Diesel snuiven

Leiderdorp, 1952. Het touwtje hangt door de brievenbus als ik van kleuterschool kom aangerend. Als ik het halletje binnenkom ruik ik de geur van diesel al : pa is thuis! Ik stuif de trap op, terwijl ik “pappa, pappa” roep. Als ik de huiskamer binnenkom zit pa op de grond. Er liggen wat spullen tussen de gespreide benen voor hem. Muntjes met kleurige lintjes, die in een oranje doosje met watten thuishoren. Ik vlieg hem om de nek en probeer hem te knuffelen. “Nou joh, genoeg” moppert pa, terwijl hij mij wegduwt. Pa is vaak lang weg. Dan is hij aan het varen in een onderzeeboot. Eigenlijk twee, want eerst zat ie op de Zwaardvis en nu kwam ie net van de O24. Mamma ziet er ook blij uit en samen zitten we op de bank en kijken zwijgend naar die man op de grond, die de munten en lintjes één voor één in het blikje doet. Vanmiddag blijf ik thuis. Diesel snuiven.

Geschiedenis ten gronde

Fietsend over het nostalgisch Werkeiland, zag ik achter wat struiken iets liggen. Het bleek het informatiebord te zijn, dat blijkbaar uit de grond was getrokken en daar neergegooid was. Het bord beschrijft in kernachtige bewoording de geschiedenis van dit stuk van de Flevopolder. Jammer dat het nu daar zo ligt. Het komt bijna symbolisch over : De geschiedenis van het Werkeiland in afwachting van zijn lot. De gemeente Lelystad heeft er namelijk weinig tot niets mee.

Skûtsje gezonken en gelicht

Berging aan de gang

Maandag j.l. is ter hoogte van Lelystad Haven op het Markermeer het skûtsje de Twee Geboeders omgeslagen en gezonken. De bemanning is van het omgeslagen skûtsje gered. Rond tien voor vier kwam bij het Kustwachtcentrum in Den Helder de melding binnen dat twee mijl voor de haven van Lelystad het schip Twee Gebroeders in nood verkeerde. Drie van de vier opvarenden waren te water geraakt, maar konden op eigen kracht weer op de romp klimmen. Het lukte de toegesnelde hulpdiensten helaas niet om het schip weer overeind te trekken. Net toen alle touwen vast zaten en begonnen kon worden met trekken knapte een raampje waardoor het schip snel vol liep. Het skûtsje zonk daarna naar de bodem. Volgens een schipper die in de buurt van het skûtsje voer, was duidelijk sprake van een fout van een onervaren zeiler. Gisteren is direct begonnen met de berging van het skûtsje. Het wrak is inmiddels geborgen en naar de jachthaven gesleept.
Met dank aan Ton.

Arriva komt

Het vervoersbedrijf Connexxion gaat haar taken overdragen aan Arriva. Vandaag zag ik een paar nieuwe bussen rijden, die klaarblijkelijk de route verkenden. De route wordt per 4 september a.s. ook gewijzigd. Vanuit het eindpunt Haven wordt ook even een slinger gemaakt door de Harderwijkstraat / Monnickendamstraat alvorens de bus via de bussluis de Zuiveringsweg inrijdt. In de Harderwijkstraat wordt een halte geplaatst en zijn verkeersdrempels aangepast. Vervolgens gaat de route via een kort stukje Larserdreef en de wijk Schoener naar de wijk Tjalk. Daar gaat de bus linksaf de Middendreef op richting het NS station. Via het station gaat deze bus, lijn 1, naar het Lelycentre. Dus je kan lekker blijven zitten.

Eckart Wintzen's green wheels

Bij het station hier in Lelystad zag ik deze auto staan op een speciale parkeerplaats. Op de carrosserie staat 'Green Wheels'. Het is een bedenksel van mijn grote voorbeeld op het gebied van mensen aansturen en bedrijfsvoering, Eckart Wintzen. Eckart is een tijd mijn directeur geweest en zijn zienswijze op werken heeft mij altijd erg aangesproken. Eckart was erg gericht op de factor mens. Hij slaagde erin om het bedrijf, BSO, autonoom te doen groeien tot een multinational. Dat is een heel andere werkwijze dan die van Gerard Sanderink van Centric, waar ik later ongewild het slachtoffer van werd. Gerard dacht en denkt mensen te kunnen kopen en heeft niets met spiritueel leiderschap. Eckart is mij altijd

bijgebleven en ik heb hem in zijn (korte) leven gevolgd. Hij was oprichter/eigenaar van Ex'tent (Eckarts tent), dat durfkapitaal levert voor 'groene' projecten. Op zijn site stond zowaar een agenda afgebeeld die opengeslagen was op 12 december. En wat zie ik daar staan? Mijn naam vanwege mijn verjaardag! Toeval hoor, want ik was gewoon een van zijn kostbare medewerkers. Eckart is een paar jaar geleden overleden aan een hartstilstand. Hij was krap 10 jaar ouder dan ik en is 68 jaar geworden.

Jonge honden fluisteraar

Tijdens mijn loopbaan heb ik op verzoek een aantal keren een presentatie gegeven over mijn werkwijze. Veel van de toehoorders vonden het maar raar, dat ik nauwelijks gebruikmaakte van gangbare IT hulpmiddelen om het project en de detail activiteiten in te plannen. Ook voor het in de gaten houden van de voortgang ('een vinger aan de pols' noemde ik dat) ging ik volgens hen maar raar te werk. En toch waren mijn projecten binnen tijd en budget klaar. Achteraf gezien heeft men telkens de verkeerde uitgenodigd voor die presentaties. Men had beter de medewerkers op mijn projecten daarvoor kunnen vragen. Immers, het zijn toch de mensen die het werk doen? Men had hen bijvoorbeeld moeten vragen waarom het werk altijd op tijd klaar was. Of waarom het ziekteverzuim zo laag was. Je kunt weliswaar allerlei methoden en technieken inzetten, maar zonder gemotiveerde en deskundige medewerkers waren al die projecten mislukt of ernstig vertraagd opgeleverd. Als mensen de hen opgedragen werkzaamheden uitvoeren is het belangrijk dat ze lekker in hun vel zitten, over de vereiste kennis en vaardigheden beschikken, hun ambities waar kunnen maken en ruimte krijgen om te leren. En wat dat laatste betreft : het meeste leer je van je fouten. Dus ruimte voor fouten moet er zijn. Zolang er maar van geleerd wordt. Leidinggeven deed ik thuis aan mijn hond(en). Op werk was het coachen. Dat zijn twee heel verschillende zaken, ook al had ik op werk geregeld te maken met jonge honden.

Adrianus Slingerland -2-

Van Petra van B te A (dank!) ontvingen wij enige tijd geleden een mail met de aankondiging van de expositie 'Bijzondere Dorpsgenoten' waarin opa Slingerland ook een plekje heeft gekregen. De expositie vindt (uiteraard) plaats in Zoeterwoude en begint op de open monumentendag op 10 september a.s. van 11.00 - 16.00 uur in de Suetanborgh, gelegen aan het Suetanpad 5 (hoek Noordbuurtseweg - Dorpsstraat. Tot juni 2012 is de expositie te bezoeken op elke 3e zondag van de maand van 14.00 - 17.00 uur. Uitgezonderd de maand juni 1012. Dan is de expositie op 10 juni te bezichtigen. Ik schrijf dit allemaal wel, maar je kunt ook op de affiche klikken voor een vergroting......

The Blue Diamonds 4ever

In de jaren 50 van de vorige eeuw, kwamen The Blue Diamonds ten tonele. Deze Indo's deden een aantal covers van The Everly Brothers en werden daarmee direct nationaal bekend. Je zou denken dat die tijd voorbij is. Ik bedoel welke jonge artiest zou nu liedjes van The EB nazingen? En toch zijn ze er! Kijk en luister maar :

VOC mentaliteit leeft

Vos' Ongeëvenaarde Creatie

Het doet mij deugt dat het heerschap Jan Pieterszoon Coen niet bij iedereen als nationale held gezien wordt. Coen was immers een van de voormannen van de VOC, de Verenigde Oostindische Criminelen? Deze plunderende moordmachine (in menig geschiedenisboekje 'handelsgeest' genaamd) zorgde ervoor dat Holland zich verrijkte ten koste van z'n Aziatische medemens. Het standbeeld van massamoordenaar Coen is inmiddels van zijn sokkel gestoten. Na veel gebakkelei werd besloten een extra toevoeging aan de tekst op het beeld te plaatsen, die de zogenaamde heldendaden van Coen (en zijn maatje Pieter Both) in een wat meer genuanceerd daglicht moest plaatsen. De mentaliteit van de toenmalige VOC was typisch Hollands en zit nog steeds diep geworteld in de natie. De VOC is niet meer, haar plaats is ingenomen door bedrijven als Shell en andere oliemaatschappijen, financiële bedrijven, Nuts en zorginstellingen, telecombedrijven met al hun bonusvangers en overheidsinstanties. Ze verstaan alle de kunst hun 'klanten' op slinkse wijze kaal te plukken door hen bij de strot te grijpen. Shell gaat zelfs zo ver dat ze daarnaast het milieu in menig land verziekt en moordpartijen financiert om zichzelf nog meer te verrijken. En dan heb ik het maar niet over al de vreemdelingen die hier voor een hongerloontje en in barre omstandigheden mogen werken. Het enige mooie dat nog uit die vervlogen tijd dateert is de replica van de Batavia, die hier in Lelystad ligt. Gelukkig is het schip vrij snel vergaan, zodat ze geen steentje heeft kunnen bijdragen aan de Hollandse handelsgeest. Toch heeft de replica ook een besmet blazoen. De bedenker en bouwer ervan, Willem Vos, is in de jaren 90 op typisch VOC wijze door de piraten van de gemeente Lelystad overboord gegooid en gekielhaald, waarna het schip in handen van de gemeente is gekomen. Daarna werd Vos een leuk feestje aangeboden. Eind goed, al goed?

Weblog.nl ter ziele

Misschien heb je het gemerkt, het oude weblog (waar willemshaven en willemensonja gebruik van maakten) is al een tijd uit de lucht. Men is bezig alle blogs over te zetten (migreren) naar wordpress.com naar aanleiding van een bedrijfs- of productovername. Zoals ik al verwachtte zou het niet vlekkeloos verlopen. Daar ken ik de Weblog organisatie inmiddels te goed voor. De gebruikers worden geadviseerd hun tijd te doden met spelletjes en het lezen van andere blogs! Wat een afgang zeg. Maar ja, gelukkig ben ik op tijd vertrokken bij Weblog. Ik heb altijd al grote bezwaren gehad tegen het amateuristisch beheer. Komt bij dat de zogenaamde helpdeskmensen vaak onbeholpen reageerden, soms zelfs bitchy en geregeld helemaal niet. Ook eerdere wijzigingen in Weblog leverden telkens problemen op. De communicatie via de site verliep ook chaotisch. Het niet standaard vermelden van een datum, zodat je kon zien hoe actueel een berichtje was, leidde tot verwarring bij veel gebruikers. Verzoeken om een datum boven dergelijke mededelingen te plaatsen, zijn nooit ingewilligd. Kortom, we moesten het doen met goedwillende prutsers met hier en daar een uitzondering. De functionaliteit waar ik voor betaalde, heb ik nooit voor 100% gekregen. Het is natuurlijk erg triest voor al die bijna 400.000 Weblog gebruikers, om zo behandeld te worden. Of wordpress nou zo'n verbetering is. Ik durf te zeggen, dat het voor velen een afknapper wordt. Sterkte!

SVL 67 afgedroogd

Het weer is wisselend bewolkt met regen en zonneschijn. De parkeerplaats van SV Lelystad 67 is behoorlijk gevuld met auto's. Vanmiddag spelen de heren in bekerverband tegen DVS 33 uit Ermelo. Vanwege de lovende commentaren op eerdere wedstrijden besloot ik eens te gaan kijken. Zoals gewoonlijk (bij SVL) kom ik 5 minuten na de aftrap. Maar ik bof, want het staat nog 0-0. Die stand bleef niet lang op de scoreborden staan. Het gaat goed met SVL want er zijn nu twee scoreborden, die beide na zo'n 10 minuten spelen een 0-1 tonen. SVL speelt gewoonweg slecht. Rommelig, slordig, statisch en voorspelbaar. DVS daarentegen speelt verzorgd en slim. En niet te vergeten : met resultaat. Dat goede spel levert de Ermeloërs per 10 minuten een doelpunt op. Al moet ik zeggen dat de verdediging van SVL daar ook een flink aandeel in heeft. Kortom, tijdens de eerste helft regende het. Doelpunten. Tussen de echte buien door worden de heren van Lelystad flink afgedroogd. Het is 4-0. Een schaamteloze vertoning, die mij doet besluiten om na het rustsignaal de Langezand teleurgesteld te verlaten. En helaas was ik niet de enige. In de 2e helft kwamen er nog twee doelpunten bij voor DVS, zodat het verlies op 0-6 kwam te staan. Hopelijk is het een super slechte generale van SVL'67 voor een succesvolle start van de competitie volgende week tegen Ajax.

Goodnight Irene

De bewoners aan de oostkust van Amerika worden zelfs door hun president Obama gewaarschuwd voor de orkaan Irene. Irene schijnt nog meer overgewicht te hebben dan Katrina. Ze valt onder categorie 3 op een schaal van 5. Dus het kan nog erger. Om die reden is in diverse staten de noodtoestand afgekondigd. Men verwacht dat de orkaan nog aan kracht zal toenemen. Dus dat wordt zingen mensen. Laten we hopen dat ze, voordat ze het vaste land bereikt, in slaap gesukkeld zal zijn :

Te jong om gelukkig te zijn

Soms raak ik verdwaald tussen scholieren. De jongelui boffen maar met hun onderwijs. Die kunnen later met recht zeggen, dat ze onderwijs genoten hebben. Ondanks de andere tijd waarin ik leef, hoor ik toch ook oude vertrouwde zaken. Zoals : wat zal ik later gaan doen? Welke richting zal ik opgaan? Ik weet niet wat ik eigenlijk wil ( de meest gehoorde uitspraak). Tja, dat heb ik ooit ook gedacht. Ik heb gewerkt, gestudeerd en geprobeerd iets neer te zetten. En nu? Aan al die boekenwijsheid heb ik nu hoegenaamd niets. Tenzij een student mij iets over de leerstof vraagt. Ik ben nu met mijn handen aan het werk en hoef niet na te denken. Ik doe vaak alleen dingen die ik leuk vind en dan moet ik er ook nog zin in hebben. 'Willem, wat zou jij doen in mijn plaats?, vroeg een student mij laatst. 'Van het leven genieten en proberen gelukkig te zijn', zei ik. Maar het sloeg niet bij hem aan. Daar was ie nog te jong voor. Veel te jong. Hij ging liever met al zijn twijfels naar school.

De Cantine

De (nieuwe) Cantine

De oude kantine tijdens de sloop

Tijdens een ritje met kleinzoon Tim, heeft opa Willem even een bezoekje afgelegd aan de pas geopende 'De Cantine'.De nieuwe horeca gelegenheid ligt naast het museum bij Bataviastad. Binnen herkende ik de oude bogen, die uit de oorspronkelijke pand op het voormalig Werkeiland komen. Ze zijn wit geschilderd, zodat ze een extra accent in de nieuwe ruimte kregen. Een paar oude foto's aan de muur herinneren aan vervlogen tijden van de kantine op het Werkeiland toen noeste arbeiders haar bezochten. Een leuk detail : De kop van het pand is uit baksteen opgetrokken. De stenen zijn in het zelfde verband gemetseld als de voormalige barakken op het Werkeiland.

Een Lidl naast de Lidl

In de wijk Tjalk is de grote parkeerplaats van en naast de Lidl in een bouwput veranderd. Dat scheelt een flink aantal parkeerplekjes in het altijd druk bezochte deel van de wijk. Behalve de Lidle is er ook nog de Aldi, Action, Boni, Kruidvat, Zeeman, een oosterse groentemarkt, autoshop, dierenzaak enz. Het schijnt dat de Lidl een nieuw pand laat bouwen op de grond van de parkeerplaats. De plaats waar het huidige pand staat wordt straks de parkeerplaats. Stuivertje wisselen dus. Ik ben benieuwd hoe het gedurende de bouw met de drukte zal verlopen. Het wordt knokken voor een parkeerplekkie. Tijdens het heiwerk staat de hele omgeving te trillen en niet zo'n beetje ook. In de schappen van de winkels lag de koopwaar heen en weer te schudden.

Relatieproblemen

Een mooi nummer van John Prine : The speed of the sound of loneliness. Dit keer vertolkt door Nanci Griffith....

Meten is weten

In het poldernieuws als ik een opmerkelijk bericht. In Almere vroeg een politieke partij naar de effecten van de coffeeshop in Almere Haven. Het werd vervolgens doodstil en hier en daar zag men het schaamrood op de kaken verschijnen van B&W. Wat is het geval? Men had geen nulmeting gedaan! Men had verzuimd vast te stellen hoeveel en in welke mate er sprake was van drugsoverlast. Op zich vind ik dit antwoord erg vreemd, zo niet haast onmogelijk. Blijkbaar was er sprake van een probleem, dat met een coffeeshop diende te worden opgelost. Voordat je zover komt, dient een afweging gedaan te worden (kosten versus baten). Dus zou er niet alleen een nulmeting moeten zijn, maar ook een verwachting t.a.v. de verbeteringen. Niets van dat alles dus. Weer zo'n typisch geval van mismanagement op projectniveau. Een gedegen vooronderzoek behoort uitsluitsel te geven of een oplossing, in dit geval een coffeeshop, wel of niet haalbaar is. Kortom, wat een stelletje prutsers zeg! 'Sorry hoor', is wat mij betreft een totaal misplaatste reactie. Het is wat mij betreft hetzelfde wanneer een autofabrikant vergeet de wielen onder een auto te monteren.Zouden ze anno 2011 in Almere nog nooit van een haalbaarheidsstudie gehoord hebben?

Terug in de boomgaard

Vanmorgen stapte ik eindelijk weer eens op de motor om richting de boomgaard te rijden. Het was bewolkt en men voorspelde flinke buien, waarvan sommige met onweer en windstoten. Toch maar op de motor om dit jaar voor het eerst te gaan plukken.  Gisteren heb ik alvast e.e.a. gecontroleerd en voorbereid. Ik ben met de motor begonnen. Die heeft zo'n 4 weken stilgestaan. Maar dat beest gaf geen enkel probleem. Van een paar kromme tentharingen heb ik haken gebogen. Daar kan mijn rugzak aan opgehangen worden aan de kist. Zonnebrandolie, een drinkfles, lunchpakket, korte broek, zonneklep, regenkleding ja, ja, ik moet op bijna alles voorbereid zijn.
In de boomgaard werd ik zoals gebruikelijk hartelijk ontvangen. Bekende en nieuwe gezichten kwamen voorbij. Samen met Ronald pakten we stipt 8 uur een trein met drie kisten. Even later kwam een tweetal tieners aan, die ons gingen helpen. Even maar, want ze wachtten op de hoogwerker. Eén van hen vroeg ons waarom we hier aan het werk waren. Ze had namelijk zelf liever ander werk gedaan, in een supermarkt. Maar omdat er geen vacatures waren, is ze door haar ouders de boomgaard ingestuurd. Ze had er eigenlijk helemaal geen zin in. De ander is uit vrije wil gekomen en keek aanzienlijk vrolijker. Niet veel later verdwenen de twee meiden naar de hoogwerker en plukten Ronald en ik er vrolijk op los. Het leek alsof we de enigen waren die plukten. Voor de koffiepauze, om 10 uur, betrok de lucht en begon het zachtjes te regenen. We trokken de regenpakken aan en ik kon mijn zuidwester inwijden. Toen we voor de koffiepauze bijeen kwamen, stroomden de plukkers overal vandaan. Na de koffie hield het op met zachtjes regenen. Toch plukten we vrolijk verder, want de regenkleding voldeed prima. Tijdens de lunchpauze (met lekkere warme groentesoep) kregen we te horen dat het minstens tot 2 uur zou blijven regenen. Daarna zou het een halfuurtje droog zijn en dan zou het opnieuw gaan regenen. De baas stelde ons voor de keus : wachten en om een uur of twee weer verdergaan, of stoppen. Dat laatste kon want volgens de bedrijfsleider waren we voor op de planning. De meesten kozen ervoor om te stoppen. Ik ook, want ik werk in principe tot een uur of 3. Dus reed ik in de stromende regen weer naar huis. De pluk-kop is eraf.

Tolerantie

Wat een gedoe over die trouwambtenaren. Sommigen willen geen homo/lesbi huwelijk voltrekken om principiële redenen. Nou en? Sommige homo's verwijten deze ambtenaren discriminatie, omdat het homohuwelijk wettelijk toegestaan is. Dat is dan wel zo, maar betekent dat dan dat een gelovig mens zijn bijbel maar opzij moet leggen omdat de regering iets besloten heeft? Werken op zondag is ook gemeengoed geworden. Maar moet iedereen dan maar werken op de zondag? En is bij de wet ook niet geregeld dat iedereen vrij is te geloven? Zetten we een jood op de sabbat aan het werk? Of een beroeps uitkeringstrekker (volgens mij de grootste groep gelovigen in dit land) aan het werk? En als Annemarie Jorritsma zegt dergelijke 'weiger-ambtenaren' niet meer te zullen aannemen, is dat dan geen discriminatie, intolerantie? Er zijn genoeg ambtenaren die daar geen bezwaar tegen hebben. Net zoals er genoeg mensen zijn die geen bezwaar hebben tegen werken op de zondag of sabbat en wel tegen het gelui van de kerkklokken zijn. Even tussendoor : Van dat laatste waagde een arrogante RK geestelijke te beweren dat het klokgelui God's stem is die de mensen naar de kerk roept en dat je die nooit het zwijgen mag opleggen. Alsof God een trekpop is, waar meneer pastoor even aan een touwtje trekt, zodat God gaat roepen. Ik bedoel maar, je kunt aan alles allerlei draaien geven. Maar volgens mij gaat het slechts om één ding : de tolerantie moet van twee kanten komen. En van iemand als Jorritsma verwacht ik een goed voorbeeld. Maar die heeft ze nog (steeds) niet gegeven.

Drukte op de Aviodrome

Het afgelopen weekend stond in het teken van oude militaire vliegtuigen. Ik had weliswaar een uitnodiging gekregen, maar we hadden de kleinkinderen te logeren. Het bleek een evenement met het hoogste aantal bezoekers ooit te zijn geworden. Bij de Bataviahaven trof ik een tweetal 'bezoekers' uit Rotterdam. Ze waren op zoek naar 'een strandje of zo..' De toeristen verbleven op een camping aan de andere kant van de stad. De polder viel hen tegen. De bezienswaardigheden lagen volgens hen veel te ver van elkaar verwijderd. Er was volgens hen voor toeristen weinig te doen. Tenminste, als je op de fiets wilt. Ik maakte hen attent op het Houtribstrand. Weliswaar ook een afgelegen plek, maar meer smaken hebben we niet. Wel gek voor zo'n grote provincie aan het water, vond het tweetal. Het strandje aan het Bovenwater is verdronken en het water is onveilig. Ook het aantal campings viel hen tegen voor een gebied met zoveel natuur. Helaas kon ik niets anders doen, dan hun visie beamen. Er is nog veel te doen in Flevoland.

Waterpret

Zondagmiddag zijn opa en oma met de kleinkinderen naar Bataviastad gereden. Daar, liggend in de schaduw van een boom, keken we naar Tim en Jill die in zwemkleding op het plein met de fonteinen speelden. Jill durfde eerst niet ('ik ben bang oma'), maar met wat hulp van oma en haar broer Tim, was ze al snel van haar watervrees af. De lucht was weliswaar bewolkt, maar het bleef droog en soms wat benauwd warm. Toen de wind opstak zijn we even bij Mike in het restaurant gaan kijken. Mike heeft 5 weken vakantie achter de rug, iets wat men in het restaurant niet op prijs stelt. Het schijnt tegenwoordig zo te zijn, dat werkgevers van jeugdige oproepkrachten/scholieren tegenwoordig bepalen, hoe lang je als ouders met je schoolgaand kind op vakantie mag. En dat zijn slechts drie weken. Maar daar trokken wij ons geen sikkepit van aan.
Na het bezoekje aan Mike zijn we weer naar huis gereden. Het bleef droog en even later scheen de zon.

Denk aan mij

Toen mijn broer Ruud vroeg of wij aan hem zouden denken als hij er niet meer zou zijn, schrok ik even. Aan de ene kant was dat een overbodige vraag en aan de andere kant een wat pijnlijke. Was ie misschien wat onzeker over zijn bestemming? Door al die toestanden vergat ik hem hetzelfde te vragen : Zal je ons niet vergeten Ruud? En eigenlijk had ik die vraag aan al die anderen willen stellen. Zullen ze net zoals wij aan hen denken, zij aan ons denken? Vergeten doen we ze niet, ook al lijkt het vaak erg onwerkelijk dat ze er niet meer zijn.

Met Tim op stap

Dit weekend logeren Tim en Jill bij opa en oma. Pappa Ben en mamma Karly zijn naar Lowlands! De beide kleinkinderen werden door oma Rikie 's morgens gebracht. 's Middags, na de lunch, zijn opa en Tim op de Citta gestapt. Tim kreeg een helm op zijn blonde knar. We reden eerst naar de Bataviawerf. Onderweg schreeuwde Tim een paar keer enthousiast : "Dit is leuk, opa!" Bij de werf aangekomen was Tim meer geïnteresseerd in de toren van KPN. Dus reden we een stukje verder. Daarna zijn we even een kijkje gaan nemen bij de Houtribsluizen. Tim vond het erg spannend en interessant. Daarna reden we door naar het stalen kunstwerk van de poepende man, ook wel Exposure genoemd. Tim had niet verwacht dat het zo'n groot geval zou zijn. Die man dus. Voor Tim was het een reusachtig leuk klimtoestel. Daarna zijn we naar het nieuwe restaurant De Cantine gereden, waar opa Tim op een ijsje trakteerde. Daar begon Tim vragen te stellen over de Citta. "Hoeveel pk heeft dat blokje? Hoe hard kan ie? Waarom gaan we dan niet harder? En meer van die vragen, waar opa de kriebels van kreeg. Toen Tim zei dat de Kreidler van Jan de Vries 17 pk had en meer dan 200 km/uur reed, werd opa een beetje moe en zei : "Als je het zo goed weet Tim, dan moet jij maar rijden!" Zo gezegd zo gedaan. Tim's wheelies gingen erg gemakkelijk. Vraag opa niet waarom. Maar de stoppies lukten voor geen meter. Vraag opa ook niet waarom. Maar we gingen wel als een speer! Wat kan die Tim sturen zeg. Vlak voor we weer thuis waren, hebben we vlug weer van plaats gewisseld. Oma's vinden dit soort dingen nu eenmaal niet leuk.

Ich bin ein Von Sebo!

Op de een of andere manier heb ik iets met Duitsland. Al vanaf jonge leeftijd. Ik ging vaak met mijn vriendje Ambroos en zijn ouders mee naar Duitsland op vakantie.  Zijn vader is van origine Duitser. We gingen meestal naar Ratingen, een plaatsje ten noorden van Düsseldorf in het Wupertal gebied. Ik weet niet of mijn gevoelens voor dat land toen zijn ontstaan of dat ze vanwege mijn verre voorouders (Ditlof von Sebo -voorheen Szabo- uit Nienburg an der Weser ging in 1800 naar het verre Indië) als zaadjes in mij schuilen. In mijn jeugd ben ik op verschillende manieren met Duitsers omgegaan. In de naoorlogse jaren moest ik -op aangeven van volwassenen- Duitse toeristen negeren of zelfs de verkeerde weg wijzen als ze naar Katwiek an See of Sjeveniengen vroegen : 'Hier umdrehen und dan immer geradeaus' was mijn eerste Duitse zin. En dan reden ze terug naar het oosten. Als ze tankten mocht ik de ruiten van hun auto niet schoonmaken. Aan de andere kant hielp ik een Duitse buurman. Een oude, zieke man die alleen woonde. Ik had het idee dat hij ooit soldaat is geweest. Ik deed boodschappen voor meneer Büro, zoals hij heette. Stiekem, want ik mocht er geen ruchtbaarheid aan geven. Tijdens mijn middelbare schooltijd werkte ik in een restaurant, De Vette Os, in Katwijk aan Zee.  De Duitse gasten vond ik vaak erg bot, maar dat deed geen afbreuk aan mijn gevoel voor het land. Op school scoorde ik zeer hoge cijfers voor de Deutsche Sprache und Literatur. Ook tijdens mijn militaire diensttijd ben ik veel in Duitsland geweest, zij het onder andere omstandigheden. Later heb ik altijd genoten van de vakanties in Duitsland. Vooral het landschap spreekt mij erg aan. De paar keer dat ik daar (Münster en Düsseldorf) werkte was het minder. Duitsers zijn erg hiërarchisch ingesteld. Dus toen daar een mooi getinte jongeman, die gewend was in een democratische omgeving te werken, 's morgens naar koffie vroeg was de boot aan. 'Sie müssen zuerst arbeiten!', werd mij op venijnige toon toegeroepen. Natuurlijk ben ik ook veel aardige Duitsers tegengekomen. Afgelopen zomer ook weer. Met mijn Duits is het redelijk gesteld. Ik kijk geregeld Duitse tv programma's zoals Tagesschau en Sportschau. Voor die Manschaft heb ik grote bewondering. Die blijven voetballen tot de laatste seconde. Die mentaliteit spreekt mij erg aan. Omdat ik zelf een georganiseerd mens ben en voorstander ben van een doordachte, grondige aanpak (alles in één keer goed), ben ik misschien ook extra gevoelig voor de Duitse mentaliteit. Maar het gaat net niet zover, dat ik een Duits vlaggetje op onze voortent prik. Ook geen Indonesische of Hongaarse vanwege de familie Szabo. Ik vind wel goulash erg lekker. Vooral met witte rijst. Hoe dan ook, es ist mir klar : Ich bin ein Von Sebo.

Portemonnee van Eltjo

Op de vroege zaterdagochtend fietste ik naar het centrum van Lelystad. Op het Woonhavenpad zag ik een portemonnee op het fietspad liggen. Er naast lag wat losgeld en een paar sleutels. Ik heb de boel bijelkaar gedaan en na mijn fietstocht thuis de inhoud bekeken. Helaas, of beter gelukkig ontdekte ik geen adres (er waren ook sleutels bij) of 06-nummer. Ik heb nog even gegoogled, want veel jongeren zitten op een social network zoals Hyves. Dat leverde ook niets op. Gevonden voorwerpen kan je melden bij de politie in de Doelen. Maar misschien wil de bieb ook wel helpen. Die bevindt zich dichterbij. Dus straks even naar de bieb, in de hoop dat zij Eltjo gerust kunnen stellen. Een tip voor Eltjo en wellicht anderen : nooit al je hebben en houden in één portemonnee bij elkaar doen! Veel zaken heb je bijna nooit nodig. *)
De hoeveelheid zwerfvuil viel na vier weken afwezigheid reuze mee. Ik haalde vier zakken op, dus één per week. Normaal haal ik drie á vier zakken per week op. Veel mensen zijn met vakantie en de school is nog gesloten, dat scheelt dus enorm. Bij de flat aan de Binnendijk liggen nog steeds autobanden. Voor het weggooien via de officiële weg (de milieustraat) moet per band betaald worden. Een vreemde zaak, die dus gevolgen heeft voor ons milieu. Van diezelfde oude band wordt weer andere producten gemaakt. Bijvoorbeeld palen. Je wilt niet weten wat zo'n voormalig autobandproduct kost : schreeuwend duur. En dan toch nog geld vragen als je zo'n band wilt weggooien. Dus doen sommigen het maar zo. Dat kost dus ook geld. Dus voortaan gewoon bij de nieuwprijs de verwijderingsbijdrage doen en gratis inleveren.

*) Eltjo heeft zijn portemonnee inmiddels bij ons opgehaald.

Opruiming

We hebben tijdens onze vakanties vaak gebruikgemaakt van de 'skottelbraai'. Een van origine Zuid Afrikaanse manier van bakken en braden. Later kwam een special matje op de markt, die je in de schotel kunt leggen. Dat scheelde veel schoonmaakwerk! Dat matje was erg gemakkelijk te reinigen. De etensresten vielen er gewoon van af. Nog even en we gaan met z'n tweetjes op vakantie. En dan is die Zuid Afrikaanse wadjan of wok veel te groot voor ons. Het uitbuiken duurt ook veel langer. Dus we hebben de hele set op Marktplaats gezet. De advertentie heeft er nog geen uur opgestaan, zo snel werd dat ding opgehaald. We gaan meer zaken uit de caravan halen, die we straks niet meer nodig hebben. Er liggen 5 stoelen in. Dat zijn er wat mij betreft drie te veel. En dan nog het bestek en het serviesgoed. En het speelgoed. Alsof we een kindertehuis runden. Dan is er nog een aparte tweepersoonstent. Een ouderwetse katoenen tent, die al jaren voldoet. Ben en Robert hebben er als kinderen in gemaft en nu Mike. Die nylon dingen vind ik waardeloos. Die zijn in no time lek. Net als die regenpakken. Ze slaan snel door. Nee, gewoon katoen dat goed geïmpregneerd en tegen vuil en regen bestand is. Mike zal hem nog wel gebruiken voor zijn vakanties. Ziet onze slaapplek er niet romantisch uit? Hij is heel erg inspirerend. Meer mag ik er niet over schrijven. Wel over een tip : met zo'n slaapplek is het stevig uitdraaien van de vier caravanpoten een aanrader.

Things to do

Op de voorlaatste dag hebben we de luifel ook van de caravan verwijderd. Nu staat er alleen een huisje op wielen. We hebben de afgelopen dagen op ons dooie gemak gewerkt aan ons vertrek. Tussentijds hebben we nog gefietst. Bijna 4 weken lang hebben we genoten van onze vakantie. Het heeft geen enkele keer de hele dag geregend en de temperatuur was altijd boven de 20 graden. Dus wat willen we nog meer? Dit is toch immers Holland? En wat de regen betreft, die is altijd wel ergens goed voor. Het scheelde weer een loopje naar de kraan. Een kwestie van creatief zijn. Ook tijdens deze vakantie hebben we een lijstje gemaakt met things to do. Die gaan we thuis afvinken voordat de caravan terug naar de stalling gaat. Het lastigste lijkt me het ontluchten van het achterraam. De ramen zijn dubbel uitgevoerd en via een bevestiging van een van de armpjes is regenwater tussen de beide ruiten gekomen. Gevolg is een beslagen raam. In overleg met Sonnepon heb ik besloten het raam in de stalling te luchten. Daarvoor moeten alle sluitingen verwijderd worden, zodat ventilatie mogelijk is. Als na verloop van tijd blijkt dat dit niet helpt, dan boor ik een paar gaten aan de bovenzijde aan de binnenkant. Ik kan eventueel met de compressor wat lucht door de ruit blazen, om de vochtige lucht te verdrijven. De boorgaatjes kan ik later weer met rubber of plastic propjes dichtmaken. En als dat alles niet mocht baten, dan ga ik een mier trainen in het zemen van ramen.

De Ir. Klasema boom

De ingenieur boom ziet er erg kaal uit. Maar ziet menig ingenieur van 60 jaar er zo niet uit? Ik had begrepen dat de gemeente in het najaar zou gaan zagen, maar ze heeft al eerder toegeslagen. Binnen is binnen, nietwaar? De boom is bijna takloos. De paar takken met blaadjes blijven fier zwaaien in de wind. De resterende stompen hebben veel weg van armen, die wanhopig gebaren om hulp. Straks als de herfst haar intrede heeft gedaan, is ie helemaal kaal. Maar dan ook echt kaal.

Windmolen test site geen project?

Volgens de rechter is de testsite voor windmolens aan de Runderweg geen project. Het gaat slechts om het installeren en testen van windmolens, aldus deze rechter. Nu is het zo, dat rechters veel van de wetgeving weten. Maar van de inhoudelijke kant van een rechtszaak, zijn ze afhankelijk van de advocatuur en deskundigen. Ik mag mezelf wel een deskundige noemen op het gebied van projecten. Als ik de tekst op het grote bord lees, dan zie ik staan 'hier wordt gerealiseerd Test site Lelystad... enz.' In mijn beleving is een dergelijke activiteit een heus project. Ik denk niet dat de mensen achter die testsite, zomaar aan de slag zijn gegaan vanuit de gedachte : 'we zien wel'. Ze zullen vooraf alles goed overwogen hebben, benodigde activiteiten en mankracht benoemd en ingepland hebben. Er zal ook budget voor gereserveerd moeten zijn en het geheel zal beheerd moeten worden om het tot een goed einde te brengen. Kort samengevat, een project. Van de kant van de klanten geldt het zelfde. Een test van een windmolen is ook niet iets wat je ins Blaue hinein doet. Dus ook een project. Zowel de advocaat van de bewoners die de zaak voor lieten komen, als de rechter hebben m.i. een beetje erg veel zitten slapen.

Naar Duitsland

We zijn op de fiets naar Duitsland gereden. Da's vlakbij hoor. We volgden een route die door de bossen en over landweggetjes naar de grens leidde. Onderweg zag ik een bordje hangen. Omdat Duitsers tamelijk gehoorzaam cq volgzaam zijn, schijnt het zo te werken. Misschien had ons land eind jaren 30 ook dergelijke bordjes bij de oostgrens moeten ophangen. Had veel ellende gescheeld. Maar nu zitten we samen in de EU dus is er geen waarneembare grens. Als we de grens gepasseerd zijn, krijg ik een opgelucht gevoel. Net alsof er veel ellende van je afvalt. Of ben ik weer in der Heimat ook al ligt Nienburg a/d Weser een stuk noordelijker. Het zal wel aan mij gelegen hebben. In Duitsland worden de fietsroutes slecht aangeven. Of zijn ze in ons land zo goed? Het is een warme dag en het afwisselend fietsen in de zon en in de schaduw door de bossen, maakt de rit aangenaam. In de stad Vreden aangekomen, drinken we eerst een kop thee op een terras in der Stadmitte ook wel centrum genoemd. De bediening is erg vriendelijk, de thee groen en de hoeveelheid schaduw van de parasol ruim voldoende. Er heerst een ontspannen sfeer. Na de thee kuieren we wat rond, totdat Sonja een grote winkel opmerkt. Ook hier in Duitsland beslaat de koopwaar voor vrouwen 3/4 van de ruimte. Voor de mannen is ook een 'man-erger-je-niet' hoekje gereserveerd met oubollige kleding en een bankje, dat is alles. Nou valt het met mijn lieve Sonnepon reuze mee. De meeste vrouwen gaan voor schoenen, die verzamelen ze. Sonja heeft een verzameling leesbrillen, die je overal kunt tegenkomen. En toch vraagt ze geregeld : 'Waar is mijn bril?' Waarop ik stilletjes denk : 'Welke van de 123 zoek je?'
Op de terugweg reden we door een mooi park, dat tegen het centrum aanligt. Daar stonden prachtige beelden. Die zouden hier een kort leven beschoren zijn, vanwege de prijs van brons e.d.

Irish stue

Onze andere overburen komen uit de buurt van Nieuwleusen. Leuke mensen met gevoel voor humor. We hebben menig kopje koffie en glaasje fris met ze gedronken. Hij is een timmerman en motorrijder. Tijdens een van de gesprekken bleek dat ie mensen als Gerrit ten Kate en Aalt Toersen goed kende. 'Drinkmakkers van me', zo zei hij. Zelf heeft ie ooit op een Jamathi bromfiets gereden. Toen de Ierse woonwagens naar een ander veldje vertrokken (het bleef tot middernacht rumoerig), heeft een Iers ventje onze slinger geleend om de carvanpoten in- en uit te draaien. Hij beloofde mij de slinger direct terug te komen brengen. Maar helaas zag ik het joch niet verschijnen. Toen ik hem bij toeval trof, zei hij dat ze nog bezig waren met het opstellen van de caravans. De volgende dag liep ik hem weer tegen het lijf. Dit keer beloofde hij de slinger te gaan halen. Maar er kwam geen Ierse jongen. Dus op naar de Ieren. Die deden heel afstandelijk en ik kreeg te horen, dat mijn gereedschap op een vrachtwagentje was gelegd en dat was vertrokken. Maar geen nood, we bellen hem even op. De truck zou over een uur weer op de camping zijn. Na een halve dag geen truck en ook geen Ierse jongen met (weer) een excuus. Maar ik had geluk. Op de fiets kwam ik het joch tegen. Hij begon direct met : 'Sorry sir..', maar ik walste over hem heen met de vraag : " Another excuse today, lad?"  Ik gaf hem de keus : binnen een kwartier de slinger terug of anders 10 euro betalen. Hij koos voor het laatste en bracht terstond 10 euro naar Sonja die voor de tent lag te zonnen. Gelukkig verstaat en spreekt ze ook Engels, dus was er van een misverstand geen sprake. Anders had ze misschien gedacht dat die puber iets anders voor 10 euro wilde van die dame in bikini...  Zo'n slinger kost 6,50 euro, maar de brandstofprijs is hoog. Dus zijn we een nieuwe slinger op de fiets gaan halen.

Opzouten!

Zondag streek een groepje Duitse jongeren neer op de camping. Vandaag, maandag, zitten ze met hun kampeeruitrusting in een aanhanger op de parkeerplaats. Ze zijn van de camping gegooid. Ze hadden flink voor overlast gezorgd, door met hun dronken koppen tot vroeg in de ochtend kabaal te maken terwijl ze over de camping zwalkten. Opzouten dus. Ze hadden zelf geen vervoer, wel een kater, dus hebben ze tot laat in de namiddag op hun chauffeur moeten wachten.
Eerder was een stel met een caravan weggestuurd. De man beklaagde zich schreeuwend en scheldend bij de receptie over zijn buurman. Die zou op zijn plek staan. Dat bleek niet zo te zijn, want de buurman had naast een caravan ook een tentje. Dus werd de volledige ruimte benut. In tegenstelling tot de klager, die zijn caravan in het midden van zijn plek had staan. Niets aan de hand dus. De volgende dag kwam de klager weer schreeuwend en scheldend bij de receptie. De beheerder moest weer met hem meekomen. De klager liet de beheerder precies op de scheidslijn tussen de twee plekken staan en vroeg toen : "Zie je dat?" Het betrof een openstaand caravanraam, dat volgens de klager toch gauw 3 cm over 'zijn plek' uitstak! Omdat de klager bleef schelden, werd ook hij samen met zijn partner weggestuurd. Leve de vakantie!

Gereed voor vertrek

Zaterdag regende het. Voor een aantal campinggasten is het een complete ramp. En toch zijn het Hollanders. Het weer is blijkbaar het enige dat telt. De Friesen hebben zich teruggetrokken naar het noorden des lands, geheel volgens hun plan. Even leek het erop dat ze de regen hadden meegenomen, maar dat bleek schijn. De zeurpiet tegenover ons beklaagde zich ook die dag over het weer. We hebben die man nog niet in een vrolijke bui gezien. Zou ie soms in een midlifecrisis verkeren? Z'n vrouw lijdt er ook onder. Onder hem welteverstaan. Hij moppert de hele dag ook tegen haar. En zij blijft maar lachen. In de middag, toen de zon weer scheen, heb ik de buurman geholpen met het afbreken van zijn voortent. Hij ging maandag naar huis en wilde de boel droog meenemen. Hij woont in Utrecht, maar dat maakte mij niet uit. Ik hielp hem desondanks. Hij was dolblij met de hulp. Hij stond daar alleen, want hij is weduwnaar. Maandagochtend is hij geheel volgens plan vertrokken. Omdat de zon volop scheen, besloten wij ook de voortent alvast in te pakken. We hebben dat op ons dooie gemak gedaan. Nu staat alleen de luifel nog op. Dus als we vertrekken, is het opruimen zo gepiept. Op die zaterdag steek 's avonds een meute Ieren neer. Volgens de beheerder kwam een tweetal keurig geklede mensen vragen of er plek was voor drie caravans van een familie. Toen alles geregeld was reden drie enorme wagens (6,5 meter lang) de camping op. Ze werden getrokken door dikke auto's. Toen ze de boel geparkeerd hadden, kwam er een golf aan kinderen de wagens uit! Het leek een complete overval. Bij de receptie bleek later, dat ze niet iedereen hadden opgegeven..... Misschien herinner je je nog het krantenbericht over een Iers gezelschap dat campings terroriseert, nou deze groep had er veel van weg. Bijna alle campinggasten begonnen met kettingen, kabels en sloten te rommelen en de boel binnen te halen. De volgende dag is de groep verplaatst naar een stil deel van de camping ergens achterin. De overlast valt overigens erg mee. Vooroordelen??

Auf Deutsch

Als we in een snackbar staan te wachten, komt een echtpaar met een klein kind de zaak binnen. De vrouw begint gewoon in het Duits haar bestelling door te geven. De woorden 'patat' en 'frikandel' worden ook auf Deutsch gebezigd. De jonge vrouw achter de balie spreekt haar ook auf Deutsch aan. En toch zijn we in Holland. In het restaurant waar ik ooit gewerkt heb in Katwijk aan Zee, mochten we de Duitse gasten niet direct in hun landstaal aanspreken. "Altijd eerst in het Nederlands beginnen", was de opdracht van de eigenaresse. Ik heb weleens aan Duitsers gevraagd waarom zij het in ons land heel gewoon vinden Duits te spreken. Hun antwoorden waren telkens hetzelfde en niet echt verrassend. "Hollanders zijn toch altijd meegaand." De Duitsers beschouwen ons dus als slappe hap, die de poot niet stijf weten te houden. Altijd maar weer toegeven. Helaas hebben die Duitsers gelijk. Vandaar al die straatterreur. Denk ik.

Home alone

Voor het eerst in 35 jaar zijn we weer met z'n tweetjes op vakantie. Mike is met Ben en Karly meegereden naar Dronten. Zijn vrienden zijn ook richting huis, dus bleven twee oudjes over. Een wat vreemd aandoende situatie, als je altijd met kinderen en honden op stap bent geweest.
Vanmorgen regende het, maar het zal de eerste dag zijn dat een regenachtige wordt. Veel gasten zijn vertrokken, dus het is nog rustiger dan het al was. Gisteren zijn Ben en Karly op bezoek geweest. Uiteraard met Tim en Jill. Dat was een leuk weerzien na zoveel weken. We hebben nog een week te gaan en zullen nog heerlijk genieten. Zoals bijv. van een prak zuurkool!!

De St Joriskerk in Bredevoort

De boerenhemel

In het boekenstadje Bredevoort stonden de deuren van de Hervormde kerk uitnodigend open. Reden om even naar binnen te stappen. De oudste fundamenten dateren ui 1316. Men denkt dat het gebouw toen een kasteelkapel was. Na het beleg van 1597 en de verwoesting van het stadje en de kerk werd twee jaar later begonnen met de bouw van een nieuwe kerk in gotische stijl. Bij de kruittorenramp in 1646 liep de kerk grote schade op. De verkleinde uitvoering van de kerk kreeg een kleine 30 jaar later een rococo preekstoel, met daarop het familiewapen van de schenker kapitein Satink. Ook de koperen lezenaar met daarop het wapen van het Heilige Roomse Rijk werd door Satink geschonken. Typisch is de zogenaamde boerenzolder in de kerk. Bij de garderobe viel mij een bordje op dat aangaf, dat het gebruik ervan geheel op eigen risico is. Blijkbaar komen behalve gelovigen in Den Heer ook anders gelovigen de kerk in. De ruimte waar de kerkdiensten gehouden worden, was afgeschermd door een grote glazen wand. Die deed behoorlijk afbreuk aan het geheel. Maar ja, je zit als kerkbezoeker wel beschermd tegen de tomaten en rotte eieren.

Bij de Chinezen -2-

Heel kort een melding van de reis door China die onze familie op dit moment maakt. Ze zijn al weer een paar dagen op reis. Eergisteren ging het gezin het beroemde Terracotta leger nabij Xian bekijken. Dit nagebouwde leger van enkele duizenden terracotta krijgers, is gebouwd door keizer Shi Huangdi, nog voor het begin van onze jaartelling. Pas in de jaren zeventig ontdekten boeren die een put aan het graven waren deze belangrijke archeologische bezienswaardigheid. Na het bezoek aan de panda's bij Chengdu volgt een mooie rit naar de provincie Yunnan.

Winnen van een Aziaat

Mike smasht de mihoen uit de Aziaat

We hadden nauwelijks een bordje mihoen met gebakken kip achter de kiezen en de afwas gedaan, toen Mike (die al die tijd op zijn luie krent zat) mij vroeg of ik een potje tafeltennis tegen hem wilde spelen. Het is een vurige wens van hem om op zijn cv te kunnen vermelden, dat hij van een Aziaat heeft gewonnen met tafeltennis. Dat was heel belangrijk voor zijn loopbaan. Aldus zijn betoog. De surrogaat Aziaat smeekte nog om enige respijt om uit te buiken, maar dat was hem niet gegund (excuus 1).  Als Aziaat had ik hem liever een met een stuk bamboe van tafel gemept. Als vader wilde ik natuurlijk Mike's toekomst niet op het spel zetten en stemde toe. Vooral om gedurende de rest van mijn rustig leventje niet dagelijks het verwijt te hoeven horen, dat hij geen werk kan vinden, omdat ie nog nooit een potje tafeltennis van een Aziaat heeft gewonnen. Mike maakte de tennistafel driftig schoon. Alleen aan zijn kant (excuus 2). Hij begon met serveren en gebruikte daarvoor een oud balletje, terwijl ik een nieuw in mijn handen kreeg gedrukt (excuus 3). In no time stond het 8-0 voor Mike. Ik moest natuurlijk wel even warm draaien (geen excuus). Hoewel mijn mihoen begon op mee te spelen wist ik toch nog een paar punten te scoren. Mike begon te zweten (van schaamte, denk ik), maar won nipt. Omdat ik me wat inhield (excuus 4). Ondanks mijn oude knieblessure en de rond dansende mihoen met kip (geen excuus, integendeel) wist ik toch een keer Mike te verslaan. Het arme joch schrok zich te pletter. Dus verloor de Aziaat met de mihoen intussen weer tussen de kiezen en de kip halverwege zijn keel (excuus 5 en 6) de slotset met 21-11. Al met al heeft Mike zijn doelstelling gehaald en daar zijn we beiden blij mee. Al moet ik wel even opmerken, dat het soms noodzakelijk is om als vader van een puber van tijd tot tijd een schijnoffer te brengen (grootste excuus).

Een dag te vroeg in Aalten

Vanmorgen zijn we op de fiets gestapt om naar Aalten te rijden. Volgens het regionale VVV vakantiekrantje zou er in Aalten een snuffelmarkt zijn. We waren net buiten de stad, toen Sonja's mobieltje ging. Het was Mike, die vroeg waar hij een gasfles kon vinden. Iedereen op de camping (ook de hond van de buurman) weet dat de disselbak de geijkte plaats is, behalve... We fietsten tegen een aardige bries uit westen over verharde en onverharde fietspaden door een mooi landschap. In Aalten strekten we eerst de benen en schudden we de billen los op het marktplein. Gelukkig was het een bekend ritueel bij fietsers, dus de veldwachter werd niet gewaarschuwd. Omdat we het verdacht stil vonden, vroeg ik op mijn best Achterhoeks (= plat west Duits) aan een serveerster of er vandaag ergens een snuffelmarkt was. "Nee meneer, die is pas morgen, 11 augustus", antwoordde ze in accentloos ABN. Zijn we toch mooi door die VVV krant in het ootje genomen. Na de koffie reden we richten het boekenstadje Bredevoort. Een klein gehucht met opvallend veel boekenwinkeltjes. Veel boeken staan buiten uitgestald. Aankopen dienen bij afwezigheid van de eigenaar via de brievenbus betaald te worden. Men doet hier dus een beroep op de eerlijkheid van de boekenliefhebber. De vele gebruikte boeken staan kriskras door elkaar. Dus werd het toch snuffelen voor Sonja. Ik zag een serie oude boeken van die Duitse fantast Karl May die nogal veel indianenverhalen vertelde vanuit zijn optrekje in der Heimat.

Zwarte Cross Festival

In 1997 ging een groepje vrienden in de Achterhoek samen crossen in het weiland van ene Teunis en Ans in Hummelo. Na het crossen wachtte hen kratjes Grolsch en muziek in een bescheiden tentje. Op dit moment is de Zwarte Cross in Lichtenvoorde het grootste motorspektakel ter wereld, met zo'n 152.000 bezoekers! Het leuke van dit evenement is dat het eigenlijk helemaal geen specifiek thema heeft. Tenzij je 'iedereen lol' als thema neemt. Het gaat eigenlijk helemaal nergens over en je leert er ook niets van. Hooguit lachen en verbaasd kijken. Zelf zijn we er een keer geweest en pas dan begrijp je het gevoel dat je daar opdoet. Veel geld uitgeven aan drank, snacks en gekke, opvallende outfit. Luisteren naar allerlei muziekstijlen. Met een dronken kop iets stoms of geks doen, waar je met het gezonde verstand nimmer over zou denken. Van vrijgezel zonder motor tot en gezinnen met kleine kinderen, iedereen heeft het er naar de zin. En dan al die onzinnige dingen die je ziet tijdens de 'wedstrijden' en parades. Een golf aan spontane, onzinnige creativiteit trekt voorbij en doet de lachspieren flink werken. Maar het mooiste komt pas als je het terrein in Lichtenvoorde weer verlaat. Dat rare, gelukzalige, ontspannen gevoel : ik ben op de Zwarte Cross geweest. Dat zouden er meer moeten doen!