Hond en pot

Bij de bushalte zie ik zowaar een pan half uit een vuilcontainer steken. Een stel dat net komt aanlopen, kijkt vol verbazing naar de pan. Mevrouw vraagt lachend : "Wie loopt er nou met een pan op zak?" Dat was dus ook mijn eerste gedachte. Maar iemand kan net zo goed de pan op straat gevonden en hem hier ingestopt hebben. Wie zal het zeggen? De positivo onder ons zeggen dan : "Nou ja, hij ligt in elk geval niet op straat."  Sprekend over de alsmaar toenemende vervuiling, beklaagt meneer zich over een bewoner, die in de flat waar hij woont een hond zijn behoefte laat doen. "In het trappenhuis en in de hal ligt dagelijks hondenpoep! Kunt u zich dat voorstellen?", zegt hij verontwaardigd. Nou dat kan ik best hoor. Onze Lieve Heer heeft vreemde kostgangers. Een dergelijke situatie troffen we ook in het appartementengebouw in Leiden waar we woonden. Daar was het nog erger. De appartementen waren gestoffeerd. De trappen en hal waren bekleed met vloerbedekking. Dat was wat erg optimistisch. Ook daar liet iemand zijn hond geregeld zijn behoefte doen. Probeer dat maar eens schoon te krijgen. Wat een lucht!
Er waren ook bewoners die volle vuilniszakken van drie hoog in het trappenhuis naar beneden lieten vallen. Nee, zo schoon zijn we echt niet in Holland. We hebben een goede schoonmaakdienst. Maar die vecht steeds meer tegen de tijd in plaats van tegen het vuil.

Ambtenaren verdwijnen

De ambtenaren van 69-4

Als het aan de Tweede Kamer ligt, dan verdwijnen de ambtenaren. Ik bedoel de speciale status die een gewone werknemer tot een ambtenaar maakt. Ik weet nog wel dat in bepaalde advertenties speciale aanbiedingen golden voor ambtenaren. Alsof dat soort betrouwbaarder zou zijn dan gewone mensen.
Zelf ben ik ook ambtenaar geweest, hoor. Om precies te zijn heb ik 18 maanden voor het Ministerie van Defensie gewerkt. Van die tijd krijg ik geen pensioen. We kregen als dienstplichtigen alleen een oprotpremie, waarmee je een nieuw burgerkloffie kon betalen. Dat bedrag was in 1970 zo'n 225 gulden. Dienstplichtigen die ambtenaar werden, kregen naast hun oprotpremie over hun diensttijd wel pensioenopbouw mee. Discriminatie dus. Tijdens mijn loopbaan heb ik ook opdrachten bij (semi)overheidsinstanties gedaan. Ik ben erg geschrokken van de mentaliteit en werksfeer. Brrrr! Ambtenaren zijn ook vaak lastig te ontslaan. Ik dacht dat het kwam omdat er dan iemand binnen die groep aan het werk zou moeten. Maar dat is dus niet zo. Ze worden beschermd door regeltjes, die gewone werknemers niet hebben.
Maar aan alles komt een eind en dus ook aan de ambtenarenstatus. En dat is maar goed ook. Ik heb altijd al gezegd, dat ambtenaren net als gewone mensen behandeld moeten worden. Ik ben benieuwd hoeveel ambtenaren straks hun baan alsnog verliezen.

Voordorp -4-

Op vakantie.

De kinderen tot 8 jaar gingen niet op vakantie. Ook niet naar ouders als je die had. Ik had alleen een vader die zondags kwam. Mijn ouders waren gescheiden. Vandaar dat wij in het kinderhuis Voordorp zaten. Als kind leg je je bij de situatie neer. Je weet niet beter.

De oudere kinderen gingen naar Bilthoven op kamp.  Zo’n vakantie was altijd een hele onderneming.

Stapels dekens en dozen eten gingen mee. In het hoofdgebouw van Voordorp zaten alleen de oudere kinderen vanaf 12 jaar. Toen ik ook in het hoofdgebouw zat met mijn broers mochten wij ook op vakantie mee. In Bilthoven was een baal hooi je matras; hij prikte behoorlijk. Je kreeg één deken, een metalen kroes en bord met je naam erin gegraveerd. Dat gebeurde met een spijker! 
s' Morgens vroeg, om 6 uur,  gingen wij zwemmen. Dan hoefden we ons niet te wassen. Kranen waren er trouwens niet. Speurtochten maken in het bos was erg leuk. Het waas erg fijn weg te zijn van Voordorp. Deze vakanties heb ik 2x mee gemaakt.

Mijn Ziektekostenverzekering

Nee, ik ben niet overgestapt. Allemaal flauwekul. Minder premie betalen is minder vergoed. Zo simpel is dat. Deze week ontving ik een nota. De tekst kwam mij wat simpel over :

"Geachte meneer, Wij hebben nota's verwerkt. Wij ontvangen 71,94 euro van u."

Ik dacht direct : "Huh, speel ik soms met dat zorgverzekeringsbedrijf Monopoly? En heb ik een Kanskaart of zo getrokken??"  Wat een tijd.
Monopoly is trouwens een ouderwets spelletje. Daarin betalen de rijken meer belasting en komen ze ook in de gevangenis.
De ziektekostenpremie stijgt en aan de andere kant krijg ik er alsmaar minder voor terug. Nog even en dan betaal ik een enorm hoge premie, waar niets tegenover staat. En voor al dat niets krijg ik vast ook geregeld zo'n brief, maar dan met de tekst : "Wij ontvangen 933,03 euro van u." En waar ik dan nog het meeste van zal balen, zijn die drie losse centen. Het lijkt de ALDI wel. Grrr!

Ruzies

Uit het lokale nieuws verneem ik dat een lesbisch stel zich weggepest voelt uit hun huis. Er is sprake van een ruzie met omwonenden. De onmin is dermate uit de hand gelopen, dat een aantal bewoners voor de rechter moest verschijnen. Ze kregen een voorwaardelijke boete opgelegd en de bewoners werden gemaand vooral de rust te bewaren.
De burgemeester van Amsterdam, Van der Laan, is boos op National Geographic. De tv zender zendt een programma uit dat laat zien hoe gemakkelijk men in Amsterdam het slachtoffer kan worden van zakkenrollers. Van der Laan vindt dat het tv programma een negatief beeld schetst van zijn stad, ondanks het feit dat de 'slachtoffers' hun gerolde eigendommen terugkrijgen.
Op dezelfde nieuwssite lees ik dat het aantal slachtoffers van zakkenrollers in Amsterdam met een kwart is gestegen . Zouden de acteurs van NG dan toch niet die spullen teruggegeven hebben? Of is het misschien beter indien Van der Laan zijn aandacht verlegd naar de echte boeven?

In Biddinghuizen heeft men geprotesteerd tegen de komende geluidsoverlast, die de uitbreiding van de luchthaven van Lelystad met zich mee zou brengen. Precies boven het dorp bevindt zich een kruispunt voor vliegtuigen die landen en stijgen. Dat punt is inmiddels een beetje verlegd, maar daar neemt men in Biddinghuizen geen genoegen mee.
Ik denk dat het allemaal zal meevallen. Als we in Leiderdorp logees kregen, dan maakten die ons erop attent dat een vliegtuig overvloog. Zelf hoorden we die vogels al lang niet meer. En als we zelf gingen logeren bij een zus van Sonja, hoorden we de eerste dag de treinen, die op nog geen 50 meter voorbij denderden. Maar de tweede dag hoorden we die ook niet meer.
Staatssecretaris Weekers is opgestapt. Het werd tijd, want ik over woog al het Bulgaarse staatsburgerschap aan te vragen. Ik zag geen andere mogelijkheid meer om mijn toeslag te krijgen. 

Politieke gevangene in Amerika

In het grote Amerika zit al jaren lang een politieke gevangene vast. Het betreft een indiaan, de Lakote/Anishibabe Leonard Peltier. Begin jaren 70 vond een schietpartij plaats in het Pine Ridge reservaat. Achteraf bleek het FBI agenten te zijn die het vuur op een aantal indianen openden, zonder zich vooraf bekend te maken. Twee agenten werden gedood, een indiaan werd vermoord.
Na het gebeuren heeft de FBI op allerlei illegale manieren bewijsmateriaal verzameld tegen een lid van de AIM (American Indian Movement), Leonard Peltier. Peltier werd op illegale wijze door de FBI vanuit Canada naar de VS overgebracht. Leonard werd op basis van valse verklaringen in een schijn- cq. politiekproces veroordeeld en zit nu  zijn straf uit. Ondanks het feit dat alle getuigenissen en bewijzen weerlegd zijn (zelfs de rechter kwam na een aantal jaar terug op  zijn oordeel), komt er geen nieuw proces.

Hij werd als AIM voorzitter beschouwd als een lastige luis in de pels van de overheid en een aantal energiemaatschappijen. Peltier verzette zich openlijk tegen de uitbuiting van hun reservaten door energiemaatschappijen. Iets wat weinigen durfden, vanwege de doodsbedreigingen die van de zijde van de betrokken bedrijven werden geuit.  Het openlijk verzet van Leonard werd hem ook zeer kwalijk genomen door de Amerikaanse overheid. Peltier moest hoe dan ook aangepakt worden.
De native Americans staan niet alleen in hun strijd tegen het  onterechte gevangenschap van Peltier. Ze worden gesteund door de Dalai Lama, Amnesty International, International Indian Treaty Council, de VN commissaris voor de rechten van de mens, Aartsbisschop Desmond Tutu, Coretta Scott King, Mikhail Gorbachov, Gloria Steinem, Wilma Mankiller, Robert Redford, en het Europees Parlement. Ook wijlen paus Johannes Paulus II gaf zijn steun. Maar dat is nog steeds niet genoeg om Leonard vrij te krijgen. Ook een Amerikaanse regering onder Obama houdt een louter op racisme genomen besluit overeind. En dat valt mij van met name Obama zwaar tegen.

Voordorp -3-

"Om halfzeven moest je het bed weer uit, je bed opmaken en zorgen dat je om half acht aan tafel zat voor het ontbijt. Ik ging graag naar school, weg van Voordorp. In een groep liepen we dan naar de Kastanjelaan. Ieder naar zijn klaslokaal.

Tussen de middag liepen we weer terug voor het warm eten. Als je je bord niet leeg had kreeg je dat bord eten na schooltijd weer voor je neus. Je mocht niet buiten spelen eer het op was. Ook al lustte je het niet. Zuurkool met hele pepers erin. Brrrr! Ik bleef kauwen. Het buitenspelen vond ik fijn. Ik voelde dan een zekere vrijheid. Maar we werden altijd goed in de gaten gehouden door tante Annie, een leidster. Ze deelde vaak klappen uit. Haar handen zaten behoorlijk los."

Flevo Post in de wind

Na mijn vaste ronde op de woensdag moest ik 's middag toch nog even onverwacht in actie komen. Iemand had een stapeltje exemplaren van de Flevo Post op straat achtergelaten. Bewust of onbewust, dat weet ik niet. Gevolg was wel, dat er complete pagina's van het huis aan huis blad over de Ringdijk waaiden. Al rapend stuitte ik op een stapeltje kranten in een brandgang naast het blok.
Het meeste heb ik kunnen opruimen. Maar de stevige bries won het van mij voor wat betreft een aantal pagina's. Die zullen nu wel bij de rotonde liggen.
Vanmorgen vroeg begon men al met het buiten zetten van de papiercontainers, maar volgens mij en de ophaaldienst is dat wat vroeg. En met de containers is het net als met de schapen. Zodra er één over de dam is....

Fraude in het onderwijs

Weer een school waar gefraudeerd is met examens na diefstal van de opgaven. Er verschijnen steeds meer negatieve berichten over het onderwijs. De kwaliteit holt achteruit en veel leerlingen / studenten vinden frauderen geen probleem. Niet allemaal, gelukkig niet. Anders wist tot op heden niemand iets van de nu bekende fraudegevallen. Sommige scholen geven het diploma weg door de exameneisen naar beneden bij te stellen of op andere manieren de studenten tegemoet te komen. De nieuwe technologie speelt ook een rol in veel fraude gevallen.
Voor zover mij bekend, is het behalen van een verkeersdiploma nog fraudevrij. Maar hoe lang nog?
Toen ik eind jaren 80 naar de Haagse Hogeschool ging, viel mij direct het niveau van het onderwijs op. Ik had me ingesteld op een zware (avond)studie, maar ondanks mijn verouderde grijze massa met verminderd absorptievermogen kon ik heel gemakkelijk meekomen. Ik begreep het geklaag van mijn veel jongere studiegenoten helemaal niet. Maar ja, die hebben niets meegekregen van het ouderwetse, degelijke onderwijs dat ik genoten heb. Zonder herkansingen, met dertien vakken, een docent als baas in de klas en alleen de boorden van je overhemd als extern spiekgeheugen. Wie gaat er nou in overhemd naar school? Wij dus. We volgden dus een degelijke opleiding, zodat we later zelf onze broek konden ophouden. Zonder bretels! Tegenwoordig weet de jeugd niet eens hoe ze hun broek moeten ophouden. Zelfs niet hoe ze een bretels moet vastmaken. Daar zakt mijn broek weer van af.

Jop Fackeldey mag blijven

"....sommige winkeliers zijn nog slimmer dan ik, buurman."

Wethouder Fackeldey (op foto in strak pak) van Lelystad mag van de Gemeenteraad blijven. Jop heeft uitgelegd hoe de telfout is ontstaan, die tot een verkeerde uitslag heeft geleid. Winkeliers hebben namelijk mogen stemmen over het al dan niet oprichten van een stichting om gezamenlijk activiteiten uit te voeren in het centrum van de stad. De stichting betreft een ondernemersfonds dat bedoeld is om de uitstraling, veiligheid en de promotie van het Stadshart te bevorderen. Even ter zijde : Volgens mij zijn dat primair taken van de gemeente en niet van de winkeliers. De gemeente heeft bedacht dat de winkeliers een verplichte bijdrage gaan leveren en dat het door de gemeente geïnde geld terug zou vloeien naar de stichting.  De uitgebrachte stemmen zijn in het stadhuis geteld en toen bleek een meerderheid voor de komst van de stichting te zijn. De gemeente riep "Hoera!", want de komst van de Stichting Ondernemersfonds Groene Carré zou haar veel geld en werk schelen. Maar een aantal winkeliers vertrouwde de uitslag niet. Fackeldey werd verzocht een hertelling van de stemmen te doen. De hertelling gaf aan dat er geen meerderheid was voor het plan. Een telfoutje dus, aldus Fackeldey. De gemeenteraad slikte zijn uitleg, dus Jop mag blijven. De betrokken 350 winkeliers krijgen de reeds geïnde lidmaatschapsgelden terug. Een volgende keer worden onpartijdige tellers ingezet. Let wel : geen deskundige tellers, maar onpartijdige.

De jeugd heeft de toekomst

In het Zeeuwse stadje Hulst is gistermiddag een scholiere van 14 mishandeld door een medeleerlinge. Zoals tegenwoordig te doen gebruikelijk is de laffe agressieve daad digitaal vastgelegd door een aantal medescholieren. Natuurlijk niet als bewijsvoering tegen de dader, maar voor de lol en het internet.
Ze hadden ook als fatsoenlijke medemensen kunnen ingrijpen, maar die gedachte kwam blijkbaar bij de alom aanwezige tieners niet op. Ik sta vaak verbaasd te kijken wat de jeugd tegenwoordig allemaal als humor beschouwd. Van dreig-tweet voor een terroristische aanslag op school tot dit soort zinloos geweld.
In mijn beleving zijn de scholieren die het gebeuren gefilmd en op het www gezet hebben net zo verkeerd bezig als de dader zelf. Ook al die andere scholieren, die ongeïnteresseerd toekeken. Schokkend! Iedereen verdient dus straf. Maar of ze daar iets van zullen leren, is nog maar de vraag.

Pete Seeger

"We shall overcome", is het meest bekende nummer van Pete Seeger die op 94 jarige leeftijd deze week is overleden. Pete was een sociaal bewogen muzikant, die vooral bekendheid kreeg door dit nummer. Hij was fel gekant tegen de onderdrukking van de 'zwarten' in Amerika.
Hij waagde het zelfs om lid te worden van de Communistische partij in dat land. Zijn liedjes vormden een protest tegen de vele misstanden in Amerika. Samen met Woody Guthry (This land is your land) heeft de banjo spelende folksinger pacifistische liedjes geschreven en gezongen. De Amerikaanse overheid vertrouwde het duo niet en liet het scherp volgen door de FBI.
Pete stond ook voor een beter milieu. Dat was al in de jaren zestig zo, toen ik hem leerde kennen.  Hij schreef o.a. ook het nummer Turn! Turn! Turn dat door The Byrds tot een hit werd gemaakt. En niet te vergeten The hammer song (If I had a hammer), dat door Trini Lopez tot hit werd gepromoveerd.  Tot aan zijn dood zat Pete in het maatschappelijk verzet. Hij nam op hoge leeftijd nog deel aan Occupy Wall Street.
Pete is niet meer, maar er zijn nog veel misstanden in Amerika."We shall overcome", zoals ik het in de jaren 60 zelf beleefde :

Bouvier Hannes, poeslief

Onze eerste bouvier was Hannes. Hij kwam medio jaren 80 uit een asiel in Leiden. Daar was Hannes weggehaald door een familielid. Maar na een week was de vriendschap over. Omdat onze vorige hond Asco, een Duitse staande, inmiddels was overleden besloten we ons over Hannes te ontfermen. We konden het niet over ons hart krijgen dat hij teruggestuurd zou worden naar het asiel.
Na een weekendje proefdraaien in Schoonhoven, was de zaak snel bekeken : Hannes had een nieuw gezin gevonden! We namen nog contact op met het asiel om de wijziging door te geven en vroegen gelijk om meer informatie. Hannes heette eigenlijk Hassan. Maar dat vonden wij niet zo'n geslaagde naam voor een hond. Vooral vanwege de aanwezigheid van nogal wat Hassans in Schoonhoven toentertijd. Dus bleef het Hannes. De trouwe boef van 7 jaar was al twee keer in een asiel terechtgekomen. Zijn eerste baas had er geen zin meer in en de tweede ging werken. Dat was alles wat men van de hond wist.

Slapen met Boefie

Hannes bleek goed opgevoed te zijn. De standaard commando's volgde hij gedwee op. Hij was wel erg stil en in zichzelf gekeerd. Maar wat wil je met zo'n geschiedenis. Al snel bleek dat Hannes een paar trauma's had opgelopen. Hij durfde niet alleen te zijn en liep de hele dag achter vooral Sonja aan te sjokken. Het was zo erg met hem, dat zelfs de deur van het toilet niet dicht mocht. Hannes was bang voor witte bestelwagens en bossen of groepjes bomen. Met z'n allen in de auto op stap vond ie ook erg naar. Maar met minder gezinsleden, was het geen probleem.
Hannes was de eerste en laatste hond die op onze slaapkamer heeft geslapen. Beneden in de keuken vond ie een ramp. De hele dag sjokte hij achter Sonja aan. En als ze ging zitten, ging Hannes op haar voeten liggen. Dan kon ie voelen wanneer ze weer opstond. Pas 's avonds in de slaapkamer waar zijn mand was neergezet, kwam ie tot rust. Zodra Sonja in bed kroop, viel Hannes met een diepe zucht in slaap.

Met een Duitse kat

We hadden in die tijd ook een poes in huis, die Boefie heette. Haar aanwezigheid was voor Hannes geen enkel probleem. In korte tijd konden de twee goed met elkaar overweg. Hannes kon trouwens ook met andere katten overweg, wat tijdens vakanties en andere uitstapjes bleek. Het lukte Sonja om met veel geduld en aandacht Hannes losser te maken. We konden steeds meer merken dat hij het naar de zin had. En net toen die fase aanbrak, kreeg Hannes prostaatkanker. We hebben van alles geprobeerd. We zijn zelfs naar Utrecht geweest voor een second opinion. Maar helaas was Hannes niet meer te redden. We hebben nog geen drie jaar van elkaar kunnen genieten, toen we afscheid moesten nemen van onze Hannes. Dat was wel wat zuur, maar we troostten ons met de gedachte dat Hannes toch een leuke tijd heeft gehad. Hannes heeft ook onze ogen geopend voor het ras.  De bouvier is een prachtige gezinshond.

Voordorp -2-

"Mijn oudste broer werd over geplaatst naar het hoofdgebouw toen hij 8 jaar was. Dat was niet leuk. Korte tijd later werden mijn jongste broertje en ik ook overgeplaatst.  We kwamen in een grote groep terecht in een huiskamer met 2 leidsters. De kinderen verschilden in leeftijd van elkaar. De meisjes en jongens sliepen apart op een slaapzaal. Er werd geen onderscheid gemaakt in leeftijd. Om 7 uur ’s avonds moesten we allemaal naar bed. We luisterden eerst naar de radio naar 'Kleutertje luister'. Soms werd er voorgelezen uit “Bruintje Beer”. Maar alleen in het weekend. Dat waren strips uit een dagblad.

Daarna moesten we gaan slapen en niet meer praten.Maar o wee als je toch stiekem praatte en je betrapt werd. Dan was het op je blote voeten de gang op en bij de kapstok gaan staan. Dat is mij wel eens overkomen. Je mocht ook niet meer uit bed als je er eenmaal in lag. Zelfs al moest je plassen. Pas als een leidster haar ronde deed, mocht dat. Maar die kwam pas om 22.00 uur. En lagen je kleren niet netjes op de stoel dan kon je ook de gang op, of schoenen poetsen die op de gang stonden voor de andere dag.

Luidruchtige bedelaar

Ingezonden.

Terwijl ik in de fietsenstalling de inhoud van de boodschappenkar overhevelde in mijn twee ruime fietstassen zat op het zadel van een fiets, amper op twee meter afstand van mij, een kauwtje luidruchtig mijn aandacht te trekken met een keihard ,,Ka, ka!, ka!" dat bijna pijn deed aan mijn oren. Waarschijnlijk was het een van de kauwtjes die ik thuis de toegang tot de pindapot in de tuin heb ontzegd door het aanbrengen van een hangend stokje, op enige afstand van het huisje, en een paar dwarrelende touwtjes waardoor ze er niet meer bij konden komen (dacht ik!). Mogelijk kwam hij mij daarvoor nog even de huid vol schelden. Of, ......en dat kan ook zomaar; mij keihard uitlachen!
De kauwtjes hebben ondertussen n.l. iets bedacht om, juist dankzij mijn versperring, alsnog bij de pindapot te kunnen komen. Werkelijk héél slim (petje af) en dat ze mij daarmee voor joker zetten moet ik maar voor lief nemen. We hebben al een paar potten extra aangeschaft. ,,Ká, ká, ká!”. ,,Já, já, já, ik hoor je wel! ”. Eigenlijk een prachtvogel, en zo dichtbij. Een dame tegenover mij in de fietsenstalling hielp me uit de droom met: ,,Nee hoor, deze herriemaker zit hier bijna elke dag te bedelen naar iets eetbaars". Tja, 'een vliegende kraai vangt altijd wat'. En ook: opgeruimd staat netjes, rond de vuilnisbakken. Behalve natuurlijk die lege puntzakjes, gedachteloos weggegooid door een andere 'vogel'.

Jihad strijders

Gisteren zag ik een documentaire over een Nederlandse Jihad strijder in Syrië. Ik moet eerlijkheidshalve toegeven, dat ik begrip kon opbrengen voor zijn motivatie. Immers, ik verbaas me ook nog steeds dat de hele wereld lijdzaam toekijkt, terwijl daar dagelijks burgers worden afgeslacht.
De term Jihad-strijder heeft een negatieve lading. Hij is verbonden met geloofsfanatici, zelfmoordcommando's, die met springstoffen op het lijf een volle bus, drukke markt of zelfs een bruiloft een explosief bezoekje brengen.
De Nederlandse strijder was een welbespraakt iemand, die in het Nederlandse leger heeft gediend. Gekleed in het vaderlandse militaire kloffie bracht hij de opgedane kennis op het gebied van wapengebruik nu over op andere vrijwillige strijders. Hij vond het niet nodig zijn gezicht te bedekken en kwam zelfs sympathiek over. Kortom, ik kreeg de indruk dat deze man heel erg begaan is met het lot van de Syrische burgers.
Hoewel hij in vreemde dienst strijdt, wordt zijn Nederlandse nationaliteit niet afgenomen. Zoiets las ik een paar keer in het nieuws. En dat is volgens mij niet conform de regels. Overigens is deze strijder niet van plan ooit terug te keren naar Nederland. Als dat zo is, dan is dat een hele geruststelling voor hen die hem zowel vertrouwen als wantrouwen.

Oost Indisch koken

Naast de bekende doofheid bestaat ook het Oost Indisch koken. Ik ben de gelukkige eigenaar van een drietal zeer oude kookboekjes uit het verre Indië. Ze dateren van beginjaren 1900. Overblijfselen uit de nalatenschap van mijn voormalig keukenprinses : mamma.
Het is voor mij, die geen Maleis kent, soms lastig de ingrediënten en de bereiding te begrijpen. Maar in een paar boekjes bevindt zich gelukkig ook een vertaallijstje. In een van de boekjes zit ook een tabel, die de gewichten omrekent naar voor mij begrijpbare eenheden.
Om een indruk te krijgen van de schrijfwijze volgt hier een voorbeeld van het bereiden van nasi goreng met kip. Ik zou zeggen : succes en eet smakelijk!

Voordorp -1-

In mijn geboorteplaats Leiderdorp,  stond langs de Rijn twee statige gebouwen. Ik kende het grootste gebouw als 'Voordorp', een Kinderhuis. In het andere, rechts van het hoofdgebouw woonde de directeur, zo had ik begrepen. Naar aanleiding van een berichtje over Voordorp op mijn eerste blog, stuurde een voormalige bewoonster van Voordorp mij haar ervaringen. Ik mocht ze publiceren van de schrijfster. Ik heb in deze herpublicatie de namen gewijzigd in fictieve. Het betreft een 5 tal berichten met foto's. De schrijfster zag ik vele jaren later in een tv programma.

Kinderhuis Voordorp

"Na de echtscheiding van mijn ouders, werd ik in 1951 met mijn drie broers in ‘De Kleine Villa’ geplaatst. De villa was een onderdeel van Kinderhuis Voordorp. Het was gelegen op het terrein rechts naast het hoofdgebouw. In eerste instantie werden wij, 3 kinderen uit één gezin, bij elkaar geplaatst in de villa. Achter en voor het huis bevonden zich een grote tuin met speelplaats. Achter de villa was ook nog een groentetuin.

Het huis had een eigen ingang, beneden twee slaapkamers, een woonkamer en woonkeuken. In een grote hal hingen kapstokken, die genummerd waren. Kinderen kregen allemaal een nummer. Ik kreeg nummer 4, dat ook in mijn kleren kwam te staan. Boven waren nog twee slaapkamers, de badkamer en een balkon. Er was ook nog een zolder. Als we kleren nodig hadden, dan werden we meegenomen naar die zolder. Daar lag kleding, die andere kinderen te klein was geworden.

De eerste dag het was mooi weer en we mochten op een wip spelen in de voortuin van de Villa. We waren ons er niet van bewust, dat we daar zouden blijven.

We voelden aandacht, die we thuis gemist hadden. Ik accepteerde dat onze vader weer weg ging. In zo’n grote groep voelden we ons niet in de steek gelaten.

We konden ons snel aanpassen, want heimwee kenden we niet. We waren daar misschien nog te jong voor : Leo was 3, ik was 5 en Joep was 6 jaar.

Zondags kwam onze vader op bezoek. Dan gingen wij  wandelen buiten het terrein."

Anti inbraak

Tik, tik, tik, open...

Mevrouw is bang dat er ingebroken wordt. Ze had gezien, dat een schuurdeur drie scharnieren had die nogal opvielen. Ze staken uit aan de buitenkant en de scharnierpennen konden zodoende gemakkelijk verwijderd worden.
De deur was helaas niet voorzien van dievenklauwen. Na verwijdering van de pennen - een eenvoudig klusje-, kunnen onverlaten de deur zo uit het kozijn lichten. Ondanks dat de deur op slot zit. Dat had mevrouw dus heel goed gezien.
Dus hulpvaardige, handige Willem (zonder waterpomptang) werd vriendelijk gevraagd daar iets aan te doen.
Samen hebben we dievenklauwen gekocht. Er zijn verschillende uitvoeringen van. Een pen met schroefdraad is de meest eenvoudige. Van beide scharnierbladen wordt een schroef verwijderd. In het ene gat wordt de pen gedraaid en het tegenover liggende gat wordt uitgeboord, zodat de pen erin valt als de deur gesloten wordt. Natuurlijk moeten de beide schroefgaten in de scharnier wel precies tegenover elkaar liggen. Dus vooraf even controleren.
Dan zijn er dievenklauwen. Een pen en een ring, waar de pen na montage invalt. En tot slot zijn er ook scharnieren te koop met ingebouwde dievenklauwen.
Mevrouw koos voor de tweede optie : een pen met met ring. Bij de verpakking waar twee sets in zitten, zit een keurige handleiding. In echt Hollands! Ja, dat schort er ook wel eens aan. Dan krijg je een halfbakken vertaling uit het Chinees of Koreaans. En voor je het weet heb je het spul met raar gereedschap op een heel vreemde manier en plaats gemonteerd! Hahaha!
Sorry, ik liet me even gaan. De pen heb ik in de deur geplaatst, de ring in het kozijn. In dit geval met respectievelijk speedboor 10 en 17. Geheel volgens de voorschriften.
De beveiliging levert een vertraging op bij inbraak. En dat vindt het crimineel volk niet zo geslaagd. Maar als ze per se de scootmobiel willen hebben, dan krijgen ze hem toch wel. De nood in Oost Europa is erg hoog.
Maar dat heb ik haar maar niet gezegd, want mevrouw is erg tevreden en haar hartje klopt een stuk rustiger.

Boven de wet?

Ook de politie gaat geregeld in de fout. In veel gevallen wordt daar een draai aangegeven, zodat er sprake is van een zogenaamde toegestane overtreding. Als met men zwaailicht en sirene door rood rijd, dan kan ik me daar iets bij voorstellen. Zonder die alarmbellen worden dergelijke overtredingen afgedaan met : het betrof een stille klus. Iets wat nauwelijks te controleren valt. Hoewel, één keer is een paar agenten daarvoor berispt. Het tweetal reed steevast tussen 12 en kwart over 12 met flink lawaai en hoge snelheid door rood. Na een klacht van omwonenden kon het tweetal niet aantonen, dat ze met een dringende oproep bezig waren. Maar dat is een uitzondering.
Soms zie ik twee agenten op de fiets patrouilleren in een winkelcentrum. Het betreft een voetgangersgebied. Waarom zij dan wel op de fiets daar mogen rijden, is mij een raadsel. Er is immers niets bijzonders aan de hand, wat hen op dat moment boven de wet stelt? Soms kachelt er zelfs een politiewagen in zo'n gebied. Helemaal nergens voor nodig.
Er zijn meer voorbeelden te noemen, waarin ik vraagtekens zet achter de handelwijze van bepaalde handhavers.
Maar ik begin er maar niet aan, me daarover te beklagen. Er zijn andere zaken, die het hart van de stad niet bepaald aantrekkelijk maken.

Gratis parkeren, meer omzet?

In een ultieme(?) poging om meer winkelend publiek te trekken, heeft de gemeente Lelystad besloten om op koopavonden gratis parkeren in te voeren. Ik ben bang dat de maatregel geen zoden aan de dijk zal zetten.
Het gaat niet zo goed met de middenstand hier in Lelystad. Logisch, want de kosten zijn torenhoog en blijven stijgen. Daar tegenover staat het internet en veranderingen in het koopgedrag van consumenten.
De Hanzelijn vervoert aanzienlijk minder publiek, dan verwacht of gehoopt was. Van een regionale functie van het stadscentrum is helemaal geen sprake.
Zelf heb ik altijd wat moeite gehad met de commerciële uitspraken rond stadsvernieuwing, vooral als het om winkels e.d. gaat. Volgens mij zijn ze louter bedoeld om ondernemers te lokken, zodat de dure panden gevuld worden. En als ze er eenmaal zitten, blijkt alles tegen te  vallen. Vooral de verwachte omzet.
Als ondernemer wordt men ook geacht verplicht mee te betalen aan bepaalde activiteiten. Ook wanneer je die zelf niet zit zitten of noodzakelijk acht. Volgens mij zijn dat eerder nog meer kosten en geen investeringen. Want hoe zeker is het verwachte rendement ervan?
Aan de andere kant jaagt men het winkelend publiek dat op de fiets komt weg. Ik vraag me vaak af : "Lelystad, wat wil je eigenlijk?"

Oma aan de tablet

Ze wil zo graag het internet op. Ze is erg geïnteresseerd in haar afkomst en weet dat ze via het www contact kan maken met de buitenwereld. Niet dat ze een huismus is hoor, want ze gaat nog geregeld op stap. Ze bezoekt Pasars, kumpulans en andere bijeenkomsten met een oosters tintje. Haar dochter vindt haar plan helemaal niets voor haar. Een typisch voorbeeld van iemand afstoppen om te laten afstompen. Maar oma is een doorzetter. Ze heeft zich in een aantal winkels laten informeren over een tablet. En ze heeft gekeken naar de mogelijkheid om haar huidige tv- en telefoonaansluiting uit te breiden met internet.
Toen ik haar vanmorgen een bakje zelf gemaakte bruine bonensoep bracht, vroeg ze me of ik haar verder op weg wilde helpen.
Oma is de tachtig al gepasseerd, is helder van geest en heeft in het recent verleden al computerlessen gevolgd. Ze heeft een oude pc op zolder staan, maar dat ding bleek te oud om weer ingezet te worden. Voor mij een nieuwe klant dus, die even op weg geholpen moet worden.
Als ik weer afscheid neem aan de voordeur, zie ik dat haar tuintje bezaaid is met kattenpoep. Afgelopen herfst heeft ze het laten opknappen en de aarde vervangen door grijze grindkorrels. Ze hoopte op die manier van de kattenpoep af te raken. Ik bied haar aan de boel eens op te schonen en iets tegen de kattenterreur te doen. Het schijnt dat de geur van knoflook een probaat middel is.

Total loss of... ? -3-

Naar aanleiding van onze afwijzende reactie heeft de tegenpartij zijn aanbod iets verhoogd. Buiten de verzekeringmaatschappij om. Hij omkleedt het bedrag met een in mijn ogen inconsistent verhaal, waarin hij weer beweert dat op Marktplaats -ik weet niet van meneer heeft met die site- legio goedkoop aanbod is van Vivacity's. Hij vindt het schadebedrag aan de hoge kant.
Zoals gezegd is de scooter in geparkeerde stand aangereden, omgevallen en een stukje over de straat geschoven.
Ik heb het schaderapport zelf ook even gecontroleerd. We hebben ten tijde van de winkel Superbikes aardig wat van die rapporten zelf moeten opstellen. Een leuk klusje, omdat ook alle kappen aan de binnenkant gecontroleerd moeten worden. Daar bevinden zich immers de bevestigingspunten.
Ik zag dat de (glij)schade op het hitte schild van de uitlaat en de rechter zijspiegel niet vermeld waren. Maar dat vond ik niet direct een punt, omdat de schade beperkt was.
Omdat we er vanuit gegaan zijn, dat de scooter total loss verklaard zou worden, hebben we de dagwaarde opgevraagd, vermeerderd met de kosten van het schaderapport (opgemaakt op verzoek van de tegenpartij)als vergoeding bij de tegenpartij aangegeven. De dagwaarde bepalen doet men met behulp van een formule waarin de afschrijving per maand als vastgegeven is opgenomen. Een dergelijke aanpak hanteert de verzekering namelijk ook vaak. Dat bedrag (dagwaarde plus kosten schaderapport) is aanzienlijk hoger, dan hetgeen ons aangeboden is. Op grond daarvan hebben we hem verzocht de kwestie gewoon via zijn verzekering te laten afhandelen. Liever dat, dan op zo'n knullige manier waarin Marktplaats in een rekenformule is opgenomen. 

Liefdesverdriet - Think it over

Muziek vaak past bij je stemming. Dat schreef een voormalig klasgenoot mij. Ze put er net als ik troost, dankbaarheid en vreugde uit. Wat is er fijner dan naar een lekker bluesnummer te luisteren als je je neerslachtig voelt. Of een opgewekt nummer om jezelf op te peppen? Er zijn componisten die het vak verstaan om de tekst en de muzikale begeleiding als één geheel te brengen. Dat zijn voor mij de beste nummers.
En als er dan ook nog mooie beelden aan toegevoegd zijn, is het helemaal top. Voor hen die met liefdesverdriet worstelen :

Gezellig koffieleuten

In het pittoreske stadje Schoonhoven, met haar grote sociale controle, werd Sonja geacht mee te doen aan allerlei huishoudelijke straatactiviteiten. Zo moest ze samen met bepaalde bewoonsters van de straat gedurende exact dezelfde tijd de slaapkamers luchten, het beddengoed uit het raam hangen en de grote schoonmaak doen. Daar werd dagelijks secuur op gecontroleerd door de dames. Ik ben nog even in de bres gesprongen voor haar, toen ze vragen gesteld kreeg over de voorjaarsschoonmaak. Ik zei beleefd : "Dames, mijn vrouw spaart geen jaar lang vuil op, ze maakt elke dag goed schoon." Maar dat werd mij niet in dank afgenomen.
Toen ze over een eigen autootje beschikte kreeg Sonja vrij snel te horen, dat ze met een paar vrouwelijke buurtgenoten elke woensdag even in Gouda boodschappen moest gaan doen. Toen Sonja op haar beurt zei, dat ze liever zelf wilde bepalen wanneer en wie er mee kon, was de boot aan.
Op de donderdagochtend was het de bedoeling om steevast met een groepje aan de koffie te gaan. Lekker kleppen over van alles en iedereen. Vooral over de laatsten. Maar o wee als iemand niet kwam, dan was de boot weer aan. Zelfs als daar een valide reden voor was opgegeven.
Tijdens die quasi gezellige koffie-uurtjes, werd flink geroddeld. Ook over de deelneemsters. En dan weet je dat je zelf ook aan de beurt komt. Natuurlijk pas als je niet bent komen opdagen of net weer op weg bent naar huis. Nee, dan maar geen koffie en gewoon jezelf blijven. Maar dat werd haar helemaal niet in dank afgenomen. Dus werd ze als lid oneervol geroyeerd. We hebben dat met koffie en gebak gezellig gevierd.

Ouder worden

Sommigen zeggen dat ik in een nieuwe levensfase ben beland. Ik ben dan weliswaar AOW'er geworden, maar om dan te spreken over een nieuwe levensfase. Vijfenzestig is voor mij een getal. Meer niet. Veel mensen gaan zich naar hun leeftijd gedragen. Je kent vast wel de opmerking : "Dat doe je toch niet op jouw leeftijd!" Dat komt mij zo benauwd, haast bekrompen over.
Niet dat ik mijn broek op halfzeven draag of mijn bretels laat hangen. Nee, dat niet. En ik hou ook niet van rap muziek en mijn mobieltje ligt in een la. Maar ik gedraag me niet als een ouder iemand. Dus met bingo en klaverjassen ben je bij mij echt aan het verkeerde adres. Liever bungeejumping of parachutespringen. Zeuren over mijn ouder worden doe ik al helemaal niet. Ik beschouw het als een privilege, dat niet iedereen krijgt. En soms heb ik er moeite mee. Dan vraag ik me af : Waarom ik wel en die anderen niet?

Dubbele agenda's en de wet

Twee keer ben ik slachtoffer geworden van directies met dubbele agenda's. In beide gevallen was ik verantwoordelijk voor de Informatievoorziening van de betreffende organisaties. In beide gevallen was er sprake van een chaos, ergernis en hoge kosten op het gebied van ICT. Dus ging ik de boel stroomlijnen en zette de IV in hoog tempo weer op de rails tegen acceptabele operationele kosten.
Toen die klussen geklaard waren, ging ik over op het invoeren c.q. stroomlijnen van de managementinformatie, zodat het strategisch en operationeel management beslissingen kon nemen en kon bijsturen.
Toen bijna alles weer liep zoals het behoort, kwamen in beide situaties de directies met een lelijke aap uit de mouw : de IT werd uitbesteed en dus werd ik ontslagen.
Zo is het achteraf gezien gegaan.
In werkelijkheid ging het anders. Ik kreeg onverwacht een ontslagbrief. In een geval vanwege wanprestatie en het andere werd ik beschuldigd van fraude. Ja, ja, het kon niet op. Daarna begon men ook nog met modder te gooien. Pas tijdens de rechtszaken bleek de ware reden : de automatisering werd uitbesteed. In feite had ik dus het vuile werk opgeknapt, zodat men bij de uitbesteding een goede prijs kon bedingen. Die constatering werkte weliswaar in mijn voordeel, maar leuk is anders.
In de werksituaties erna, was ik een paar keer het slachtoffer van het afspiegelingssysteem. Als relatief nieuwe medewerker stond ik twee keer bovenaan de lijst voor ontslag in verband met reorganisaties. Dus dat schoot niet op. Het viel me toen ook op, dat collega's met een veel lagere opleiding en die beduidend minder goed presteerden voor hetzelfde salaris, wel mochten blijven. Maar ja, die behoorden tot het vast meubilair en waren freewheelend op weg naar hun pensioen. In een geval werd dat ook toegegeven. Men moest zich houden aan de wetgeving, aldus de verklaring. Maar of dat nou zo goed was voor het bedrijf?

Opstaan tegen kanker

Sorry, maar ik ben  ook dit jaar blijven zitten. Ik hoefde gelukkig niet op te staan om tegen die nare ziekte te vechten. Ik ben flink gehavend uit de strijd gekomen. De ziekte alleen al is afgrijslijk. Als mantelzorger had ik het dan weliswaar zwaar, mijn broertje had het nog zwaarder. Met zijn zwakke lijf en geest moest hij het niet alleen opnemen tegen de kanker. Hij moest ook geregeld het gevecht met de duivel aangaan. En gevochten hebben we, maar de kanker won. Ik verloor mijn broertje, mijn broertje verloor zijn nog jonge leven.
Zodra ik het woord kanker lees of hoor, krijg ik weer een naar gevoel. Dus ik ga de ellende niet opzoeken. Het standaard gebruik van die nare ziekte en het gebruik in scheldpartijen doet me erg veel pijn. Daarom mijd ik een stad als Den Haag.

Ik heb erg veel moeite met het feit dat ons land miljarden euro's aan andere landen of financiële instellingen weggeeft, die wanprestaties hebben neergezet door niet te vechten. En dat men voor de bestrijding van kanker in ons land nog de deuren langsgaat. Misschien is dat financiële gedoe op hoog niveau ook een vorm van kanker, waar de hele maatschappij last van heeft. Maar er is hoop. Kanker kan ook genezen worden.

Ni hao!

In China heeft de overheid een groot aantal websites geblokkeerd. Het betreft veelal sites van kranten, die gedetailleerd verhalen over de corruptie in het land. Niet dat het land corruptievrij zou zijn, want elke Chinees weet dat het niet zo is. Nee, in dit geval worden de veelplegers met naam en toenaam genoemd en betreft het Chinezen die in de partijtop van de Communistische Partij  en de regering van het land familie hebben zitten. Ze sluizen veel geld weg naar het buitenland. Ze worden de Rode Adel genoemd en worden beschermd door hun familieleden, de topfunctionarissen.
Volgens mij heb ik geen lezers in China, dus zal mijn blog niet geblokkeerd gaan worden. Vooral omdat ik niet de namen noem van de betrokken zwagers, schoondochters, neven en nichten van de partijbonzen. Een van hen heet Wang Jingjing (of is het Wan Pingping?), een kleindochter van een voormalig vice president van de partij. Het doet me allemaal denken aan het boekje Animal Farm van George Orwell, dat ik ooit heb moeten lezen op de Mulo. Dat ging over het communisme, waarin bepaalde varkens zekere voorrechten genoten.

PC kwakzalvers

Succes ermee!

Vanmorgen was het weer zover. Ik heb een tijdje geleden een ouder iemand aan een pc geholpen. De pc met Windows 7 heb ik keurig gebruiksklaar gemaakt voor de nieuwe gebruiker. Het wachten was op de aansluiting op het glasvezel. Die is inmiddels ook gerealiseerd. Dus ik besloot weer even een kijkje te gaan nemen. De glasvezelboer heeft alles keurig aangesloten. Hij heeft net als ik zijn best gedaan.

Toen de pc vanmorgen in mijn bijzijn werd aangezet door de nieuwbakken pc gebruiker, viel me direct al een paar dingen op. De standaard beveiliging (MS Security) was uitgeschakeld. Een alternatief wordt niet opgestart. De naam van de gebruiker was helemaal verkeerd gespeld. Slordig wanneer de gebruiker je daarvoor juist zijn visitekaartje heeft gegeven. De Firefox browser was vervangen door IE, dat als startpagina een MSN scherm toont. Iets waar deze gebruiker totaal niets mee van doen heeft. De startpagina van het AD, dat meneer graag leest, was verdwenen.
Er waren ook 2 speakers aangesloten, maar de firmware ontbrak. En daarmee dus ook het geluid.
Kortom, het eenvoudige standaard geheel was verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een ondoorzichtig, halfbakken oplossing. Meneer was er niet blij mee. Hoe kon dit gebeuren?
Toen meneer een buurtgenoot vertelde over zijn pc en dat hij nog iets wilde laten veranderen, schoof deze zijn zoon naar voren. Zoonlief werd aangeprezen met de opmerking : "Hij heeft erg veel verstand van computers!" Als ik zoiets hoor, krijg ik acuut last van buikloop. Maar als leek geloof je dat.
Maar het was ook wel weer een les. Het betrof weer zo'n jonge pc kwakzalver, die deed alsof ie een professionele MCSE'er is. En vervolgens de boel flink overhoop heeft gehaald. Ik heb zo'n bloedhekel aan dat gedrag. Helemaal als ze een beginnend gebruiker in verwarring achterlaten en zelf met een voldaan gevoel weer de deur uitstappen.
De gebruiker gaat komende maand op computerles. Hij is zo slim om de docent te vragen even bij hem langs te komen, om mijn/ons lijstje met klachten af te handelen.  Ik begin er niet aan, want ik heb er geen verstand van.

Total loss, of...? -2-

De werkgever van degene die verantwoordelijk is voor de schade aan de scooter, heeft in een gesprekje wat rare dingen gezegd. Op de eerste plaats trok hij het schaderapport in twijfel. Dat zullen ze hem bij de scooterzaak niet in dank afnemen, maar dat is dan weer een ander probleem. Daarnaast zei hij dat de scooter vaker was gevallen. Even voor de duidelijkheid : meneer is geen ter zake deskundige. Komt bij dat we tamelijk zuinig zijn op onze spullen en ik nogal een poetser ben. En als klap op de vuurpijl bood hij 250 euro aan als schadevergoeding. Nb. het totale schadebedrag is rond de 675 euro! Als we de reeds gemaakte kosten ad 50 euro daar vanaf trekken, rest 200 euro. Zijn aanbod is gebaseerd op de advertenties op Marktplaats, zo lichtte hij toe. Hij vond dat de scooter maar 200 euro waard is. Of anders gezegd : Marktplaats is de graadmeter om de dagwaarde van iets te bepalen.
Natuurlijk gaan we met al dit geleuter niet akkoord. We begrijpen dat hij zaken wil doen buiten zijn verzekering om, maar in dit geval laten we liever zijn verzekeringsmaatschappij een uitspraak doen. Als ie verzekerd is....

Op z'n Engels

Voor een gewone Hollandse winkel....

Straffen met respect

Volgens mijn boeddhistische spreukenscheurkalender, moet ik ook de grootste crimineel met respect behandelen. Best wel lastig als ik iemand op heterdaad zou betrappen als ie net met mijn CBX er vandoor wil gaan. Helemaal als ik heel toevallig een eind hout in mijn handen zou hebben.
Ik betrap mezelf erop, dat ik gevoelig ben voor bepaalde achtergrond informatie over de persoon in kwestie. Als ik lees of hoor dat iemand doodgeschoten is, dan vind ik dat heel erg. Maar het niveau van mijn medeleven keldert hard, als ik hoor dat het gaat om een afrekening in het criminele circuit. Dan lijkt het mij minder erg. Bijna goed zelfs.
Net zoals toen die Amerikaan een halfuur worstelde tegen de dood tijdens zijn executie. Dat vond ik heel erg. Dat is mens onterend, dacht ik. Maar toen ik hoorde waarom hij ter dood was veroordeeld -hij had een zwangere vrouw verkracht en daarna vermoord- betrapte ik me op een 'eigen schuld, dikke bult' gedachte. Want die misdaad vind ik vele malen erger.
Het met respect omgaan met lastpakken vind ik dus moeilijk. Vooral wanneer het mijn emoties raakt. Aan de andere kant heb ik vaak medelijden met dergelijke figuren. Misdaad en straf. Maar het laatste wel met respect.

Mijn Fiat 128

Een maandje nadat ik geslaagd was voor het rijbewijs BE (A had ik al), wandelde ik de showroom van Fiat dealer Huisman in Leiden binnen. Ik had mijn zinnen gezet op een Fiat 128. Een voor die tijd sportief ogende auto, waar ik wel mee voor de dag durfde te komen. Oké, het model had ook wel iets. Zo tekende ik als kind mijn eerste auto; hoekig. 😀 De auto was bijna drie jaar jong en had nog geen 40.000 km op de teller. Ik kreeg een jaar Bovag garantie erbij. Ik moest wel even 3.500 gulden neertellen. Twee keer mijn maandloon in die tijd (1972).
Ik herinner me nog dat het een bijzonder ervaring was, toen ik de eerste keer alleen in die Fiat reed. In Leiden tijdens de spits. Best wel spannend in een mij onbekende auto.
De bijna 1200 cc motor dreef de voorwielen aan, wat ik als sportief ervoer. Het onderhoud deed ik zelf, dankzij mijn vriend wiens vader een garagebedrijf runde. Op de zaterdagen stond de Fiat daar geregeld op de brug. Met hulp van mijn vriend en de adviezen van de aanwezige monteurs werkte ik aan de Fiat. Als ik de auto een onderhoudsbeurt had gegeven, was enkel het goed afstellen van de ontsteking nog nodig. Ik reed dan brutaal naar de Fiat dealer en zei daar dat ik de motor niet echt fijn vond ronddraaien. De monteur was hooguit 5 minuten bezig om met een stroboscooplamp de ontsteking juist te krijgen. Het kostte me meestal niets. Later kocht ik zelf zo'n lamp. De meeste onderdelen kocht ik in Den Haag, waar ik toen werkte. Daar was een winkel -Auto Italia- die onderdelen verkocht voor Italiaanse auto's. Niet alleen originele maar ook imitatie. Ik leerde als snel dat de namaak koppelingskabel snel ging rafelen. De originele niet.
Er moesten spatlappen op de Fiat(verplicht) en ik monteerde mistlampen. Natuurlijk met hoesjes erop. Achterop monteerde ik ook een mistlamp. Een grote ronde met rood glas in een verchroomd huis. Natuurlijk met gebruik van relais. In het begin had ik een losse cassetterecorder in de auto liggen! Maar al snel kwam een mono radiootje in de stuurhut met een speaker op de hoedenplank. Het benodigde middenconsole had ik kant en klaar gekocht in Den Haag.

Op de motorkap kwamen pikzwarte kapjes die de ventilatieroosters afdekten tegen inkomend water en onder het blok een carterbeschermer. Dat ding heeft me een keer behoed voor ernstige schade, toen ik per ongeluk over een flinke kei reed. Die lag verscholen onder het gras langs de Zijl, waar ik wilde gaan vissen. Op de achterruit heb ik nog de verwarming geplakt. Wat een rot klusje!
Ik heb een keer een gebroken distributieriem gehad. Maar wonderwel zonder verdere schade! De koppelingsplaten heb ik een keer laten vervangen. Voor die klus moest het blok er even uitgetild worden. En daar had ik geen ervaring mee. In die Fiat had ik ook mijn eerste, laat ik het zo noemen, romantische ervaringen met Sonja. Ik vond de vering toen opeens wat slap en dacht nog even aan dubbel glas tegen het beslaan van de ruiten.😅
De Fiat heeft me nooit in de steek gelaten. De Italiaan startte bijna altijd probleemloos. Ook als ie ergens ander had overnacht. Behalve wanneer hij in Anna Paulowna had overnacht. Dan vertikte de Fiat om aan te slaan. Maar dat mocht de pret niet drukken. Ik was weg van de Fiat. Een speciaal kastje met elektronica zorgde voor beter vonken van de bougies. De roestduivel was zelfs smoorverliefd op de Italiaan. Vooral onder de sierlijsten van de ramen.
Met een kilometerstand van bijna 130.000 heb ik ruim drie jaar later de 128 voor 1.250 gulden van de hand gedaan. Een rasechte Hagenees was er dolgelukkig mee.

Wat een zwerfvuil!

Ook tijdens mijn fietstochten kan ik het soms niet laten. Zoals vanmiddag toen we midden in een doodstil landschap even de benen strekten. We hadden plaatsgenomen op een hoge bult, waar een bank was geplaatst. We bevonden ons in de zogenaamde Hanzestrook, waar de spoorlijn gelegen is.
Op die bult was te zien dat daar een vuurtje gestookt was. Lijkt me heel gezellig, dat wel. Alleen jammer dat er twee oranje netjes waren achtergelaten. Daar had het hout in gezeten, dat op veel plaatsen zo wordt aangeboden. De lege blikjes en chipszak lagen er ook nog. Voor de rest was het daar schoon en mooi. Tja, dan moet ik die paar stukken zwerfvuil toch even opruimen.
Fietsend langs de Hanzeweg vanaf Kampen richting Dronten, zag ik erg veel afval in de berm liggen. Veel verpakkingsmaterialen zijn afkomstig van de McDonald's en de Aldi. Beide zaken zijn net buiten Kampen bij de toerit naar de N50 gevestigd. Veel bruine Mac zakken waarvan de inhoud er vaak los bijligt. I'm not lovin' it!
Aan het afvalspoor is af te lezen hoe lang het duurt om de gekochte etenswaar te nuttigen. Ik zag ook veel materiaal dat van aanhangwagens afkomstig is. Zoals (delen van) dekzeilen, grote stukken plastic, stukken touw enz. Erg jammer.

Mijn rijexamen

In het jaar 1973 besloot ik toch maar ook het autorijbewijs te gaan halen. Ik kreeg les in een Opel Kadett. De auto had zo'n lange zwabberende versnellingspook. Maar dat mocht de pret niet drukken. Ik had een uitstekende rijinstructeur bij wie ik me geheel op m'n gemak voelde. Dat was meneer Karim. Zijn dochter Tofi zat bij mij in de klas op de HBS. Voor mijn examens moest ik me melden bij een restaurant in Oegstgeest, genaamd Het Witte Huis. Ik had toen 15 lessen aan rubber versleten. Theorie ging prima : 1 fout. Een simpel bord : gesloten voor motorvoertuigen op drie of meer wielen. Wellicht een slip of the pen, maar die werd me niet vergeven. Daarna duurde het vrij lang voordat ik mocht afrijden.
Het afrijden ging vrij snel verkeerd. Ik stopte achter een vuilniswagen, die grijze zinken vuilnisemmers aan het legen was. Het wegdek kende ter plaatse een doorgetrokken witte streep. Mijn instructeur had gezegd dat ik moest wachten totdat de examinator het teken gaf, dat ik over de doorgetrokken streep mocht gaan. In plaats daarvan begon de man te roepen "passeren!, passeren! en trok daarbij heftig aan het stuur.
Ik ging er vanuit dat ik gezakt was door deze ingreep. En dus kachelde ik gewoon ontspannen verder, deed quasi ongeïnteresseerd mijn bijzondere verrichtingen en arriveerde wat depri weer in Oegstgeest. Voor het uitstappen zag ik nog net de aantekening 'geslaagd' op het formulier staan. Dat gaf me moed om de examinator even te vragen waarom hij zo aan het stuur trok en schreeuwde. Maar meneer was geïrriteerd en weigerde mij een antwoord te geven. Later bleek dat hij een uur achterliep op de planning. Hoera, ik ben geslaagd! Ik ga een auto kopen!

McVan Dobbe of McKwekkeboom?

Nee, geen van beide. Het is nog gewoon de McKroket. De smaak valt niet tegen, maar hij haalt niet het niveau van de bekende Kwekkeboom en/of de Van Dobbe kroket. Maar de mosterd is wel top.
Vandaag was het weer raak. Tijdens een flinke fietstocht hebben we een bekertje thee met een McKroket genuttigd. De inwendige mens moet immers ook goed verzorgd worden. Dus moeten we de brandstof, die nodig is om de beoogde kilometers te vreten, tijdig aanvullen.
Het is mijn neef Hank in Amerika nog niet gelukt de McDonald's vestiging bij hem in de buurt zover te krijgen, dat ook daar de McKroket verkocht gaat worden. Wel erg lastig voor een kroketliefhebber als Hank. Maar ik weet dat hij ze zelf kan maken en dat ook geregeld doet.
Misschien moet Hank zo'n lekker bruin ding eens meenemen naar het filiaal van McDonald's en hem daar laten proeven. De proever zal ongetwijfeld uitroepen : "I'm lovin'it!" Voor de verpakking kan men gebruikmaken van de Hollandse. De tekst wel even vertalen, want het Amerikaanse bedrijf hanteert in tegenstelling tot veel Hollanders hier, gewoon de Nederlandse taal. Bijna dan.

Fit for Free

Nou ja, for free, zolang je maar op tijd betaalt. Ook als je al opgezegd hebt. Free en toch betalen? Weer zo'n bedrieglijke commerciële kreet van dit keer een sportinstituut. Fit zijn/worden zonder te betalen? Nee hoor! Integendeel. Je moet zelfs blijven betalen als je het abonnement wilt opzeggen. Recent heeft de Consumentenbond de klachten over dit sportinstituut onderzocht. Het gaat met name over  het kunnen beëindigen van een abonnement.
Fit for free heeft namelijk een truc bedacht, waardoor het klanten lastig wordt gemaakt hun abonnement op te zeggen.  Wie het abonnement wenst te beëindigen, kan dat niet zomaar volgens de wettelijke regels doen. Nee, bij Fit for Free moet men de opzegging naar een postbusnummer sturen. En als er iets vaag is, dan is het wel een postbus. Veel consumenten spreken over administratieve boevenpraktijken, zodra er opgezegd is. Men blijft rekeningen en aanmaningen ontvangen.
Volgens de wet mag je een abonnement opzeggen via het adres waarop het is aangegaan. In dit geval heel vaak via de website of de betreffende sportschool van F4F zelf. Maar dat wordt door Fit for Free geweigerd. De organisatie heeft naar aanleiding van het onderzoek beloofd haar opzegwijze conform de wettelijke richtlijnen te zullen gaan aanpassen. Tot die tijd moet je de abonnementskosten van Fit for Free natuurlijk niet betalen.

In het nieuws

Teletekst meldt dat Volkert van der G, de moordenaar van politicus Pim Fortuyn, met proefverlof is geweest. Daar is nogal veel om te doen, vanwege het feit dat men vreest voor zijn veiligheid. Net als toen voor die van Pim. Maar ja, Volkert mag net als andere criminelen ook gebruik maken van de wet.
Wat ik wel opvallend vind is, dat kranten melden dat Volkert verlof kreeg 'om te wennen aan het normale leven'. Ik bedoel dit. Volkert heeft tot aan de moordaanslag op Pim 32 jaar lang de tijd gehad om te wennen aan een normaal leven, maar dat is hem toen verre van gelukt. Zou het hem na 10 jaar gevangenis met een paar keer verlof, dan wel gaan lukken?

Kwetsbaar opstellen

Gelukkig ben ik niet iemand met een dubbele agenda. Lijkt me erg lastig met mijn slechte geheugen. Maar ook toen mijn geheugen nog optimaal was, had ik maar één agenda. Meer dan genoeg.
Ik zeg vaak waar het op staat en soms zeg ik te veel. Over mezelf ben ik vrij open. Ik vind dat zelf heel comfortabel. Ik hoef niets te onthouden (heb ik de laatste jaren steeds meer gemak van), zoals mensen die continu leugens vertellen. En ik kan zijn wie ik ben.
Het feit dat er mensen zijn die vinden dat ik me kwetsbaar opstel, geeft voor mij aan dat ze vanuit hun eigen angsten redeneren. Of ze zijn er juist op uit om van mijn openheid misbruik te maken. Ik ben wie ik ben. En ja, er zijn mensen die misbruik hebben gemaakt van mijn 'kwetsbaarheid' zoals ze mijn openheid noemen. Dat zegt mij veel over die mensen. Maar aan de andere kant, is hun gedrag ook weer menselijk.
Het is net als een auto niet goed afsluiten. Er zijn mensen die je daarop attenderen. Er zijn ook mensen die met je auto aan de haal gaan. Het is maar net waar een mens voor kiest.
Als kind heb ik ook meegedaan met belletje trekken en ander soort kattenkwaad. Maar we namen dan nooit iemand mee die slecht kon lopen -omdat hij kinderverlamming heeft gehad-, om ons eigen hachje te redden. Zo laf waren we niet. Jammer dat veel mensen zich liever verstoppen achter een masker. Zo kunnen anderen geen rekening houden met hun gevoelens, beperkingen, snode plannen enz. Soms leidt dat tot onmin, omdat iemand vanuit een onwetendheid iets gezegd heeft. Zoals een scheldwoord met 'kanker' erin. Niet leuk als je die afgrijslijke ziekte van heel dichtbij hebt meegemaakt.
Helaas moet ik me in bepaalde situaties toch even anders opstellen. Ik ben natuurlijk niet naïef. Zo is het leven nu eenmaal. Zowel in werk- als in andere maatschappelijke situaties kom ik mensen met minder goede bedoelingen tegen. Meestal zaten ze in een strak grijs pak met mooi overhemd en dito stropdas verborgen. Ik zie mijn openheid als een kracht van mezelf, het geeft blijk van zelfvertrouwen en een vertrouwen in anderen. Mijn openheid trekt voor mij ook de juiste mensen aan. De misbruikers liggen meer als roofdieren verdekt op de loer. In afwachting, om mij in mijn kwetsbaarheid toe te slaan. Ze doen maar.

Bij Emma op bezoek

Gistermiddag was ik even bij Emma op bezoek. Naast de deur zag ik een opvallend mooi stenen naambordje met niet alleen de namen van pappa en mamma, maar ook van de kleine Emma. Robert deed de deur open en Puk en Lilly kwamen even nieuwsgierig een kijkje nemen. Lilly reageert veel enthousiaster dan Puk. Ik negeer ze beide en terwijl ik de woonkamer betreedt, likt Puk lopend naast me mijn hand als blijk van genegenheid. Carina was naar een babyshower party en Emma lag lekker te knorren, toen opa samen met Robert aan de thee ging. Na een tijdje hoorden we een kreetje door de babyfoon. Robert ging naar boven en kwam wat later met de kleine meid in zijn armen weer de huiskamer in. Ze was nog erg slaperig. De honden reageerden erg rustig. Ze kwamen af en toe wat snuffelen bij Emma. Ja, de kleine Emma is helemaal geaccepteerd, dat zag ik direct.
Het gaat erg goed met haar en de beide ouders. Nog een paar dagen verlof en dan moet pappa Robert weer aan de slag. Maar ze weten, dat opa in de buurt is om in voorkomende gevallen de honden een frisse neus te alten halen.

Loei- en knorvlees

Ingezonden

Terwijl ik mij stond te vergapen aan de tientallen pakketjes 'vleeswaren voor op het brood' (wat een luxe zeg!), in de koelvitrine met de glazen deurtjes dacht ik: ,,Alle mensen, komt dat écht állemaal van één koe en één varken?Waar zit dat eigenlijk bij die beesten”. Ik hoefde maar '3 x vleeswaren' maar kon niet goed kiezen en stond met mijn geaarzel ook nog eens alsmaar in de weg voor anderen : ,,O, pardon!" Ik deed dan een stap opzij en keek quasi aandachtig naar iets wat ik helemaal niet van plan was te pakken. Ik hoorde links van mij; ,,flap-flap" en rechts van mij; ,,flap-flap" en zag daarbij dan een snelle vastberaden arm routinematig in en uit de vitrine gaan. Ik was gewoon stinkend jaloers op die snelle armen. ,,Kies maar uit wat je lekker vind", was het thuisadvies, en uiteindelijk lukte mij dat ook nog.

2 voor 1?

Ingezonden.

Toen ik bij de vleeswaren linksaf sloeg belandde ik bij de vitrine met de heerlijk ruikende, verse, knapperige broodjes en de z.g. ‘afbak-broodjes!’. O nee hoor, die vaktaal heb ik niet van mijzelf maar dat heb ik wel eens ergens opgevangen! Ai!, opeens stond ik daar oog in oog met de croissants en ik dacht er meteen een potje Chivers Olde English Marmalade bij (mmm!) Ze stonden wel niet op het boodschappenlijstje maar ik dacht; ,,Moet kunnen vandaag” en ook ,,Kies maar uit wat je lekker vind". De croissants lagen in een doorzichtige kunststoffen bak met een kleine ronde opening aan de bovenzijde. Naast de opening lag een zilveren? tang aan een ketting (anders wordt ie gejat?). Tot dusver ging alles goed maar dan......! Ik stond al met zo'n lekkernij in de tang in een houdgreep en zocht naar een zakje om de croissants in de doen maar er was in de directe omgeving van de bak niets te vinden wat daar op leek (grr!). Naast mij stond een jonge jongen vakken te vullen en het lag op mijn tong hem te vragen; ,,mag ik ze in mijn broekzak stoppen of moet ik ze zó in de boodschappenkar kieperen?", maar ik vroeg hem netjes of de zakjes soms op waren. Hij antwoordde met: ,,nee hoor, maar die hangen dáár", en hij wees naar een plek schuin achter mij, vier meter verderop naast de broodkraam. Zo logisch als wat, toch?! Er stond een metalen paaltje met aan de bovenzijde een warrige bos rafelig plastic waar ik na enige studie een zakje vanaf wist te trekken. Het paaltje leek op wat uiteindelijk overblijft van zo'n grote Kebab-pin, in b.v. een Turks restaurant, als die bijna helemaal 'op'-gesneden is en er rondom alleen nog maar wat frummeltjes vlees ronddwarrelen. Waarom niet óók zo'n dwarrelpaaltje naast de kleine-broodjes-vitrine? Nog net op tijd zag ik bij de croissantjes een bordje staan met het opschrift: "2 voor de prijs van 1". Lekker voordelig en ik nam er meteen maar vier; dus twee keer lekker! De marketing- en reclame-psychologie had deze argeloze boodschappenjongen dus ook heel eenvoudig te pakken gekregen. Lekker voordelig toch? Ja hoor. Tenzij er volgende week op datzelfde bordje staat: ,,1 voor de prijs van 2".

Fan-tilator

Kolibri, Songbird

Er zijn al behoorlijk wat berichtjes geweid gewijd (dank!) aan onze gevederde vrienden, de vogels. Dit keer een video met een prachtige opnames van een vogeltje dat ik op Curaçao vaak zag. 

Of je koek lust!

Ingezonden reactie op Keep cool!

,,Waar vind ik de ontbijtkoek en de gemberkoek?" vroeg ik hoopvol aan een volgende jonge winkelbediende maar deze keek mij een beetje glazig aan met een blik van; ,,hebben wij zelfs gemberkoek in huis?" Hij loodste mij over de steeds drukker wordende paden tussen de overvolle stellingen naar de koekjesafdeling en wees mij daar, schijnbaar zelf ook min of meer opgelucht?, koekjes aan met kleine stukjes gember er op. ,,Een gem-ber-kóek!", zei ik nogmaals maar nu in let-ter-gre-pen sprekend, en gaf ongeveer de lengte ervan aan met mijn twee wijsvingers. 'Zoekt en gij zult vinden', en waarempel, twee meter verderop vond ik zelf de koek met de glimmende stukjes gember rondom. Dat was ook weer prima gelukt en nu op zoek naar eieren. 

Plofkippen en -eieren?

Ingezonden.

“Hier moest ik opnieuw kiezen maar gekukkig had ik wel eens iets gehoord over koloniehuisvestings- , scharrel- , biologische-, vrijeuitloop- , boerderij-kippen-eieren en L- , M- , of XXL- eieren. ,,Hallo zeg, wiet het weet mag het zeggen". Gelukkig kon ik mij een doosje eieren in onze koelkast herinneren met de letter L erop. O ja, L staat natuurlijk voor "Large" en M staat voor "Medium". Engelse kippen zeker; logisch toch? Ik opende een doosje (doet mijn vrouw ook altijd zo) en telde 1...2...3 ......10 (en héél), oké. ,,Zo, zo", zei een achterbuurman, die plotseling naast mij stond, ,, jij let goed op zeg! ". Ik was eigenlijk een beetje opgelucht een bekend iemand te zien en bekende hem eerlijk dat ik totaal geen verstand had van boodschappen doen en dat ik hier rondliep als 'een kat in een vreemd pakhuis'. Hij hield wél van winkelen vertelde hij, lachte begripvol om mijn uitleg, maar deed het af met: ,, op een goeie dag ga je het misschien nog wel leuk vinden ook ". Ik zei: ,, Kan je rekenen?, nou, reken daar maar niet op". Deze buurman houdt wel van een goede grap en dit moment bood daarvoor een mooie gelegenheid. Ik pakte een ei uit het doosje, schudde er een keer mee, hield het tegen een oor en luisterde zogenaamd heel aandachtig. Buurman: ,, Wat doe je nou man, waar is dat goed voor !?". ,, Ik luister of hij misschien ook tikt ". BM: ,, Denk je soms dat er een kuiken in zit dat er uit wil? ". ,, Nee, maar er zou een tijdklok in kunnen zitten met een bom, je weet het maar nooit met die plofkippen van tegenwoordig ". BM: ,,Welnee man, die eieren zitten gewoon bomvol góeie spullen ". "Hooguit zou je zelf kunnen ploffen, vanwege de vele calorieën erin, als je er regel- matig teveel van opeet ". Door deze opmerking werd ik opeens weer herinnerd aan een vraag, onlangs van een kleinzoon van zes die mij even in de maling wilde nemen, en ik gaf hem door aan mijn buurman (ook opa): ,,Opa, weet je wat calorieën zijn?". Antw: ,, Dat zijn hele kleine beestjes, die 's nachts stiekem ál je kleren kléiner maken". We namen lachend afscheid. Toch leuk, dat winkelen? Nou ja, ..... even dan!

Fan-tilator

Mijn 2 wielers - Racen in een schuurtje -

Ruud op zijn Tomos

Het is een fotoalbum, waarin ik mijn ervaringen met gemotoriseerde twee- en vierwielers beschrijf. Niet over mijn driewieler, want daar kan ik me niets meer van heugen.
De verhalen op dit blog zijn min of meer een kopie van die uit het album. Alleen maar foto's in een album zegt de kijker / het nageslacht niet zo veel. Dus heb ik voornamelijk verhalen opgenomen, opgesierd met wat foto's uit de betreffende periode. Op die manier heb ik ook het wel en wee beschreven van mijn broer en ik m.b.t. onze brommers en auto's en mijn motoren. Omdat mijn oudste broer Joop er niet meer is, heb ik een exemplaar aan zijn zoon gegeven. Die heeft zijn vader vaak zien sleutelen.. Maar in het verhalenalbum kan hij lezen hoe wij vroeger als tieners al aan het klooien waren.
Mijn broer en ik zijn altijd blijven sleutelen. Met dit verschil : hij aan auto's en ik aan de motoren. Op technisch gebied wisselden we onze ervaringen uit. Mijn broer was iemand die gewoon begon met demonteren. In het begin riep hij mijn hulp in, als de boel weer gemonteerd moest worden. Hij legde de onderdelen namelijk niet keurig op volgorde, zoals ik dat deed. Maar geleidelijk aan ging het hem steeds beter af. Mijn jongere broer Ruud (foto) sleutelde niet zoveel. Hij had een Tomos, een nieuwe en daar reed hij op. Geen gesleutel of zo. Op het gebied van elektronica was hij wel bezig. Hij bouwde speakers, versterkers enz. Daar was Ruud erg goed in. Alleen als ie met een fiets was bezig geweest waren zijn vingers soms zwart. Alle drie hadden we wel muziek als gemeenschappelijke interesse.
Mijn pa had ook een bromfiets. Niet zo lang, want niet veel later (1960) vertrokken we voor 3 jaar naar Curaçao. Mijn grote broer moest de brommer (een Batavus FP50) een keer in de week een keer starten, omdat pa vaak op zee was. Dan ging ik met hem mee naar het blokje schuurtjes achter ons huis aan de Resedastraat. Daar in een van de schuurtjes stond de Batavus van pa. De bromfiets had een standaard als van een opoefiets. Mijn broer draaide eerst de benzinekraan open, friemelde wat aan de carburateur (choken noemde hij dat ) en klom op het voorste (zweef)zadel. Dan begon hij, staande op de pedalen, tergend langzaam te trappen. Dat was zwaar werk, want soms hijgde hij als Bles, het paard van boer Braat.

Verhaaltje over de Sparta van mijn zwager Jan

Maar de Batavus sloeg wel altijd aan. Terwijl mijn broer flink gas gaf en plat op het stuur ging liggen, vulde de kleine ruimte zich met een dikke walm. Gefascineerd keek ik toe en wachtte totdat ik achterop mocht plaatsnemen. Samen raceten we een paar minuten volgas door een alsmaar dikker wordende mist. De rit was voorbij zodra de motor weer uitgeschakeld werd. Ik wist toen niet of dat met tijd, brandstof of met onze hoestbuien te maken had. Pas dan ging de deur van het schuurtje weer open, want we wilden geen pottenkijkers. Hoestend en proestend kwamen we er weer naar buiten. Samen met een enorme grijze wolk. We wapperden wat met de deur om de rook te doen verdwijnen. Dan sloot mijn broer de deur weer af. Voldaan en met een stoere blik in de betraande ogen : "de race zat er weer op" liepen we weer naar huis. Het zou nog even duren eer we een eigen bromfiets zouden hebben.