt het erg moeilijk een wijziging in de basisinformatie van een klant in haar systemen door te voeren. Dit keer de adreswijziging van onze zoon. Ik ben zelf met hem op het ING kantoor geweest, om de wijziging door te geven. Meneer was even flink achter het scherm aan het typen en klikken en toen was het klaar. Zei ie. Maar vandaag is nota bene een bankpas op het oude adres bezorgd. Gelukkig heeft de nieuwe bewoner hem doorgestuurd.

Politieman schiet op honden

In Amsterdam heeft de politie op een paar loslopende honden geschoten. De beide dieren gedroegen zich agressief. Een van hen zou een voorbijganger gebeten hebben. Een aanwezige agent raakt in paniek en loste eerst een paar waarschuwingsschoten. Maar de beide honden hadden de betekenis ervan niet op de puppycursus meegekregen. De agent was doodsbang (foutje in de selectieprocedure?) en schoot een aantal keren gericht op de honden. Niet echt met een doeltreffend resultaat, maar vergeet niet dat een hond kleiner is dan een koe. Politieagenten kunnen nauwelijks een koe raken, dus mag ik het schietresultaat (linker voorvoet) van deze agent als 'bevredigend' classificeren.
De 'agressieve' hond (ik kreeg meer de indruk dat ze van hun vrijheid genoten en dat de agent niet eens echt aangevallen werd) krijgt ongetwijfeld een spuitje. De andere? De eigenaar is de gebeten hond. Dat is zeker.
Als ik goed naar de lichaamstaal van de agent kijk (doodsbang), roept dit om problemen. In het algemeen moet men honden onbevangen en met een gevoel van overwicht benaderen.
Ergens op het www zag ik hoe een paar agenten een verwarde man met een mes in zijn hand van dichtbij doodschoten. Ik vind dat agressieve of verwarde mensen die iets anders dan een vuurwapen in handen hebben met een taser onschadelijk gemaakt mogen / moeten worden. Maar afknallen. Nee, dat riekt naar moord. Helaas zijn er veel gevallen bekend, waarin geheel onnodig mensen doodgeschoten worden. Zelfs een ongewapend iemand gericht een kogel in het achterhoofd jagen (geeft ook een hoge mate van laf gedrag weer)  schijnt in ons land geen moord te zijn.

Niet naakt over straat

Als ik goed om me heen kijk, houden veel mensen nog de hand op de knip. Er wordt zo min mogelijk uitgegeven en velen blijven zitten waar ze zitten. Het aantal winkels dat failliet gaat stijgt nog steeds.
Om toch enigszins omzet te maken c.q. kosten te besparen, haalt men allerlei schurkenstreken uit. De witte boorden criminelen kennen hoogtijdagen. De consument wordt van alle kanten bedonderd en kaalgeplukt. Sommige ingrepen gaan dubbelop. Zoals bij de ziektekostenverzekering. De premies gaan weer omhoog en de dekking wordt weer minder. Tel daarbij de stijging van het eigen risico en zie : da's pad flink graaien! Niet alleen in de financiële wereld, ook in de zorg verdwijnen kapitalen. De betreffende specialisten en verzekeringsmaatschappijen varen er wel bij.
Zelf ben ik ook bezig om ons kostenniveau te verlagen. Ik ben alleen niet zo goed in het bedonderen van mensen. Nog even en ik mag niet eens meer naar de huisarts. Ik ben immers al uitgekleed, voordat ik in zijn wachtkamer arriveer. En je weet, je mag niet naakt over straat.

Een bruiloft op de Bataviawerf

Ja, weer een bruiloft. Het mooie was, dat de huwelijksvoltrekking op de Bataviawerf werd gehouden! Ik ben daar vaak geweest, maar niet eerder zo lang (bijna 8 uur). Ik moet bekennen, het geheel vormt een schitterend decor voor een bruiloft. De huwelijksvoltrekking vond plaats in een zaal, de tentoonstelling genaamd. Daar hangt o.m. een prachtige achterspiegel. Het was de eerste keer dat ik tijdens mijn verblijf op de werf een rondleiding kreeg. Voor het bruidspaar werden kanonschoten afgevuurd. Vooral de smeuïge, humoristische toelichtingen maakten het afschieten tot een vrolijk geheel.
Dat gold ook voor de rondleiding op het schip Batavia. Wat een verhalen! En wat een Spartaans leven leidden de mensen in die tijd aan boord. Bepaalde onderdelen van het leven aan boord werden in verband gebracht met bestaande uitdrukkingen, zoals voor paal staan en de kolder in de kop krijgen. De topmasten zijn nog niet geplaatst. Maar dat zal dit jaar alsnog gebeuren, zo werd verteld. De bouw van de Zeven Provinciën ligt al een tijd stil, wegens geldgebrek. Doodzonde. Van de bruiloft op zich hebben we ook erg genoten.

Ebola opmerkelijk

Op zich vind ik het een vreemde, risicovolle zaak om mensen die met ebola virus besmet zijn, naar westerse landen over te brengen. Onlangs is een patiënt genezen verklaard. Laten we hopen dat het inderdaad zo is. Toch lijkt het me vragen om verspreiding van dit virus. Laatst zag ik tv beelden in het journaal van een patiënt die in Duitsland behandeld gaat worden. Er liepen geel gekleurde maanmannetjes rond om de eveneens goed ingepakte patiënt uit de ambulance het ziekenhuis in te begeleiden. En wat zie ik? Tussen al die dik ingepakte ziekenhuismensen stond een fotograaf in gewone kleding foto's te maken! Ongelooflijk! Wie so : Gründlich?
Tot slot : waarom is er nog steeds vrij verkeer van personen die uit ebola landen komen? Moeten die niet getest en/of in quarantaine geplaatst worden? Of moet de farmaceutische wereld weer geld gaan verdienen ten koste van de gezondheid en welzijn van mensen?

Wereldrecord 50cc Aalt Toersen

Afgelopen zondag is good old Aalt Toersen er weer in geslaagd om het wereldsnelheidsrecord voor 50cc machines weer in Nederlandse handen te brengen. In Amerika, op de roemruchte zoutvlakte van Bonneville, verpletterde Aalt het bestaande record (130km/uur) dat in handen was van een Amerikaan. De recordpoging werd uitgevoerd op de zogenaamde Mountain Course baan, waar twee keer gereden moest worden binnen twee uur, om een legale meting te kunnen laten registreren. Hoewel het de bedoeling was om met de nieuwe 'race sigaar' te gaan rijden, lukte het niet om deze op tijd klaar te krijgen. Dus besloot men het motorblokje in de oude Kreidler racer in te bouwen. Deze machine werd vervolgens naar Bonneville verscheept.
De baan in Bonneville is 5 mijlen lang en tussen mijl 3 en 4 wordt de meting verricht. Na de eerste run had Aalt met zijn machine (blok ook in Lelystad getest) 99 mph gemiddeld op de teller gezet. Het oude record stond op 81 mph en werd gereden op een nitro gestookte Aprilia RS 50 - Big Bad Nitro Daddy- in augustus 2011. De re-run terug klokte Aalt op zijn oude racer met nieuw blok op 97mph. Het ware mooi geweest om de 100 mhp te halen, maar dat lukte dus niet. Met de 'sigaar' en hetzelfde blokje wil men in 2015 een top van 250 km/uur halen! Het record voor dergelijke machines staat op 234 km en staat op naam van een Amerikaan.
Het blokje levert 24 pk (achterwiel) en kent een max. toerental van 17.000 per minuut! Het maximum vermogen wordt al bereikt bij 14.700 toeren. Het blokje heeft 6 versnellingen. Aalt boekte zowel op de 1 km als op de 1 mijl een nieuw wereldrecord : 158km/uur. Na de recordjacht volgde nog een hele administratieve rompslomp, om de records officieel in de boeken te doen belanden. In 1968 reed Aalt al een drietal wereldrecords met een Kreidler. Na jaren zwoegen is het team Groene Tulp dus beloond met twee nieuwe wereldrecords. Knap gedaan! Op naar 2015 om met de sigaar ver boven de 234 km/uur te komen.

Living in a crazy world

Neergeschoten op schietbaan

In het Amerikaanse Arizona heeft een meisje van 9(!) jaar op een schietbaan een instructeur doodgeschoten.  Op zich al verbijsterend, maar als ik lees dat het kind met een Uzi pistoolmitrailleur vuurde word ik helemaal stil. Wat een stel idioten daar op die schietbaan! Niet alleen de idiote ouders van de trigger happy kid, maar ook die idiote instructeur. De laatste is heel zwaar gestraft voor z'n domme, in zeer hoge mate onverantwoordelijke daad. Nu die idiote ouders nog.
Volgens het nieuws had het kind het wapen niet onder controle toen ze met de terugslag te maken kreeg. Nee, hè hè, nogal logisch. Die instructeur had het wapen natuurlijk zelf vast moeten houden. Als voormalig plv groepscommandant moest ik met een aantal wapens uit de voeten kunnen. Onder hen ook de Uzi. Dus ik weet hoe zo'n krachtig wapen reageert.
Mensen, mensen, mensen, waar zit het verstand. Maar ja, het is wel in de USA, United States of Arms, waar het helaas geregeld voorkomt dat kinderen met vuurwapens 'spelen'. Er zijn zelfs gevallen waarin kinderen andere kinderen 'per ongeluk' doodschieten of verwonden. Maar er iets van leren, ho maar. Blijkbaar nooit van een waterpistool gehoord?
Hier in ons land maakt iemand kabaal omdat hij geen wapenvergunning krijgt, omdat hij weleens mot heeft gehad met een ex partner. Ik weet zeker dat het niet om een politieman of jager gaat. Me dunkt, de rest heeft geen vuurwapen nodig. Dus die zeurpiet ook niet.

Vrijwilligers op de arbeidsmarkt

"Vrijwilligers verdringen betaalde werknemers", kopt een bericht. Mijn haren gaan overeind staan. Weer zo'n tendentieuze kop. Na de Oost Europeanen zijn het nu de vrijwilligers, die de arbeidsmarkt zouden verzieken. Klinkklare onzin!
Was het maar zo, dat ik als vrijwilliger een bedrijf kon binnenstappen en een werknemer wegsturen om vervolgens zijn/haar werk over te nemen. Dan was ik nu bestuurder of zelfs staatshoofd van een militaire regering. Haha!
Het zijn niet de vrijwilligers, maar de werkgevers die haast ziekelijk op zoek zijn naar goedkope krachten. De kans is groot, dat een ww'er als vrijwilliger wel werk heeft terwijl de werknemer in de ww belandt. Lood om oud ijzer.
De kop van dat artikel had moeten zijn : Werkgevers geven voorkeur aan vrijwilligers. Net zoals ze hun voorkeur ooit hadden voor Turken en Marokkanen en nu hebben voor Oost Europeanen en vrijwilligers. Het is natuurlijk wel dè manier om als directie zelf flink te blijven opstrijken. Ik schrijf niet 'verdienen', want dat is een andere vorm van geld binnenhalen.

Dakhaas

Ingezonden

"Dakhaas": wat een rare benaming eigenlijk voor een kat. Maar hoe noem je dan een eekhoorn op een (caravan)-dak? Jaren geleden stonden wij met onze caravan eens op een camping in Duitsland, pal tegenover een andere caravan die op dat moment onbewoond was. Althans, dat dacht ik want we zagen daar
geen mens. Ondanks dat het mooi weer was ging er niemand in of uit de caravan maar toch hoorde ik daarbinnen soms gestommel en bewogen de gordijntjes af en toe. Uiteindelijk ging ik maar eens poolshoogte nemen en tot mijn stomme verbazing zag ik door een aan flarden gescheurd gordijntje heen een grote oranje eekhoorn als in een circusact heen en weer springen. Het ene moment hing hij paniekerig aan de gordijnen en het volgende moment sprong het arme beest als een stuiterende tennisbal door de caravan heen en weer. Kopjes en schoteltjes lagen her en der verspreid over de vloer en een bos bloemen uit een omgevallen vaas hing slap over de rand van de tafel te bungelen. Al snel werd het mij duidelijk wat hier was gebeurd toen ik zag dat een van de dakluiken een klein eindje open stond. Groot genoeg voor een eekhoorn om de caravan binnen te komen maar er weer uit was eigenlijk onmogelijk. Een melding van dit voorval, bij de receptie van de camping, was voldoende om de eekhoorn de vrijheid terug te geven. Nog een geluk dat het geen steenmarter was want deze jongens zijn echt steengoed in het slopen van alles en nog wat; tot TV- en bougiekabels aan toe.
Maar Willem; ,,jou nemen ze niet te grazen nu je rookgasafvoer weer helemaal compleet is”. Dat is n.l. een “uitgang” en geen “ingang” voor allerlei ‘bosbengels’ en/of regenbuien.

Muizenissen

Ingezonden :

Bovenstaande gebeurtenis deed mij weer denken aan een vergelijkbare situatie maar dan met een muis. Ik heb n.l. eens een bosmuis gevangen die op een nacht ons etens-voorraadkastje in de voortent van onze caravan had ontdekt. Via een hangend elektriciteits-snoer van de koffiepot was de rakker naar boven geklommen en had daarna een gat in het gazen ventilatieroostertje van het kastje geknaagd. Eenmaal binnen deed hij/zij zich tegoed aan alles wat van zijn/haar gading was en toen we dat de andere ochtend ontdekten bleek dat zelfs een aantal aluminium koffiemelk-cupjes waren gesloopt; wat een smeerbende zeg! Die avond stond er naast het bewuste voorraadkastje een muizenval met lokaas, in de vorm van een aluminium pan met op de bodem een héééérlijk! stukje kaas. De pan was bespannen met doorzichtig plastic folie en in het midden daarvan zat een kleine opening. Toen ik midden in de nacht even wakker werd, en getrippel op de bodem van de pan hoorde, wist ik dat mijn plan geslaagd was en ik draaide me nog maar eens lekker om. De andere morgen heb ik de muis heel ver het bos ingebracht, in de hoop dat hij/zij de geur van mijn stukje kaas van schrik was kwijtgeraakt. Kun je rekenen? Nou, .... reken daar maar niet op!

Fan-tilator

Kerkbezoek

Vanmiddag kreeg ik bezoek van iemand van de kerk. Mevrouw had een bloemetje voor mij meegenomen. Het werd een leuk gesprek. Ze kwam geen zieltje winnen, maar kennismaken met een nieuwkomer in het dorp. We spraken over mijn christelijke opvoeding, mijn geloof, mijn kijk op de kerk en mijn teleurstellende ervaringen met de kerk.
Terugkijkend in de tijd heb ik over het algemeen geen leuke herinneringen overgehouden aan huisbezoekjes van mensen van de kerk. Men ging met mij om, als ware ik een verloren schaap dat met de nodige dwang van een paar

drijfhonden weer terug moest keren in mijn hokje. De sfeer was daarom soms ook bijterig. Ze waren wel heel consequent in het sturen van acceptgirokaarten, voor de kerkelijke bijdrage en het lidmaatschap. Een keer kreeg ik een tabel voorgeschoteld waarop mijn jaarinkomen was omcirkeld en het bedrag dat ik op grond daarvan moest bijdragen aan de kerk.
Ik vertelde haar ook over mijn grootste teleurstellingen. Die betroffen de momenten waarop de dominee het volledig liet afweten ten tijde van de ziekte, het overlijden en de nagedachtenis van een van mijn broers. Meneer weigerde te komen, omdat mijn broer zich voorgenomen had euthanasie te plegen. Niet als dominee en ook niet als meelevend mens. Later stond mijn broers naam niet vermeld op een lijstje met overledenen, die in de kerk herdacht zouden worden.

En toch, als ik ergens anders ben, ga ik vaak een kijkje nemen in een kerk. Even wat warmte bijtanken en kaarsjes branden. In Roemenië heb ik ook een dienst bijgewoond in een Orthodoxe kerk in Nadlaç. Erg interessant. Maar weer actief lid worden, is een gedane zaak. Ik heb nooit gejammerd : "Eli Eli, lama sabachtani!" Maar ik ben wel erg teleurgesteld geraakt door mensen van de kerk. Maar de kerk blijft een mooi gebouw. Mevrouw had er vrede mee. Ze liet een telefoonnummer achter. Voor het geval dat.

Wietplantage geruimd

In Lelystad Haven is weer een wietplantage geruimd. Dit keer weer in een flatwoning aan de Ringdijk, boven de Aldi supermarkt. Er is een persoon aangehouden en (geboeid) afgevoerd. De plantage is ontmanteld. In Haven is wiet erg populair.  Niet alleen op zolders, ook in schuurtjes wordt wiet gekweekt. De komst van de coffee shop in Lelystad heeft daar niet veel in veranderd. Van de opbrengst doen de kwekers leuke dingen. Zoals wat verbeteringen aan het huis laten plegen of een nieuwe / andere auto kopen. Zo'n plantage is eigenlijk niet echt iets bijzonders.

Het einde van de Tweetakt?

Milieuvriendelijke motor

Als het aan de EU ligt, zijn de laatste dagen van voertuigen met een tweetakt motor geteld. De vervuiling is vergeleken met menige viertakt enorm. Men had ook de fabrikanten van de tweetaktblokjes eerder moeten aanpakken. In Amsterdam geldt al een verbod voor tweetakt bootmotoren. Die voor brommers enz. komt er ook vast aan. Wel jammer voor Jan met de pet, die zich geen auto kan veroorloven.  Ook in machines die groenbedrijven gebruiken zitten vaak tweetakt motoren. De vervuiling wordt vooral veroorzaakt door de brandstof, benzine met olie, ook wel mengsmering genoemd. Nog even en de tweetakt mag niet meer in het openbaar roken. Dag oldtimer!
Achteraf gezien heb ik me dus ook flink bezig gehouden met het verzieken van het milieu. Vaak met veel plezier. Ik til er niet zo zwaar aan, want ik wist in mijn tienerjaren niet beter. Mijn ouders stookten de kachel nog met steenkool en mijn pa rookte behoorlijk en had ook een rokende tweetakt Batavus bromfiets. Met dat ding heb ik ook mijn eigen longen flink vervuild. Als mijn pa lang van huis was, moest mijn broer in een schuurtje met gesloten deur(!) het blokje te laten draaien.  Totdat we elkaar nauwelijks nog zagen vanwege de rook.
In de buurt reden ook mensen in een DKW (Auto Union) met een tweetakt blok.  Nou, dat was allemaal niet bepaald milieuvriendelijk.
Kortom, ik kan niet rouwig zijn om mijn milieudelicten. Zelfs niet die in mijn recent Citta en Vivacity verleden. Voordat het doek definitief valt, ga ik a.s. zaterdag toch maar mooi naar Zandvoort, dankzij een vrijgevige jeugdvriendin. Daar worden klassieke races gehouden.

De geur van Castrol race olie, benzine en verbrand rubber opsnuiven en het geknetter van de tweetakt machines aanhoren. Nu kan het nog! En straks? Straks naar illegale tweetakt races!
Interessant is te weten, dat veel jonge mensen steeds meer voor het Openbaar Vervoer kiezen. Ik heb nog geen rapporten gelezen waarin het OV als slecht voor de gezondheid wordt bestempeld. Vergeet niet er zijn mensen die zich mateloos ergeren aan vertragingen, volle treinen en/of bussen, slechte aansluitingen, de korte overstaptijden, agressieve zwartrijders, belabberde informatie, rokende reizigers, voeten op de banken en slecht functionerende OV systemen.  Allemaal erg slecht voor het hart. Moet eigenlijk ook verboden worden.

Resedastraat 74A Leiderdorp

In de jaren 50 woonden we in het eerste deel van de Resedastraat in Leiderdorp. Daar stond een blokje duplex woningen (links op de foto), dat tussen de Hoofdstraat en de B.G. Cortslaan (in de achtergrond op de foto) was gebouwd. De straat zelf liep verder in een z vorm tussen de B.G. Cortslaan en de Koningstraat naar de Van Geerstraat.
Zowel ons blok als de flat van de B.G. Cortslaan keken eerst uit op de polder, later op de snelweg A4 (rechts achter de bomenrij). Toen mijn moeder hoorde van de bouw van de duplexwoningen trok ze de stoute schoenen aan en schreef zich in. We woonden toen nog bij mijn oma en opa (haar schoonouders) in aan de Koningstraat op nr. 65. Ze was dolblij toen ze te horen kreeg dat haar een nieuwe woning was toegewezen. De huur bedroeg 36 gulden per maand. Dat was iets goedkoper dan die van de nieuwe duplexwoningen aan de Hoofdstraat, die 42,65 gulden per maand moesten gaan opleveren.
In mijn herinneringen woonden in het eerste blokje de volgende families.
Vanaf de kant van de Hoofdstraat waren dat de familie Van Walen (boven) en Roele (onder). Roele werkte ook bij de Marine en was de bekende Ltz.

Met buurtgenootjes in de tuin van oma

Daar naast, op nr 76, boven de familie Hol (later Goedhart?). Beneden de familie Quik, later een Duitse meneer Burow, en daarboven de familie Hol waarvan dochter Adrie soms bij ons
kwam. Achter de derde voordeur (nr 74 / 74a) woonden wij boven. Onder ons eerst de familie Zaagman, later Van Ingen Schenau. Tot slot in het hoekhuis woonde boven de familie Staats en onder een alleenstaande oma waarvan ik me de achternaam (Koning of Van Ewijk?) niet meer herinner.
Zowel dit blokje (2004) als de flat aan de B.G. Cortslaan (2005) zijn vanwege de aanpassingen van de snelweg A4 (ondergronds) gesloopt.

Fenna's bitch fight

Pauzeren...

Ze voelt precies aan met wie ze te maken heeft. Of het nu mensen of dieren, en dan honden in het bijzonder, zijn. Als ze los loopt gaat ze de ene keer mooi zitten en laat zich besnuffelen en/of aanhalen. De andere keer bijt ze venijnig van zich af, als ze niet besnuffeld wenst te worden. Soms vindt ze dat ze zelf wel bij de andere hond mag snuffelen, maar de andere niet bij haar. Dan trekt ze haar lip op en maakt kleine bijtgeluiden. Alsof ze staat te klappertanden. Maar tot een gevecht is het nooit gekomen.
Maar voor alles is een eerste keer. Vanmorgen, toen ze lekker achter haar tennisbal aan het rennen was, kregen we gezelschap van een mevrouw met een Tervuerense herder. Een teefje. Ook dat duo begon met het gooien van een tennisbal. Op een gegeven moment kwamen de ballen nogal dicht bij elkaar te liggen. Fenna wachtte geduldig totdat ik haar bal weer zou oppakken en gooien. Ze schonk geen aandacht aan de andere bal, noch aan de herder. De herder echter vond Fenna's bal blijkbaar aantrekkelijker. Ze griste de bal weg, maar Fenna reageerde heel snel. Ze greep de hond, maar die rende naar haar baasje. Mevrouw sprak de hond bestraffend toe en gaf de bal terug.

'Mijn bal!'

Ik besloot wat verderop te gaan staan. Niet veel later toch weer een soortgelijke situatie. De andere bal kwam weer bij ons in de buurt terecht, terwijl Fenna voor mij zittend op een nieuwe gooi zat te wachten. Toen ze de herder zag komen aanstuiven, vloog ze op hem af en begon zowaar te knokken. De felle Friezin beet vier keer een pluk haren uit de vacht van de Tervuerense! Niet echt erg, want de vacht van de herder was nogal lelijk van kleur. Zelf liep Fenna geen schade op, want ze was watervlug. Haar opponent hapte telkens mis. Het was voor het eerst dat ik Fenna zo fel zag. Gelukkig hield de bitch fight op toen ik tussen beide kwam. Ik hoefde haar noch de herder in toom te houden.
Misschien reageerde ze ook zo fel omdat ze een tijd geleden door een soortgelijke hond op agressieve wijze was aangevallen. Toen is ze naar huis gevlucht. Maar dit keer nam ze zelf het initiatief. Ze beschermde duidelijk haar bal. Stoer wijfie hoor, die Fenna.

Nationale Nederlanden en mijn pensioen -2-

Uit pure ellende heb ik een klacht geplaatst op een klachtensite. En wat denk je? De volgende dag (!) ontving ik een e-mail. Daarin stond dat het probleem was opgelost. Ik heb niet te vroeg gejuicht, maar eerst de inhoud doorgelezen. Toen bleek dat mijn probleem helemaal niet was opgelost. Het was een bevestiging van iets dat wel goed opgelost was, n.l. het banksparen. Grrrr!
De e-mail kon ik niet beantwoorden (no reply), want er viel blijkbaar verder niet over te communiceren. Ook de klachtensite berichtte mij dat het probleem opgelost is. Dus werd mijn probleem afgesloten. En dus heb ik het zelfde probleem nog een keer als klacht opgevoerd. Nadien is het stil van de kant van NN.
Vanmiddag ben ik maar weer in de telefoon geklommen. Meneer Ashwin was de eerste NN medewerker (van de zes anderen), die direct mijn probleemstelling begreep. "Zo krijgt u problemen met de Belastingdienst", constateerde hij.
Ook hem heb ik op verzoek via de mail een kopie van de Jaaropgaaf gestuurd. Hij belde niet veel later mij terug (ja, ja!) en zei dat de Jaaropgaaf gecorrigeerd zou worden. Hij zal mij daarover schriftelijk berichten.
Ik ben, na bijna twee maanden van het kastje naar de muur gestuurd te zijn, behoorlijk opgelucht. Maar eerst (die brief) zien, dan pas geloven. En pas daarna de klacht verwijderen.

Permanent in een recreatiewoning

In het land van de vele regeltjes en dito uitzonderingen, mag ik met mijn Nederlandse nationaliteit niet permanent in een recreatiewoning wonen. Tenzij expliciet aangegeven is, dat het wel mag. Er zijn namelijk ook recreatieterreinen waar het wel toegestaan is, maar dan is de prijs van zo'n woning ernaar.
Het wordt anders als ik als gastarbeider of vluchteling naar dit land kom. Dan mag ik jarenlang in zo'n woning of barak wonen. Er zijn situaties waarin de (lokale) overheid dat zelfs voor mij regelt of zelfs (bij)betaalt.

Wonen in het bos

Als ik als Nederlander naast mijn eigen vaste verblijfplaats in een recreatiewoning kruip, dan is het ook goed. Of het nu voor een weekend of een heel jaar is. Dus zijn er mensen die een postbus- of ander nep adres (tegen een vergoeding zogenaamd inwonen bij familie, vrienden of kennissen) hebben en in werkelijkheid permanent een recreatiewoning bewonen. Oneigenlijke bewoning.
Op sommige parken mag men niet 365 aaneengesloten dagen verblijven. Geen probleem, ook deze 'recreanten' gaan weleens met vakantie. Wat ook raar is, is dat ik wel permanent in een caravan of camper mag verblijven. En waar zet je zo'n huisje op wielen neer? Haha, op een recreatieterrein natuurlijk! Op dezelfde camping waar die recreatiewoningen staan, waar ik niet permanent terecht kan. Buiten de seizoenen om kan ik ook een goedkope bungalow op zo'n park huren. Maar in veel gevallen zijn die bungalows ook in het hoogseizoen bezet door 'seizoenbewoners'. Sommige gemeenten zetten gluurders in, om 'permanente' bewoners te betrappen. De regelgeving op zich is erg onzinnig en inconsequent. Helemaal als de sociale woningbouw ver achterblijft en de pensioenen worden fijn geknepen.

Voor een dilemma

Afgelopen dagen zijn mensen komen kijken naar de motor. De kenners wilden alleen het blok horen draaien, een anderen wilden een proefrit.
Vooral de proefrit gaf mij wat gemengde gevoelens. Een vreemd gezicht om de CBX opeens voorbij te zien rijden met een onbekend iemand erop. Alsof je je kind uithuwelijkt. Ik kreeg ook opeens te doen met die ouwe trouwe CBX.
De kijkers waren (nog) geen kopers, maar wel enthousiast over de staat waarin de Honda verkeert. Een van de belangstellenden kreeg het advies om maar eens flink ruzie met zijn vrouw te gaan maken, want "zoiets kom je niet meer tegen".
Al met al heb ik na al die belangstelling maar even zelf de CBX de sporen gegeven. Als een soort troost. Eerlijk gezegd begin ik te twijfelen over het al dan niet verkopen van de fiets. Wat een dilemma!

Knullige Verkeersregelaars

Soms lees ik over mensen die bewust verkeersregelaars aanrijden. Geen goede zaak. Dat zeker niet. Soms maken automobilisten ruzie met hen. Vaak heel begrijpelijk. Er zijn situaties waarin bepaalde verkeersregelaars nogal knullig het verkeer regelen. Afgelopen week zag ik ook weer zo'n voorbeeld.
Veel bezoekers van de open dag van het scheepswrak parkeerden de auto in de berm. Blijkbaar was dat niet altijd de bedoeling, want de verkeersregelaar bij de ingang stond druk te wenken en te zwaaien. Ze wilde dat de auto's zouden doorrijden tot vlakbij de entree. Helaas zonder effect, want de afstand tussen de regelaar en het einde van de rij geparkeerde auto's was tamelijk groot. Maar ze kwam niet op het idee meer richting het einde van de rij geparkeerde auto's te lopen om daar nieuwkomers op te vangen en door te verwijzen. Gevolg was dat veel bezoekers over de doorgaande weg liepen, met alle risico's van dien.

Onlangs werd hier een rotonde afgesloten vanwege passerend (rechtdoor gaand) werkverkeer. Het verkeer dat op de rotonde rechtsaf wilde had daar geen enkele hinder van. De stoet kwam van rechts en reed rechtdoor de rotonde over. Toch mocht het verkeer dat rechtsaf wilde, waaronder wij dus, niet doorrijden van de regelaar. Het verkeer dat van links kwam ( de stoet tegemoet) mocht wel gewoon de rotonde blijven gebruiken.  Zelfs enige tekst en uitleg aan meneer de regelaar mocht niet baten. Ook een politiewagen met zwaailicht en sirenes had last van deze regelaar. De automobilisten werden terecht boos vanwege het onnodige oponthoud. Zo heb ik meer gevallen meegemaakt waarin de doorstroming van het verkeer gehinderd werd door een verkeersregelaar, die onlogisch het verkeer regelde en zo voor onnodig oponthoud zorgde. Misschien is het verstandig om een ervaren iemand de regelaars te begeleiden c.q. te laten controleren. Het is soms inderdaad bar en boos met die fel gekleurde hesjes. Maar nimmer een reden om zo'n knullige verkeersregelaar expres omver te rijden.

Vervuilend van geest -2-

Té jong zijn de lummeltjes in opleiding (l.i.o.'s); knulletjes van de lagere school (groep 7/8) die zich meestal zelf verraden als ze kattenkwaad hebben uitgehaald, of daar nog mee bezig zijn. Ze kijken dan schichtig om zich heen en/of rennen hard weg van de plaats des onheils. Onlangs hadden een paar l.i.o.'s ongewone belangstelling voor de auto van onze buurvrouw. Toen ze wegrenden vermoedde mijn vrouw al dat ze iets hadden uitgevreten met die auto. Toen ik ging kijken moest ik wel even door de knieën om een korte stevige spijker, één met zo'n platte, ronde kop (asfaltspijker), die klem was gezet tussen de straatstenen en het rubber van een van de voorwielbanden, te kunnen verwijderen. Deze auto was al vaker het doelwit voor kattenkwaad want een poosje eerder al werd een van de buitenspiegels, aan de straatzijde, een paar keer omgeklapt; waarschijnlijk door een langsfietsende 'grappenmaker'. Ook ónze auto kreeg zo'n beurt maar helaas, de auto stond andersom geparkeerd en de spiegel werd met de hand tegen de vering in omgeslagen! Stuk geslagen met een hand, of stuk getrapt met een voet. Zo'n spiegel, elektrisch bediend, en verwarmd, kost een paar nullen dus dat was wel even slikken. Gelukkig vond ik op het internet eenzelfde spiegel voor een redelijk prijsje maar ik moest (zeg maar) wél kleur bekennen want die klopte n.l. niet.

Te koop!

Als je aan een “lopend-van-de-kroeg-naar-huis-of-treinstation-route” woont kan het zo maar gebeuren dat op een zondagmorgen je huis opeens te koop staat. Gediplomeerde, ervaren lummels hebben dan zo’n verkoopbord ergens uit de tuin getild en bij jou tegen de gevel geplaatst. Of jouw tuin-kabouter met vishengel staat opeens bij een ándere vijver, naast een echte reiger zónder visvergunning, en dan kan Piggelmee het wel schudden want daar vist hij achter het net.


Fan-tilator

Een 17e eeuws vrachtschip

Vanmorgen ben ik op de fiets gestapt om naar de Rietweg te rijden. Om half elf begon de open dag. Het geïnteresseerd publiek mocht een kijkje komen nemen naar het deels opgegraven wrak van een vrachtschip uit de 17e eeuw.
Er waren veel belangstellenden. Ik parkeerde mijn fiets aan de kant en wandelde via de uien, wortelen en pompoenvelden (helaas geen aardappelen, anders had ik de beschrijving kunnen beperken tot 'hutspot velden') naar de locatie. Daar aangekomen moest ik zoals verwacht even een stukje door de modder, alvorens het wrak te kunnen zien. Een prachtig gezicht om zo een moment opname te zien liggen, dat na zoveel eeuwen een stuk historie vertelt. Een voorlichter vertelde over de manier hoe het schip op de bodem lag en welke de bevindingen van het archeologisch onderzoek zijn.
Er was een kleine vitrine met beslagen ruiten, waar een aantal voorwerpen getoond werden. Het duurde even voordat ik iets kon zien, want het was niet alleen druk, er waren ook mensen die geen notie hadden van het gebeuren om hen heen. Ze stonden voor de glazen bak gezellig te kletsen over hun vakantie, de buren en de moord bij de Jumbo. En zo beletten ze anderen om in de vitrine te kijken. Dus zei ik maar : "Pardon, zou ik even een kijkje mogen nemen?" Het gezellige viertal keek wat geschrokken om zich heen en maakte met hier en daar een rood hoofd plaats voor anderen. In de vitrine lagen scherven, een mooi kruikje en... het beroemde blauwe bordje.
Het wrak zelf liet niet alleen veel houten restanten zien, ook andere zaken, zoals grote stalen nagels en een kei die waarschijnlijk als gewicht gebruikt is. Ik vond het weer erg interessant om zo'n stukje bloot gelegde geschiedenis te zien.

Te snel

Ingezonden.

Nee dus...

Zelfs lege rol-emmers ontkomen niet aan, waarschijnlijk dezelfde soort lummels. Terwijl ik in mijn achtertuin eens bezig was zag ik dat de vuilniswagen in het straatje daarachter zijn rondje had voltooid en even daarna hoorde ik hier en daar het bekende holle gerommel van lege rol-emmers die werden teruggereden naar de woningen. Opeens zag ik door de heg heen een groene GFT-container met veel kabaal en een, voor zo'n ding, té hoge snelheid langskomen en dacht hier klopt iets niet! Toen ik via het tuinhek naar de straat rende en opzij keek zag ik nog net weer zo'n lummel; rijdend op een fiets met een container aan de hand die hij al rijdend gewoon had meegenomen. Net voordat hij afsloeg liet hij de container los en deze belandde met veel kabaal midden op de rijweg. Leuk hè?! Moet kunnen, toch?! Oud papier op de stoep, op de oud-papier-ophaaldag, oefent ook een bepaalde aantrekkingskracht uit op sommige lieden want onlangs werd een doos met kranten van een van onze buren de straat op geschopt. Gelukkig zag mijn vrouw het gebeuren en kon ik (nee, helaas niet de dader pakken) de kranten meteen weer snel oprapen.


Fan-tilator

Vervuilend van geest -1-

Ingezonden.

Té vroeg.

of vuurwerk erin gooien...

Vuilcontainers, rolemmers, kliko's, of hoe je ze ook noemt, staan vaak véél te vroeg (s' avonds al) langs de straat. Soms met de klep half open omdat een laatste volle, bolle vuilniszakken er eigenlijk net niet meer in kon en dat is vragen om moeilijkheden. Meeuwen en katten b.v. hebben totaal geen moeite met het openrijten van zo'n strak gespannen plastic zak want stevige snavels en vlijmscherpe nagels zijn prima gereedschap om zo'n klus binnen de kortste keren te klaren en het resultaat daarvan is de andere ochtend duidelijk zichtbaar. Als het dan ook nog eens waait is het beeld compleet: één grote bende in de straat. Wat mij in zo'n geval wel eens opgevallen is, is dat die rommel dan opeens van niemand meer is en soms zomaar een paar dagen door de buurt dwarrelt totdat iemand het dan maar opruimt. Vogels en katten hebben nog een doel bij het slopen van een vuilniszak maar er zijn ook zogeheten lummels die het gewoon leuk vinden zo'n volle rolemmer in het voorbijgaan om te gooien waarna de inhoud ervan op straat beland. Wat een lol zeg!

Sporten met Fenna

'Yeah, we gaan weer!'

Dagelijks doen Fenna en ik flink ons best om in conditie te blijven. We sporten samen heel wat af. Het begint 's morgens. Na een wandeling gedurende welke Fenna haar blaas en darmkanaal kan legen, gaan we naar een groot gazon. Daar gaan we aan onze conditie werken.
Ik neem altijd een werpstok met tennisbal mee. Daar is Fenna gek op : met een bal gooien. Ik stel me aan de rand van het gazon op. Beide voeten iets gespreid en stevig op de grond. Dan doe ik de bal in de werpstok en geef hem een flinke slinger. Zodra de bal met hoge snelheid door de lucht suist, komt Fenna in actie. Volgens mij doet ze over de 100 meter 3 seconden. Oef! Ze rent steevast de bal voorbij, omdat ze niet tijdig remt. Dan pakt ze de bal op en komt weer terug bij mij. Het spel herhaalt zich net zo lang, totdat Fenna bekaf is en in het gras ligt te hijgen met haar tong (inmiddels drie keer zo lang geworden) op de grond. Mijn conditie is aanzienlijk beter (sprak de AOW'er), want ik kan nog wel een paar uur doorgaan met gooien. Maar ja, ik ben wat slimmer dan Fenna. Als ik haar was zou ik zeggen : "Hé jôh, ga zelf die bal eens halen met je luie lijf!"
Het sportevenement wordt vaak tussen de middag herhaald. Weer of geen weer, dat maakt niet uit. Als het regent, zoals vanmiddag, dan sta ik onder een soort luifel en werp vanuit die droge positie de bal. En Fenna maar rennen in de nattigheid. Stoere meid hoor, die Fenna. Ja, het gaat de goede kant op met onze conditie. Toch?

Geen een minuut stilte

Weer gebeurt het dat het stilstaan bij het overlijden van iemand, na de dood van Mandela nu van een lid van een voetbalclub, geen een minuut stilte in acht is genomen. De ex-perschef van PSV kreeg slechts 10 seconden van de Roemeense scheidsrechter voor aanvang van de wedstrijd van PSV.
PSV beklaagt zich daarover, terecht. Aan de andere kant vind ik het gedrag van alle betrokkenen nogal slaafs en hypocriet om de scheids hierin te volgen. Dus dat respect is ook bij PSV'ers zelf niet aanwezig. De spelers en staf hadden ook gewoon kunnen blijven stilstaan, dan had de arbiter nog een lesje gekregen in respect. Respect, is dat trouwens niet het toverwoord van de FIFA en UEFA?

Nationale Nederlanden en mijn pensioen

Helaas worstel ik nog steeds met een stukje pensioen. Het is de verzekeringsmaatschappij nog steeds niet gelukt, om een ernstige fout te corrigeren. Ik heb totaal vijf e-mails gestuurd en drie keer gebeld. Natuurlijk kreeg ik telkens weer met andere medewerkers te maken, die geheel blanco waren v.w.b. het probleem en volgens mij ook v.w.b. hun deskundigheid. Ze hebben ook niet de moeite genomen om conform hun eigen toezegging mij weer te bellen. Ik ben daar zelfs een paar keer speciaal voor thuis gebleven, verdorie!
Tot op heden heb ik niet iemand gesproken, die begreep wat er fout is gegaan, terwijl het echt niet zo moeilijk is.
Men heeft met een polis twee dingen gedaan in plaats van een. Ik wilde het bedrag voorlopig nog vastzetten. Dat is gelukt, want ik kreeg twee schriftelijke bevestigingen van de storting en de afhandeling.
Maar een week later ontving ik een Jaaropgaaf, die betrekking heeft op dezelfde polis! Of wel : NN doet voorkomen alsof men mij het polisbedrag heeft uitgekeerd. Maar ik heb niets gezien op mijn bankrekening.
Als matig boekhouder zou ik de 'jaaropgaaf' tegenboeken (zonder de uitbetaling daarin mee te nemen, want er is feitelijk niets uitbetaald), zodat de boel weer recht getrokken wordt. Maar zover reikt de kennis van de betrokken medewerkers nog niet. Maar als men het echt niet weet, mag NN mij het bedrag alsnog uitbetalen. Maar dan wel met de restrictie, dat het vastgezette bedrag gehandhaafd blijft. Hopelijk zijn ze zo dom om mijn voorstel aan te nemen. Dan kan ik met dat bedrag mijn door NN gecreëerde belastingschuld betalen.

Moord Meerpaaldagen

Weer geen goed nieuws over Lelystad. De politie heeft een aantal mensen gearresteerd in verband met de moord van een jonge Drontenaar op de laatste avond van de Meerpaaldagen. Alle personen komen uit Lelystad. Er gingen al geruchten rond, dat de daders uit die stad vandaan zouden komen. Die geruchten vertellen ook dat ze deel uitmaken van een bepaalde bevolkingsgroep. Maar dat zijn dus ook geruchten.

Financiëel fiasco

In het lokale nieuws lees ik dat de gemeente Lelystad door haar financiële deelname in het afvalverwerkingsbedrijf HVC zich behoorlijk in de nesten heeft gewerkt. Ze heeft geen zeggenschap over het beleid enz., maar is wel mede verantwoordelijk voor negatieve resultaten. En die laatsten zijn er duidelijk.
Lelystad heeft zich ook verplicht om het afval door HVC te laten ophalen, terwijl dat bedrijf erg hoge tarieven hanteert.
De hele financiële operatie van de gemeente heeft meer weg van een mislukte belegging, dan van een investering waar rendement mee gehaald kan worden.  Zonde van de belastinggelden. Misschien eerst maar wat cursussen gaan volgen en dan pas iets gaan doen.

Verzwegen geschiedenis

Om heel begrijpelijke redenen willen veel mensen, die de oorlog hebben meegemaakt, pertinent niet over die periode praten. Ze hebben die ervaringen diep weggestopt, om er maar vooral niet meer aan herinnerd te worden.
Als naoorlogs kind ben ik echter wel erg benieuwd naar die periode. Het draagt bij om die generatie nog beter te begrijpen. Want voor de wederopbouw, was er eerst het lijden. Aan de andere kant ben ik nu eenmaal erg geïnteresseerd in het wel en wee van de familie.
Mijn zoektochten hebben geleid tot een duidelijker beeld van de belevenissen van een tweetal familieleden, dat als krijgsgevangenen op transport is gesteld naar Japan. Daar, in en in de buurt van Nagasaki, zijn beiden tewerkgesteld. Ze hebben beiden de oorlog met veel geluk (?) overleefd, ondanks dat ze zich nog geen twee kilometer van de plek bevonden waar de A-bom is gevallen. Een reconstructie van hun transport naar Japan deed mij nog beter begrijpen, waarom zij liever over die afgrijslijke periode zwijgen. Ik wil nog een paar zaken bij andere familieleden verifiëren, alvorens mijn bevindingen definitief vast te leggen. Ze brachten mij nog meer respect dan ik al voor hen had en nog steeds heb.

Defensie camoufleert kans op kanker

1970 : Met PX 10 aan de slag...

In 2011 kwam de PX olie in het nieuws. De benzeen, tolueen en xyleen houdende stof zou kankerverwekkend zijn. Zelf heb ik ook met dat spul mijn wapens gedurende 18 maanden moeten onderhouden. Voor alle zekerheid heb ik me maar even gemeld, want ik vertrouw die ambtenaren en zogenaamde experts voor geen cent.
De laatsten beweren dat je van PX10 absoluut geen kanker kunt krijgen. Daar geloof ik niets van. Zelfs van yoghurt kan je kanker krijgen, als ik een onderzoek bij ratten mag geloven.  En laten we eerlijk zijn benz-een, tolu-een en xyl-een klinkt toch niet als winterp-een? Ik heb wel eens oude knalharde verfkwasten even in de tolueen gehangen. Ze werden als nieuw! Alleen : de vernis van de stelen was ook verdwenen. Dat spul lost alles op, behalve echte problemen.
Nu is de camouflageverf in het nieuws. Dat spul schijnt ook kankerverwekkend te zijn. Defensie weet hoegenaamd van niets, maar het effect was al 15 jaar geleden bekend. Weer zo'n typisch geval waarin de mensen in Den Haag hun kiezen op elkaar houden ten koste van hen, die zich voor ons land inzetten.
Toen ik overwoog om de luiken van het huisje in Beekbergen in camouflage kleuren te schilderen, ben ik nog via militaire dumpzaken achter die verf aan geweest. Gelukkig zonder resultaat.

Het beest in de mens

Er zijn weer filmpjes op het internet verschenen van onthoofdingen. Onder het mom van : kijk mij eens stoer zijn! Maar voor mij zijn het monsters. Er zijn zelfs 'vaders', die hun kind laten poseren met een afgehakt hoofd.
En dat alles omwille van het geloof. Als je dan toch bereid bent om voor je geloof te doden, begin dan graag even met jezelf. Daarmee zou je de mensheid een groot plezier doen, monster.

Boodschappen zelf scannen

Handscanners

Bij een supermarkt hier in Dronten is het mogelijk om zelf je producten te scannen. Er staat bij de ingang een schap met handscanners. Zodra je via een touch screen aangeeft zo'n apparaat te willen gebruiken, wijst het systeem je een vrije scanner toe. Bij die scanner gaat een lampje knipperen. En dan, hup de winkel in. Als ik een product scan, zie ik de prijs en het saldo. Dat laatste is handig voor al die mutsen, die meer kopen dan hun portemonnee aankan. Scheelt weer aan wachttijden bij de kassa's en producten die weer terug moeten in het schap. De gescande producten kan je direct in je boodschappentas deponeren. Maar de meeste klanten gebruiken toch liever een wagentje of mandje. Dat is vertrouwd. Ik geef toe, direct de producten in mijn tas stoppen geeft me een wat vreemd gevoel. Alsof ik proletarisch aan het winkelen ben. Er is een speciale kassa waar de handscanner wordt uitgelezen. De supermarkt stel wel dat er steekproeven gehouden mogen worden, om te controleren of ik alle producten correct gescand heb. Wanneer dat gebeurt wordt automatisch door het kassasysteem aangegeven. Willekeurig dus.  Dit keer geen signaal. De medewerkster kijkt mij recht in de reebruine ogen en constateert dat ik betrouwbaar ben. Niet alle producten worden door de scanner herkend. Die moet ik even apart melden bij de kassa. Vervolgens vindt de betaling plaats.
Op zich is het een leuk systeem, dat vooral voor de super zelf erg interessant is. Immers het werk aan de kassa wordt verlegd naar de klant.

Oorlogsgraven Kropswolde

Tijdens de vakantie fietste ik door het dorpje Kropswolde. De kerk, gelegen langs een doorgaande weg richting Zuidlaren,  trok uiteraard mijn aandacht. Bij de kerk zag ik een kerkhof, met een paar opvallende gedenkstenen. Ze waren wit van kleur en stonden keurig in een rij opgesteld. Op de stenen las ik louter Engelse namen van zeer jonge mannen. Het betrof de graven van jonge oorlogsvliegers uit Canada, zo las ik op een gedenkbordje. De geschiedenis vertelt over een Canadese bommenwerper die op 22 februari 1944 op de terugweg was na een bombardement op Duitsland. Aan boord een zeven koppige bemanning, allen Canadezen. De thuisbasis van het toestel bevond zich in Engeland.
Hun Lancaster, van het 408e Squadron van de Royal Canadian Airforce, werd vroeg in de ochtend aangevallen door een Duitse nachtjager. Twee bemanningsleden wisten zich te redden met hun parachutes. De overige vijf kwamen om toen hun vliegtuig neerstortte. Een van de omgekomen vliegers, Kenneth Witty Tindall (radio telegrafist en vrijwilliger), was op die rampzalige vlucht net 21 jaar geworden. De overige vier grafstenen vermelden de namen van John Albert Frampton, piloot, 19 jaar; John James Astles, navigator, 22 jaar; Kenneth Smith, Boordschutter, 21 jaar en Kenneth Hugh Bennett, boordschutter, 19 jaar.
Ik werd er helemaal stil van. Van zo ver gekomen om zo jong te sneuvelen voor onze vrijheid.

Witlofsalade

Gisteren hebben we een witlofsalade met gebakken aardappeltjes gegeten. De witlof eten we meestal gekookt (daarna in ham gerold en met wat kaas en nootmuskaat erop even in de oven!). Mijn mamma maakte ook soms een salade van witlof. Die smaakte mij prima, al kan ik me niet meer herinneren welke ingrediënten ze gebruikte. Gelukkig is daar zoekvriend Google nog.
Even over de gekookte witlof; de stronkjes die zo bitter smaken vind ik eigenlijk het neusje van de witlofzalm. Maar voor de salade heb ik ze weggesneden.
Ik koos voor een simpel recept met blokjes ham, lente uitje en mandarijntjes uit blik(je). Er stonden ook recepten emt walnoten, banaan, appel, peer en zelfs met kerrie beschreven. Maar ik zocht het in KIS : keep it simple.
Ik heb eerst de aardappeltjes geschild, gesneden en op het vuur gezet. Van mayonaise en wat azijn heb ik eerst een sausje gemaakt. Toen heb ik vier stuks witlof en de lente uit fijn gesneden. In een vergiet heb ik de boel afgespoeld. Daarna heb ik de hele mikmak in de schaal met de saus gedaan. Vervolgens de hamblokjes en de uitgelekte mandarijntjes erbij. Met een setje slalepels heb ik het

geheel luchtig gemengd.
Al die tijd heb ik niet zo gelet op de kokende aardappeltjes, dus het fornuis zat onder de spetters van het kookvocht. Weer wat te doen. Maakt niet uit, want het was slecht weer buiten. De aardappeltjes heb ik daarna gebakken. Dat doe ik vaak met wat paprika- en knoflookpoeder en een fijn gesnipperd uitje. Ja, je moet er wel iets van maken, luitjes.
Sonja was Mike gaan ophalen die terug kwam van Lowlands. Ze kwamen keurig op tijd thuis en hadden als blijk van dank een hevige plensbui meegenomen. Ze konden snel aanschuiven voor een salade van witlof, met gebakken aardappeltjes en een stukje vlees. En wat denk je? Alles ging op! Ze vonden het erg lekker. Ik ook hoor. Tja, dan sta je toch maar weer met een vrolijk gezicht aan de afwas.

Lelystad op de kaart

Lelystad heeft tonnen uitgegeven om de stad positief op de kaart te krijgen. In het landelijk nieuws ben ik echter de naam van de stad in positieve zin nauwelijks tegengekomen. Toegegeven, slecht nieuws trekt natuurlijk meer lezers, dan goed nieuws. Zoals Johnny Cash zong : "Bad news travels like wild fire, good news travels slow". Gevolg is dat vooral in berichten over criminele zaken de stad landelijk nieuws is. Dat geldt overigens voor elke stad, dorp of gehucht. Het nieuws vermeldt vaak de woonplaats van de dader(s) en/of de plaats delict. Vanmorgen las ik over een Marokkaans (ook vermeld) gezin uit Lelystad, dat bijna 500 kilo aan drugs smokkelde. Het hele gezin is opgepakt. Het geeft mij het gevoel alsof je een stap voorwaarts en door dit soort akkefietjes twee achteruit. Of misschien zelfs drie, gezien het verleden. Doodzonde.

Disproportionele en selectieve bewogenheid" (3)

Ingezonden

En dit bericht:  per dag sterven 1800 kinderen door gebrek aan schoon drinkwater, inentingen, muskietennetten, enz. enz. “Unicef” probeert momenteel met de campagne "Wij gaan voor nul" donateurs te werven die voor € 10,00 per maand een kind kunnen redden. Het kost veel moeite om geld bij elkaar te krijgen terwijl elders met geld wordt gesmeten en daarvoor als voorbeeld weer even een zijsprong naar het Midden-Oosten.
Iedere afweerraket die Israël afschiet om de raketten vanuit Gaza voortijdig te vernietigen kost per lancering kost totaal 100.000 dollar. En dan te bedenken dat Israël soms twee raketten gelijktijdig afschiet en dat er al honderden raketten vanuit Gaza zijn onderschept. Time Magazine citeerde in 2012 een anonieme functionaris die stelde dat 'Honderdduizend dollar niet veel is voor een huis vol met kinderen'. In Israël geldt dus ook : ,,Wij gaan voor nul”, maar gold dat maar voor álle kinderen in die regio. ,,Het doel heiligt de middelen”, maar één zo’n raket is ook goed voor 10.000 kinderen van “Unicef”. Deze vergelijking slaat natuurlijk nergens op. Net als de opmerking van Vladimir Poetin:,,Als daar geen oorlog was geweest....!